Ciemna strona mocy   

Podchodzę do tego tematu już któryś raz z kolei. Nigdy nie byłam jednak wystarczająco zmotywowana, by spisać moje odczucia w tej kwestii . Na powrót przywiódł mnie tutaj nowy singiel zespołu Hey – „ Kto tam? Kto tam jest w środku?”, a konkretniej to jego tekst. Niezaprzeczalny jest talent Katarzyny Nosowskiej jako „tekściarki”, która z pozoru wytartych tematów tworzy nowe, osobiste obrazy. I właśnie o tym chciałam napisać. A właściwie nie tylko. Czy zastanawialiście się kiedykolwiek nad sferą tekstową polskiej piosenki?

Talent Nosowskiej jest niezaprzeczalny. Uwierzcie, że nie próbuję tu ujednolicić gustów, a jedynie przedstawić dość oczywiste obserwacje. Wiadomym jest, że to jakiej muzyki w danym momencie słuchamy jest kwestią bardzo indywidualną. Mamy wobec niej różne wymagania lub jest nam to całkiem obojętne. Ale z pewnością nie raz spotkaliśmy się z głosem starszego pokolenia dotyczącym muzyki. Był on wyrazem żalu, że piosenki z tekstem zanikają. Zastanawiam się czy my nie za mało wymagamy dziś od piosenki? Nie ma wątpliwości, że każdorazowo jest ona jakimś odzwierciedleniem czasów, w których żyjemy. Tym bardziej zatrważające jest spoglądanie na kreowane przez „artystów” światy. To całkiem zrozumiałe, że znajdą się tacy, którzy do tych światów należą. Wszystko jest dla ludzi. Zależy tylko w jakiej formie jest nam to podawane i jakie wyrabia w nas mniemanie o powinnościach tekstu. Jeśli w ogóle wyrabia w nas cokolwiek.

Oczywiście nawet dobry tekst może zginąć w kiepskiej oprawie muzycznej. Co, jeśli kiepski tekst znajdzie się w takiej oprawie? Powstanie hit. „Nie wiem jak dalej żyć, / nie wiem nie umiem śnić, / gdy nie ma blisko Cię (...)” – jak pisze Gosia Andrzejewicz. No tak, panią Gosię można pochwalić za szczerość i prostotę tekstowych wyznań. Zaczyna się robić gorąco, gdy ktoś na siłę zaczyna kombinować lub gdy „w letargu tym mijają dni”. Ten letarg, to sprawka Partycji Markowskiej i uwaga: nawet on smutek w sobie ma! Ale taka jest - o zgrozo! - co trzecia promowana w Polsce piosenka.

Ale ten przemysł zna jeszcze siłę słowa, którą stale podkreślają wykonawcy hip-hopowi. Owszem, nierzadko można spotkać się z dobrą „nawijką”. Nie wyklucza to jednak absurdalności niektórych tekstów, a właściwie wartości jaką sobą prezentują. Doskonale posłuży mi tu piosenka niejakich panów: Starszego i Rynio, których „bloki są zajebiste”. I to mówi samo za siebie.

Po moich wielkich wątpliwościach następuje czas na małe podsumowanie. Po pierwsze, to tylko jedna strona tej sytuacji. Jesteśmy ulegli banalnym hasłom i rymom - właściwie od zawsze. Prostota zamienia się w banał. Bardziej ambitnym przychodzi gubić się w grafomani. Podejrzewam, że wyplewić tego nie można. A moja marna pozycja jest niczym w porównaniu z zapotrzebowaniem tłumów. W tym wszystkim chodzi jednak o prawdę - więc jeśli taka jest prawda, to nazwę ją przykrą. Może i Rysiu lepiej zrozumie jak mu Zosia zaśpiewa ”ja od A do Z normalnie kocham Cię” . Rysiu dostanie swoje, ja – „jeżyn kosz na pociechę” od Nosowskiej.