Ból a otępienie…   

Ból a otępienie…

Gdzie ja jestem? Co się ze mną dzieje?
Nic nie widzę, tylko ciemność przed oczyma,
Nic nie słyszę, tylko ten pisk w uszach,
Nie wiem gdzie góra, gdzie dół, wiem, że gdzieś pędzę,
Zapach i smak, co to w ogóle było? Nie wiem.
Czy ta ciemność to ciemność czy jasność?
Jest nieskończona, czy ma jakieś granice?
Chciałabym się wyrwać z otępienia, lecz czy ból jest lepszy?
Gdzie jest ta cienka linia, z której balansując spadłam?
Boję się nieznanego czy znajomego?
Pamiętam tylko ten supeł w mej głowie,
Który rósł z każdą chwilą.
Próby przygładzenia, schowania problemu,
Były jak oliwa nalana, aby pożar zgasić.
Teraz nawet nie wiem, co to był za problem.
Moje myśli, ach, któż je dogoni?
Próbując tylko się można zaplątać.
Nie wiem, czy rzeczywistość to matrix czy życie,
Mam nadzieję, że ani jedno ani drugie.
W końcu otępienie ukaja nerwy, sprawia, że się o niczym nie myśli,
A ból tylko kłuje, pulsuje, przeraża swoją potęgą.
Ale można myśleć przy bólu, zaś otępienie przysłania wszystko.
O czym to ja?
Sama już nie wiem, ta prędkość przytłacza swoim ciężarem.
Inteligencja to zło, lecz jej brak także jest katastrofą.
Równość też nie lepsza, w końcu czy ktoś potrafi być jak wszyscy inni
Choćby najbardziej się starał?
Czy czasami zapomnienie nie jest lepsze?
W końcu najlepszym lekarstwem jest sen.
Nagle jest się latającym aniołem, demonem lub wróżką,
Która nie posiada żadnych problemów.
Ciało fizyczne nie ogranicza,
Pieniądze, władza, nie są problemem.
Lecz po cóż żyć, jak ma się wszystko?
Czy problemy nie są jednak czymś dobrym,
Co napędza do działania?
Ale z drugiej strony, czy za dużo problemów to nie przekleństwo?
Gdzie jest ta cienka linia, na której balansowałam?
Była moją jedyną podporą.
A teraz zniknęła, przepadła w odmętach.
W którą stronę spadłam?
Czy jestem przy bólu? Czy przy otępieniu?
I co jest lepsze?
I czy to ma jakieś znaczenie w morzu cienkich linii każdego z ludzi?

Grafika:

• enel.pl/...