Dziki pyłek – czyli dlaczego Villemo?   

Czy wiecie, co od lat znika jak ciepłe bułeczki z półek księgarni i bibliotek? Od dłuższego czasu jednym z najchętniej czytanych książki są sagi o Ludziach Lodu autorstwa skandynawskiej pisarki Margit Sandemo. Nie ukrywam, że jest to literatura, która odpowiada tylko wybranym. Przesiąknięte tajemnicą, romansem i magią opowieści norweskiej pisarki albo wciągną tak, że 47 tomów pochłonie się w mgnieniu oka, albo odłoży się je z lekkim niesmakiem i to po maksymalnie 3 pierwszych tomach.

„Dawno, dawno temu, przed wieloma setkami lat, Tengel Zły wyruszył na dzikie pustkowia, by zaprzedać duszę Diabłu.” Człowiek ten na wskroś przesiąknięty złem dał początek rodowi, którego potomkowie mieli być obciążeni złym dziedzictwem. Jednak pewnego razu, w rodzie Ludzi Lodu urodził się chłopiec, który złamał dziedzictwo, próbując przemienić tkwiące w nim Zło na dobro. Dlatego nazwany został Tengelem Dobrym. Saga ta opowiada właśnie o nim i jego rodzinie. Choć właściwie, jest ona przede wszystkim o kobietach z rodu Tengela.

Wszystkie mają wspólne cechy – są na swój sposób niezwykle piękne, często magicznie uzdolnione, niesamowicie odważne, niezłomne, kochają zwierzęta, nie cierpią domowych obowiązków i są gotowe na wszystko w obronie swoich najbliższych. Z pewnością nie są to zwykłe śmiertelniczki. Niektóre, wybrane, mają żółto-kocie oczy i płomiennorude włosy.

Cała akcja i fabuła opowieści Sandemo ma miejsce na przestrzeni XVI, XVII, XVIII, XIX i XX wieku, głównie w krajach skandynawskich: Norwegii, Szwecji i Danii.

Dla mnie jest to porywający popis wyobraźni, nutka kryminału wpleciona w magiczną i tajemniczą i wielowątkową opowieść. Margit Sandemo doskonale wywiązała się z postawionego sobie zadania, by opisać tysiące różnych emocji towarzyszących bohaterom jej książek. Nie ukrywam – są to historie romantyczne, lecz z nieco wyższej półki niż te harlequinowe. O tym mogę zapewnić. Tu nic nie dzieje się przypadkiem. Nie ma powtórek wątków, gdzie np. jedyną zmianą jest imię postaci i środek lokomocji, którym się ona porusza. Tutaj pierwsza i ostatnia postać w długim rodowodzie mają ze sobą bardzo, bardzo dużo wspólnego, choć dzieli ich tyle lat i tomów.

Jeśli w sadze nie pociąga czytelnika przepiękny wątek romansów, to może skuszą go inne zalety. Książki te napisane są łatwym, przyswajalnym językiem. Czyta się je szybko. Wiele jest tam pięknych opisów przyrody, lecz nie takich, które się przeskakuje, by dotrzeć do dialogów, czy czegokolwiek ciekawszego. Opisy są tu sprytnie wplecione w akcję. Każdy prawie wątek – o czym nie da się nie wspomnieć przy okazji omawiania poszczególnych tomów –przesycony jest również erotyzmem. Znajdziemy tu także wiele opisów historycznych (opisy wojen) i politycznych sytuacji krajów skandynawskich. Co ciekawe, akcja jednej z książek toczy się nawet w Polsce.

Najpiękniejszym motywem tych powieści jest to, że nic nie jest niemożliwe, a zarazem brak tu tak nierealnych istot jak elfy, druidzi i krasnale. Akcja toczy się w zwykłym świecie. Często daje to do myślenia, czy aby na pewno rzeczywistość wokół nas jest taka szara i powszednia, czy też może to my nie potrafimy dostrzec w niej magii?

Powstało wiele forów internetowych poświęconych dziełom Margit Sandemo. Wiele z nich czeka na ekranizacje powieści – chociaż nie ukrywam, że według mnie jest to zły pomysł. Czy nie lepiej postawić na własną wyobraźnię?

Osobiście, nie widzę w większości tych książek wad. Sama przeczytałam trzykrotnie wszystkie tomy. Są oczywiście takie części, do których powracać nie lubię, z różnych powodów. Niektóre są po prostu nudne, inne wzbudzają we mnie niesmak, a jeszcze inne doprowadzają do łez. Są jednak także i takie, które mogłabym czytać dzień w dzień. Do nich należy na przykład cykl kilku książek, do których zalicza się najlepsza z całej sagi: Gorączka, które opowiadają o moich ulubionych postaciach – Villemo i Dominiku. Jak zapewne domyślacie się, stąd wziął się właśnie mój dziennikarski pseudonim. Villemo to staronorweskie imię. Vill znaczy dziki, a mo to okruszek, pyłek. Z tą postacią właściwie siebie utożsamiam.

Sagę o Ludziach Lodu czytają wszyscy, od młodych po dojrzałych. Świadczy o tym fakt, że ilekroć idę do biblioteki, muszę zapisywać się w kolejce, aby móc wypożyczyć którąś z pierwszych książek. Do przeczytania tej sagi nie warto się jednak zmuszać. Moim zdaniem albo się to pokocha, albo nie. Tak czy inaczej zawsze warto spróbować.

Grafika:

• http://img109.imageshack.us/...
• http://www.dodatkidogazet.pl/...