Anioł   

Tak wiem. To już trzeci w tym tygodniu. Pytasz: co znów jest nie tak? A ja nawet nie potrafię Ci odpowiedzieć. Może to przez ten deszcz padający dziś w południe lub przez to, że znów przesoliłam zupę. Nie, to chyba nie przez to... Jestem beznadziejna. Po raz kolejny coś mi się nie udało. Nawet nie próbuj zaprzeczać.

Mówisz, że nie wolno się załamywać, że trzeba walczyć. Dziś nie mam sił do walki. Nawet moje myśli nie składają się w logiczną całość. A w głowie burza, jeden wielki chaos.

Mówisz, że to minie, że muszę tylko poczekać. A ja wiem, że nie mam czasu by czekać, że życie każdego dnia coraz bardziej wymyka mi się z rąk, że jestem widzem na premierze swojego marnego życiowego spektaklu. Codziennie jakby bardziej obca...

Mówisz, że nawet moje życie ma sens, że mam dla kogo codziennie budzić się, starannie układać włosy, malować usta malinowym błyszczykiem, szczerze i nieustannie się uśmiechać, a przede wszystkim oddychać i że moje życie nie jest tylko jednym pasem wszelakich niepowodzeń. Każesz spojrzeć mi wstecz. Nie, nie chcę. Boję się...

Mówisz, że pośpiech cieszy diabła. Powolutku więc, oglądam się za siebie. Nie, nie każ mi mówić co widzę. Nie nalegaj. Tak... znów masz rację. Moje życie ma sens, chociażby dla tych kilku chwil...

Odkurzyłeś je, wiesz? Tak dawno o nich zapomniałam. Schowałam je w małe pudełeczko, odstawiłam na półkę, a czas pokrył je grubą warstwą zapomnienia. A Ty? Ty przebiłeś tą grubą powłokę jednym, maleńkim promieniem Słońca.

Wiem, nie musisz nic mówić. Wystarczy mi tylko spojrzenie, a wiem już, co chcesz mi powiedzieć. To przy Tobie, niemożliwe staje się możliwe, a zaraz po zimie następuje lato.

Chyba jesteś moim Aniołem.