Bye baby, sayonara   

Od dawna wiedziałam, że powinnam napisać ten tekst, ale nie za bardzo wiedziałam jak. Prawda jest taka, że nie lubię pożegnań i nie za bardzo wiem, jak to robić. Świetnie pamiętam pierwszy września 2014 roku. Stałam wtedy mocno zestresowana na dziedzińcu szkoły, a wokół mnie kłębiło się mrowie ludzi. Wzrostem niestety nie grzeszę, zatem czułam się zagubiona i bałam się, że mogę zostać zadeptana przez roślejszych rówieśników. Wreszcie zaczęła się uroczystość rozpoczęcia roku szkolnego. Pod koniec, wychowawcy klas pierwszych przeczytali listy uczniów powierzonych ich opiece klas, po czym pełni obaw udaliśmy się wszyscy chłodnymi korytarzami do sal. Myślę, że nie tylko ja zastanawiałam się wówczas, co nas tu spotka…

Od początku chciałam pisać dla Lessera. Było to zasługą Ravena, jednego z ówczesnych dziennikarzy tej gazety, a dokładniej mówiąc jego niezwykłych opowiadań (Maks, jeśli to czytasz, pozdrawiam Cię mocno!). Stosunkowo szybko pojawiłam się więc w sali 301. Stanęłam zakłopotana i zestresowana przed opiekunem redakcji, profesorem Zbigniewem Rybą, pytając nieśmiało, czy zachce przyjąć mnie do elitarnego grona szkolnych dziennikarzy. Po krótkiej rozmowie z ww. przekonałam się, że moje obawy były nieuzasadnione i tak zostałam dziennikarką tego pisma.

Pisanie w szkolnej gazetce było dla mnie naprawdę ciekawym doświadczeniem, choć przyznaję uczciwie, że byłam trochę leniwa i profesor nie raz upominał mnie za niewywiązywanie się z terminów przesyłania kolejnych artykułów. Niemniej wspominam ten okres bardzo ciepło i szczerze żałuję, że dobiegł końca. Dzięki Lesserowi poznałam mnóstwo wspaniałych osób, zarówno dziennikarzy, jak i webmasterów, czy też szkolnych fotografów. Cieszę się, że przez trzy lata mogłam na łamach tego wyjątkowego pisma recenzować książki, poruszać mniej lub bardziej ważne dla młodych ludzi tematy, a niekiedy też “męczyć” ich tekstami traktującymi o sztuce anime, którą wręcz uwielbiam. Ale chyba najważniejsze jest to, że dzięki temu znacząco podniosłam swoje umiejętności w sztuce pisania.

W progi liceum wkroczyłam jako dzieciak, który nie za wiele wiedział o życiu… Co ja mówię! Przecież dalej nim jestem, tyle że teraz używam dowodu osobistego i mam prawo wyborcze. Nadal lubię jednak oglądać bajki (uwielbiam swoją koszulkę w minionki), śpiewam japońskie piosenki po polsku i po japońsku, na półce w pokoju trzymam pluszową postać z kreskówki (Bajkę z “Atomówek”), a różowy pozostaje jednym z moich ulubionych kolorów, czego się nie wstydzę! Gdy przyszłam do tej szkoły, myślałam, że to “obciach” i przez pewien czas ukrywałam się ze swoimi zainteresowaniami. Dziennikarze Lessera i ludzie, których spotkałam w Akwarium, uświadomili mi jednak, że w życiu warto być sobą i robić to, co się kocha.

Właśnie odebrałam świadectwo maturalne. Za chwilę będę ubiegać się o przyjęcie na studia i zacznę rozglądać się za jakimś lokum. Jakże ten czas w „Koperniku” szybko minął! Mam wrażenie, że tak niedawno śpiewałam podczas Szkolnego Przeglądu Talentów, uczyłam się układów naszego studniówkowego poloneza, a tu już koniec! Będę tęsknić za naszym niezwykłym redakcyjnym Akwarium, za wszystkimi ludźmi, których tam poznałam i oczywiście za sprawcą całego tego zamieszania, profesorem Rybą.

Na koniec chciałabym zostawić Wam jedną radę! Nigdy nie załamujcie się porażkami. Nawet wtedy lepiej jest dumnie unieść głowę i ruszyć ku wyznaczonym przez siebie celom. Pierwszakom wstępującym w progi tej szkoły powiem natomiast, że szkoła średnia wcale nie jest taka, jak jazda płonącym rowerem po płonącym gruncie, co sugeruje bardzo popularny ostatnio mem. Wszystko zależy od Was, Waszego postrzegania świata i Waszego stosunku do ludzi.

P.S. Zainteresowanych tym, co dzieje się u małej kulki Saiko, zapraszam na swojego bloga. Co prawda założyłam go już w styczniu, ale obiecałam sobie, że udostępnię go dopiero w swoim tekście pożegnalnym i tak też niniejszym czynię. Zapraszam Lady of Noir.

Grafika: własna