Cholerny Edison!   

Przechadzając się ulicami dzisiejszych miast, naprawdę trudno nie nabawić się oczopląsu. Każde z nich roi się bowiem od migoczących neonów, świecących wszystkimi kolorami tęczy kasetonów oraz pulsujących w tempie dorównującym prędkości światła, mikroskopijnych rozmiarów lampek i lampeczek. Owszem, w końcu nie na darmo spala się dziennie tony węgla w ogromnych rozmiarów elektrowniach, ale czy naprawdę trzeba wykorzystywać ją w tak ostentacyjny sposób? Biedny Edison. Zapewne nie ma już nawet sił, by znowu przewrócić się w grobie…

Cały czas żyję nadzieją, że kraj nad Wisłą nareszcie zachłyśnie się kapitalizmem, powiewem świeżości i oddechu, po tym, czym tak długo był dręczony. Kilometrowe kolejki i świecące pustkami półki w sklepach zniknęły już ponad dwie dekady temu, a my nadal nie możemy w pełni nacieszyć się tym, co dawniej mogliśmy oglądać jedynie na pocztówkach przysyłanych nam przez rodzinę z kraju Wuja Sama. Czasami mam nawet wrażenie, że dopiero co przestaliśmy się zachwycać magicznym „zjawiskiem” ruchomych schodów i ogromnymi powierzchniami nowoczesnych centrów handlowych. Wtedy przynajmniej rzeczywiście bliżej mi do zrozumienia natury zjawiska spod znaku miłości do tego, co błyszczy i miga.

A błyszczy i miga naprawdę wszystko, co można tylko podłączyć tylko do prądu! I tak, wycieczka do jednego z większych ojczystych miast może dostarczyć nam nie lada wrażeń. Bo jak inaczej nazwać Pałac Kultury i Nauki „muśnięty” na kolor różowy z okazji – uwaga! – premiery nowej płyty Dody, czy ten w wersji „gay friendly” w dniu odbywającej się w czerwcu parady równości? Nie, nie jestem bynajmniej wielbicielem przykrytej warstwą półwiecznego brudu fasady prezentu od Stalina. Nie mam także zamiaru prawić tutaj o niezwykłym klimacie ponurych ulic rodem z najstraszniejszych horrorów, ale iluminacja wszystkiego, co wydaje się za mało kolorowe i wyraziste to chyba za daleko posunięta ekstrawagancja. Nawet dla nas – Polaków, tak głęboko ubóstwiających świat tandety i kiczu.

Oblewanie tęczą kolorów różnych budynków, to jednak tylko jeden z wielu aspektów sprawy, o której można byłoby napisać księgę rozmiarami przypominającą atlas geograficzny dla studentów AGH. Równie skutecznie przyprawiającym o mdłości zjawiskiem jest bowiem wysyp wszelakiego rodzaju kasetonów, podświetlanych billboardów i neo-neonów wykonanych nie ze szkła wypełnionego szlachetnym gazem, ale z listew LED, które kojarzą się raczej ze świętami Bożego Narodzenia i brodatym Mikołajem z reklam Coca-Coli, niż z jakimkolwiek sklepem, bez względu na oferowany przez niego wachlarz produktów. „Znaki” owe, nie dosyć, że po zmroku atakują nas z każdej strony feerią barw niczym z wnętrza namiotu cyrkowego, to do tego podrygują, migają i pulsują we wszystkich możliwych tylko konfiguracjach. Naprawdę trudno w sytuacji takiej nie poczuć się jak małe dziecko, które zagubione w ogromie wesołego miasteczka, otoczone gigantycznymi filiżankami, pędzącymi kolejkami i milionami światełek, ma ochotę, zupełnie bez powodu, rozpłakać się nagle najgłośniej jak tylko potrafi. Tylko czy krzyk ten zostanie w ogóle przez kogoś dostrzeżony?

Sprzedawcy w swej bezlitości nie zrezygnują przecież z zaśmiecania przestrzeni, w której o dziwo sami muszą jakoś funkcjonować. Zarządcy budynków z dnia na dzień nie przerwą oświetlania od lat nieremontowanych elewacji, a urzędnicy… Urzędnicy nie żyją na tym świecie. O tym przekonujemy się przecież codziennie, stykając się co krok z absurdalnymi prawami, które są przez nich uchwalane bądź wdrażane w życie. Jak to dobrze, że pozostaje nam jeszcze natura. Tam na szczęście świecą przecież tylko świerszcze…

Grafika:

• http://paradarownosci.eu.../
• http://www.reklama-matuszak.republika.pl...