A kuku   

Budzę się. Z racji ustawienia łóżka mam pecha – lewej nodze bliżej do podłogi. Los punktuje, a ja pluję sobie w brodę. Pierwsza porażka jest mobilizująca, więc do następnej rozgrywki z przeznaczeniem przystępuję z bagażem ogólnego zarysu przeciwnika i nadzieją na wygraną.

W łazience cud. Lustro odnajduje moją pozostawioną na pastwę przeciwnika twarz. Wiem już, że jestem otoczona jego ludźmi. Proponuje ugodę i w pokojowych warunkach zmywam z twarzy resztki niewiadomych bytów. Wraz ze mną budzi się niepewność: czy mam się w co ubrać? „A kuku” – słyszę z pralki. To okrzyk czarnego swetra, który przeszedł mi przez myśl. Druga porażka wpływa deprymująco. Wychodzę z załamanymi rękoma, ale przynajmniej z twarzą!

Próby ustalenia taktyki poszły na marne, a chłopcy „pod blokiem” wyszli na papierosa. Tylko pozazdrościć. Człowiek się tu umartwia, obgryza paznokcie…

Wiec taktyką stał się brak taktyki. Dzień traktował dalej. Słońce bombardowało chodniki spacerowiczami. Ja, jako jeden z nielicznych nie słonecznych pocisków, a raczej wysłanników nudy, zajmuję miejsce na ławce. Przyjmuję stanowisko uzurpatora, wymyślając historię armii słońca. Oto wnioski: Pani o bardzo chudych łydkach nie reaguje na „Pani o bardzo chudych łydkach”. Uświadamianie kończy się źle i zły los wpada w usta Pani o bardzo chudych łydkach. Moje rządy, choć osłabione, trwają nadal. Ludzie przewijają się i mają tendencję do smutku. Ale statystyki podwyższa zdecydowanie śmiech Basi w czarnych tenisówkach. Muszę opisać jeszcze jedno. Na godzinie drugiej widzę nieszczęśliwych. Mężczyzna patrzy na kobietę, jakby chciał jej powiedzieć: kupiłem cię w worku, a teraz przechodzisz mi drogę, przynosząc pecha. Wycofuję się. Przypuśćmy, że woła mnie głód.

W lodówce cud. To znaczy lód. Uparcie wierzę, że to pretekst, aby zacząć odchudzanie. Więc włączam wyrocznię. Ibisz na wszystkich frontach szczerzy zęby - odpowiadam mu tym samym i żegnam. Leżę na łóżku, a Sienkiewicz na półkach - na wielu w tym kraju. Zastanawiam się czy wstanie…

- Wstaniesz Henryk?

Chyba nie wstanie. Nie radzę sobie z zaśnięciem. Próbuję zatem nie zasnąć. Przez ostrożność obawiam się nocy. W końcu była tu nie raz. Ja, tylko wtedy, gdy burczy mi w brzuchu.