Co kryje w sobie ziemia sandomierska.... ?   

Dawno, dawno temu, teren na którym dziś znajduję się Tarnobrzeg wraz z okolicami, porośnięty był wielką Puszczą Sandomierską. Puszcza ta kryła w sobie wiele tajemnic. Dzikie zwierzęta, mroczne knieje, głębokie jeziorka leśne, złowieszcze mokradła oraz zdradliwe bagna, to wszystko czyniło ją tajemniczą i bardzo niebezpieczną. Wśród mieszkańców tych terenów panowała opinia, że kto zapuści się zbyt daleko, skazuje siebie na niechybną śmierć.

Z terenami tymi wiążę się pewna legenda.

Tatarzy wycofując się z Polski po niszczycielskim najeździe, próbowali przedrzeć się przez środek owej puszczy. Gdy zorientowali się, że jest ona tak ogromna, przerazili się i próbowali zawrócić. Żaden z nich nie potrafił jednak odnaleźć powrotnej drogi. Tatarzy błądzili po całej puszczy aż w końcu wpadli na bagna. Całą armię Chana pochłonęła polska ziemia, która wzięła straszliwy odwet za cierpienia swoich mieszkańców.

Mijały lata. Ziemia, gdzie niegdyś znajdowały się owe bagna, stała się własnością hrabiego Tarnowskiego. We wspomnianym miejscu ( okolice dzisiejszego Chmielowa) ludzie mieli teraz pastwiska, na których wypasali swoje bydło. Podczas żniw, pewien rolnik imieniem Jan, po ciężko przepracowanym dniu, zabrał na nocny wypas swoje konie. Gdy dojechał na miejsce, przywiązał konie, po czym położył płócienną koszulę na kretowisku i ułożył się do snu. W środku nocy zbudził go odgłos galopującego stada koni oraz głośne zawołania wojenne. Rozejrzał się dookoła. Cztery konie szczypały spokojnie trawę, wokoło pusta równina ani jednej żywej duszy. Ułożył się ponownie na kretowisku i zasnął. Po pewnym czasie obudziły go te same odgłosy. Były jednak zdecydowanie głośniejsze. Poczuł, że ziemia drży, a po chwili dojrzał tabun koni galopujący wprost na niego. Z tyłu dobiegł go błagalny głos, wołający go po imieniu: "Jaśku, Jaśku, wstań...". Chłop stanął na równe nogi. Rozejrzał się ponownie. Wokół niego była pustka. Galop koni umilkł w jednej chwili i tylko wiatr szumiał cicho. Zrozumiał wszystko. Zebrał czym prędzej konie i szybko odjechał do domu. Nikt później nie odważył się zajechać tam nocą...

Nikt nie opowiada już legend o najazdach tatarskich ani o owym Janie, który słyszał pogrzebaną żywcem armię tatarską. Wydaje się, że to tylko zwykła legenda, przekaz ludowy, ale mieszkańcy bliżej położonych domostw mówią czasami, że w ciemne, bezksiężycowe noce, można usłyszeć w oddali dzikie okrzyki i chrzęst zbrojnego oręża...