Bajki dla dzieci niewskazane – cz. 1   

Kobieta o złotych włosach zebranych w jeden długi warkocz mieszała łyżką w drewnianej misce. Rzuciła okiem na palenisko, sprawdzając, czy ogień nie wygasł. Następnie spojrzała na córkę, która siedziała przy kuchennym stole i marudziła nad śniadaniem. Druga z córek, Alina, weszła właśnie do domu i postawiła pod ścianą koszyk malin.

• Jedz, Iga – powiedziała matka do dziewczynki.
• Nie chcę.
• Jedz, proszę cię,... Bo niewiadomo, czy jutro coś będzie
• Słuchaj się mamy, Iga.
• Niedobra ta kasza.
• Zjedz, bo przyjdzie zły wilk – zażartowała starsza siostra.
• I co? Zje tę kaszkę?

Nagle przez okno wpadł do domku niesamowity stwór. Był cały pokryty gęstym, ciemnobrązowym futrem, muskularne kończyny uzbrojone były w długie i ostre pazury. Głowa stwora przypominała łeb wilka. Złote oczy o ciemnych wąskich źrenicach biegały od twarzy przerażonej kobiety do szeroko otwartej buzi dziewczynki. Starsza z dziewczyn stanęła w kącie izdebki i zaczęła krzyczeć.

Wilkołak zawył upiornie, zwinął się w kłębek i zaczął przemieniać się w człowieka. Po kilku wypełnionych przeraźliwymi hałasami chwilach na podłodze leżał chudy chłopak. Próbował się podnieść, ale kobieta chwyciła nóż i pogroziła mu nim.

• Iga, chodź tu!
• Mamo, boję się – powiedziała cichutko dziewczynka.
• Wszystko będzie dobrze, tylko chodź do mamy, proszę.

Starsza z dziewczyn wciąż krzyczała.

• Ścigają mnie – wyszeptał przemieniony wilkołak.

Wrzask dziewczyny momentalnie przemienił się w szloch. Iga tuliła się do matki.

• Pomóżcie mi – poprosił chłopak.

Jednak było już za późno.

Na podwórko wjechało kilku jeźdźców. Nosili znaki inkwizycji. Za nimi przybyli pancerni żołnierze Wszechojca. Około dwudziestu zakutych w potężne zbroje mężczyzn dołączyło do inkwizytorów.

• Jest tu, czuję jego smród – powiedział dowódca, głośno wciągając powietrze.
• Potwierdzam panie – dodał imperialny kapłan – herezja, którą powoduje same jego istnienie wsiąka w to gospodarstwo.
• Nie możemy pozwolić, by się rozprzestrzeniło, prawda? – wycedził dowódca inkwizytorów bezwzględnym tonem – Spalić ten dom!

Nim jednak płonące żagwie poleciały w stronę krytego strzechą domku, drzwi otwarły się i stanęła w nich jasnowłosa kobieta. Próbowała coś powiedzieć, lecz głos zamarł jej w gardle, gdy wątłą kibić przeszyły bełty wystrzelone z żołnierskich kusz. Kobieta postawiła krok w tył i padła na klepisko.

Iga wyrwała się starszej siostrze i przykucnęła przy matce, próbując wyjąć wbite w jej ciało pociski. Wielkie łzy ciekły po drobnej twarzyczce dziewczynki, gdy wraz z jednym z bełtów wyrwała z matki kawałek jej wnętrzności. Wilkołak chwycił ją i odciągnął od otwartych drzwi, przez które mogły wlecieć kolejne śmiercionośne pociski.

Alina wybiegła przed dom.

• Co wyście zrobili? – krzyczała przez łzy – Mordercy! – wołała, uderzając w płytową zbroję jednego z żołnierzy.

Pancerny czekał na rozkaz inkwizytora i gdy ten skinął głową, uderzył dziewczynę w twarz. Ciężka rękawica rozdarła delikatną skórę Aliny. Siła uderzenia rzuciła ją na ziemię, a potem żołnierz wymierzył jej kopniaka w brzuch, by uciszyć ją ostatecznie.

Chudy chłopak przyciskał Igę do siebie, nie pozwalając jej na patrzenie na scenę, która rozgrywała się przed domem. Inkwizytor wydał rozkaz powieszenia Aliny na starym kasztanie, który rósł przy bramie. Gałąź ugięła się pod ciężarem, ale wytrzymała.

Na słomiany dach poleciała pierwsza pochodnia.

Inkwizycja urządziła piekło.