CYWILIZACJA - samotność w tłumie.   

XXI wiek. I co z tego? Pęczniejemy z dumy ze zdobyczy cywilizacji. Ale ile tak naprawdę jesteśmy warci, my- ze swoimi planami na najbliższe kilkaset lat? Co zawdzięczamy potężnej i majestatycznej „macierzy”. Czy ta duma jest uzasadniona?
Współczesny człowiek nie zdaje sobie sprawy z tego, że prawda na temat przyszłości świata dwudziestego pierwszego tysiąclecia jest przed nim głęboko ukryta. A on wcale nie stara się poznać źródła. Dotrzeć do jądra. Wiadomo: „prawda leży gdzieś tam”; „wszystkie kłamstwa prowadzą do prawdy” itd. Ale co taki szaraczek może o tym wiedzieć? Co chce o tym wiedzieć? Zwykły zjadacz chleba lubi świat takim, jakim zastał go w chwili narodzin. Po co mu delicje, skoro na wysiągnięcie ręki ma rzeczy proste, piękne i łatwe. Tam i z powrotem. Zwykłe przyjemności. Głębia jest dla elity, dla wybranych. Przyjrzyj się dnu oceanu. Jest tam coś, co jest piękniejsze od białej, czystej kartki.
Demon krąży nad tobą i nie pozwala ci spać?
To dobrze.
Obudź się.
Otwórz oczy.
Wyrzuć codzienność do kosza. Spraw, aby płatki śniegu stały się ósmym cudem świata. Rosa, brylantami snów, przeniesionymi do rzeczywistości. Zielona trawa, wspomnieniem piękna jakie ujrzałeś po tamtej stronie. Zabierz cząstkę marzeń i zmaterializuj ją. Nie słuchaj rad ludzi żywych tak bardzo, że aż nierealnych. Dobrze. A teraz zamknij oczy. Zamknij uszy. Zamknij serce. Cisza. Nic nie mów. Teraz nie ma już nikogo. Tylko ty i demon coś, czego boisz się najbardziej na świecie. Pora już. Pora na ciebie. Nie przypuszczałeś, ale to już teraz. Teraz, albo nigdy. Oto ON. Demon samotności. Przywitaj się z nim, podaj mu rękę, uśmiechnij się. I nie udawaj. Wyczuwa kłamstwo i obłudę zanim zostanie wypowiedziana. W końcu jest Tobą. Jesteście sami w czterech ścianach Twojego umysłu. No i? Nie tego oczekiwałeś? A. i jest jeszcze coś. Dla Twojej informacji: właśnie stoisz twarzą w twarz ze swoim Legionem. Nazywa się Legion, bo jest ich wielu. Wielu takich jak Ty. Zdziwiony? A co myślałeś? Że to medytacje? Joga?
- a —>Ha.
Próbuję Ci właśnie pokazać Twoje wnętrze. Próbuję zerwać maskę z Twojej twarzy. Koniec ze strachem. Teraz przynajmniej wiesz, co kryje się pod nią. Możesz być spokojny. Hej! Ale ja jeszcze nie skończyłam! Dokąd idziesz?
Kurz osiada na podłodze. Śmierć za życia? Pusty slogan. Ale on, do diabła, kryje tragedię. Małą historię umysłu uwięzionego w klatce cywilizacji. Śmieszne. Bez sensu.
Co tak naprawdę dała mi cywilizacja? Poczucie osamotnienia? A Tobie? Wrażenie odosobnienia ze swoimi problemami? Świat jest okrutny. Cóż na to poradzisz? Ano nic. Możemy tylko patrzeć jak wielcy tego świata sterują bezmyślną masą ironicznych wraków ludzkiej populacji. A może to o to tu chodzi? Może to jest rozwiązanie problemu, nad którym filozofowie dumali przez tysiąclecia? Odpowiedź na to natrętne pytanie, powracające przy każdej okazji refleksji nad sobą? Po co żyjemy???????????????????????????????????????
Teraz to jasne. Człowiek rodzi się aby umrzeć. W ten czy inny sposób. Prędzej czy później. Co za różnica? Wszyscy kiedyś umrzemy. Ale to nie do końca jest tak. Coś tu się nie zgadza. Coś przeoczyliśmy. Nie myślcie, że to takie łatwe. Znalezienie brakującego elementu misternej układanki spowoduje, że to coś zaraz się rozsypie. Mrzonki. W sumie, na dłuższą metę to nie ma sensu. Skoro człowiek rodzi się tylko z jednym celem – śmiercią, to po co żyć? No tak. Tego typu dysputy doprowadzą nas w końcu do wniosku, że najlepszą rzeczą, jaką możemy teraz zrobić, to pożegnać się z tym światem. W 25% mielibyśmy rację, robiąc coś takiego, ale… zostaje jeszcze te 75%. Cywilzaaaacja. Hmm. Ciekawe. Jesteśmy zarówno jej twórcami, jak i wytworem. Nasze przekleństwo i błogosławieństwo. A może nie warto się nad tym zastanawiać? Pewnie tak. Wnioski mogą nas zniszczyć.
Czasem życie pośród kłamstwa ma swoje plusy.