Bluesa czas zacząć   

Ten Years After, to legendarny brytyjski zespół, który w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego wieku był na ustach wszystkich. Zespół, który fascynował i chciał zmienić świat. Jeden najwcześniejszych utworów tej grupy - I'd Love To Change The Word (notabene późniejszy hymn hipisów protestujących przeciwko wojnie w Wietnamie) - potwierdza tylko powyższą opinię. Ten Years After, to jednak głównie niezwykła muzyka. Muzyka, której się nie słucha, a chłonie całym sobą.

Był rok 1967, Nottingham. Dwóch chłopców (Alvin Lee i Rick Lee - przyp. red.) założyło zespół, który miał być zespołem ich marzeń. A marzenia mieli wielkie i nie mniejszy potencjał. W krótkim czasie uzupełnili skład o basistę (Leo Lyons) i klawiszowca (Mike 'Chick' Churchill). Na początku grywali głównie bluesa i jazz. Zadebiutowali w klubie Marquee, w którym gromadzili się nieznani młodzi artyści, podobnie jak oni oczekujący na swój „czas”. Zupełnie nieoczekiwanie ich czas nadszedł błyskawicznie. Jeszcze tego samego roku zagrali na Windsor Jazz Festival, podpisali kontrakt z wytwórnią Dream, a dwa miesiące później wydali swój pierwszy album „Ten Years After”, który do dziś uważany jest za kultowy album brytyjskiego „podziemia” muzycznego. Wówczas grali już jednak rocka & blues wzbogacony elementami jazzu. Niekwestionowaną gwiazdą zespołu był Alvin Lee, postać cokolwiek niezwykła. Alvin był buntownikiem nie akceptującym zastanej rzeczywistości, a przy tym niezłym autorem tekstów, wokalistą i fantastycznym gitarzystą.

Ich kariera potoczyła się błyskawicznie. W kolejnych latach podróżowali po niemal całej Europie i USA grając masę koncertów. Ich utwory, choć od początku podobały się młodym ludziom, to jednak dopiero po latach zdeterminowały światową scenę muzyki rockowej. Przełomowym momentem w historii zespołu był rok 1969 i udział w najważniejszym koncercie rockowym lat sześćdziesiątych w Woodstock. W pamięci widzów tegoż koncertu zapisali się dziesięciominutową interpretacją własnego utworu I'm Going Home z niesamowitymi riffami gitarowymi Alvina Lee. O tym koncercie słyszał chyba każdy. A jak zapamiętali go członkowie zespołu TYA:

Rick Lee: Miało nie być burzy, mieliśmy przylecieć helikopterem, zagrać i po dwóch godzinach wylecieć. Już mieliśmy wylatywać, kiedy uderzyła burza. Nie było żadnego sposobu, aby ktokolwiek zagrał z błyskawicami latającymi nad sceną. Ta burza była dla mnie jednym z najlepszych momentów w Woodstock. Ponieważ dla pół miliona ludzi nie było schronienia, oni po prostu usiedli i zaczęli śpiewać. Poszedłem na spacer nad jezioro, włączając się w widownię, doświadczając jej z pierwszej ręki. Obszedłem jezioro, ludzie proponowali mi jedzenie i napoje. Nie wiedzieli, że jestem muzykiem, robili to tak po prostu. Potem nikt nie chciał wejść pierwszy na scenę, gdyż obawiano się szoku elektrycznego. Powiedziałem sobie, do diabła, jeśli nas porazi, będziemy mieć dobrą publiczność. Wyszliśmy i musieliśmy zatrzymać się podczas Good Morning Little School Girl, aby nastroić gitary, gdyż burza zmieniła atmosferę i gitary rozstroiły się nieco. Widownia nie wydawała się zbytnio tym przejmować, mieli dobrą zabawę.

Alvin Lee: Woodstock był niesamowitym doświadczeniem. Nie mogliśmy dostać się tam z drogi i musieliśmy posłużyć się helikopterem, który przeniósł nas ponad ludźmi. Dla nas był to jeden z wielu festiwali, w jakich uczestniczyliśmy tego roku. Byliśmy na czymś, co nazywało się Texas Peace Festival, który był lepszym przedstawieniem zarówno od strony muzycznej, jak i organizacyjnej. Bezpośrednio po Woodstock nic się nie zmieniło. Ciągle graliśmy w sferze podziemia dla 2000 - 3000 ludzi. Zmiany nastąpiły dopiero wówczas, jak ukazał się film z tego koncertu. Ludzi mówili, że to był początek Ten Years After, ale z drugiej strony był to początek końca. Zaczęliśmy grać na lodowiskach i stadionach baseballowych, co nie było takie dobre, jak sale podziemia. Nagle staliśmy się gwiazdami pop i ja się w tym nie widziałem. Widziałem się jako bluesman z zapożyczeniami jazzowymi.

Leo Lyons: Woodstock wyróżnił film. Film ten jednak nie reprezentował koncertu, ale udokumentował erę. Pamiętam deszcz, błoto, brak snu, brak jedzenia, żadnych pokoi hotelowych, ale najbardziej pamiętam tłum i grę na scenie.

To był najlepszy okres w historii zespołu. Dużo koncertowali. Chwilami bywało jednak dramatycznie. W wyniku wewnętrznych kłótni, podczas trasy koncertowej w połowie lat siedemdziesiątych, zespół rozpadł się. Rick Lee reaktywował go jednak po kilku latach. Możemy więc i dziś posłuchać Ten Years After na żywo. Niestety w składzie reaktywowanego zespołu zaszła istotna zmiana. Odszedł charyzmatyczny Alvin Lee, którego wirtuozyjnych popisów gitarowych bardzo w dzisiejszym brzmieniu zespołu brakuje, a zastąpił go Joe Gooch. Mimo tej zmiany TYA zdobywali i zdobywają nadal nowych fanów na całym świecie.

Ten Years After nazywają siebie „zespołem podziemia”. Takim byli i takim chcą pozostać. Nadal śpiewają teksty Alvina mówiące o wolności jednostki, o jej granicach, o szarej codzienności i marzeniach. Christiane F, piętnastoletnia berlińska narkomanka, główna bohaterka książki „My dzieci z dworca Zoo”, wspomina o tym zespole, mówiąc o ogromnym wpływie ich twórczości na jej życie. To uświadamia nam dla kogo tak naprawdę grali i grają. A jaka jest ich muzyka? Posłuchajcie sami.

Grafika:

http://bluestormmusic.com/store/images...

http://images.google.pl/imgres?imgurl=http://www.alvinlee.com...