Esencja prawdy i szczypta kłamstwa   

Zawsze wierzyła Prawdzie. Ufała bezgranicznie, choć czuła , że idzie po równoważni, tracąc niekiedy kierunek.

Równoważni sprawiedliwości, gdzie nogi same wybierają drogę. Nie była tam sama. Obok niej ludzie, ci obcy i ci znani. Czy poznani na tyle, by uznać ich za znajomych ? Dziwne słowo, kiedy w głębi duszy sama siebie nie poznaje, nie rozumie. Oni nie są przecież przeźroczyści, nie mają Prawdy wypisanej na twarzy. Mają uczucia i swój świat wartości. Świat jej zupełnie odległy, czasem złudnie znajomy, jednak nigdy ten sam. Czy prawdą były jej słowa? Niepozorne, nieśmiałe, nie wyuczone sztuki życia. Mówią, prawda w oczy kole, kłamstwo razi, a fakt świadczy. Kim jest fakt? - Ojcem prawdy. A kłamstwo ? - ono jest ich dzieckiem.

Nie chciała kłamać. Raczej się tego brzydziła. Dlaczego? - Bo boli , zniewala i uzależnia.

Jakiego kłamstwa? – Płytkiego jak codzienność , drobnego , śmiesznego, zwyczajnego, które ani nie intryguje ani nie szokuje, po prostu wspiera inne. Gdzieś pomiędzy granicą, gdzie to niewinne staje się wyrafinowanym.

Którego? – Nie potrafiła zapomnieć. Pozornie wybaczała, ale wbita drzazga zostawiała ślad. Za każdym razem i bez względu na wielkość.

Czyjego? – Brzydziła się swoich kłamstw, a bała innych. Nie zakładała z góry, że świat jest idealny, a oprócz niej na Ziemi są wyłącznie ideały.

Nie, bała się ,oszukania w ten najprostszy i najbardziej bolesny sposób. Przez tego, któremu zaufała. A on ? Być może miał mniejsze lub większe powody do oszustw, których nie ujawniał.

Tego samego dnia, zupełnie obca jej osoba spotkana na przystanku powiedziała jej:

- Nie znajdziesz prawdy, jeśli nie poddasz swoich poglądów surowej próbie.

Takim testem będzie rozmowa z drugim człowiekiem, który myśli inaczej niż ty. Jeśli po takiej rozmowie okaże się, że do tej pory żyłaś w błędzie, to także jest twoje małe zwycięstwo. Dlatego dla mnie nikim jest ten, kto trwając przy swoim boi się rozmowy z przeciwnikiem. Ona podejmowała się testu lecz jej nie wybaczał łatwo. Nie mówił „zapomnij o tym, przecież nic się nie stało”.

Problemem były sytuacje, słowa nieprzemyślane, ale szczere. Po ich wypowiedzeniu nie zostaje nam nic, jak tylko przyznać się do winy. Potrafiła przepraszać, tylko czy jej winą były poglądy? Mówiła otwarcie, nie masz racji i nie zgadzam się z tobą. On się obrażał, zamykał w sobie i późnie już się nie zwierzał. A ona przeczytała, gdzieś, że:

„Po co kłamać, skoro wystarczy mówić prawdę, aby nam nie wierzono?

Wzięła sobie to do serca i zmieniła się. Ufa pozornie, mówi to, co on chce usłyszeć. Co ma w zamian? Świat, w którym wie o wiele więcej niepotrzebnych rzeczy. W głębi on czuje, że w jej słowach nie ma prawdy, bo nauczyła się po mistrzowsku zaklejać miodem lepkich słów problem. Tak głaskanemu będzie mu lżej i w końcu oswoi się z myślą, iż innym też nie jest lekko. Zrozumie, że to nie on ma w życiu najtrudniej.

I będą żyć dalej stworzoną przez nią iluzją bezpiecznego świata.

Miejscem wyobrażeń nie do końca zgadzających się z rzeczywistością.

A ona podała się w imię jego prawdy. Teraz w ciszy, bezdźwięcznie, uśmiecha się do swoich myśli ,wspominając słowa nieznajomej z przystanku…

Szczęściu wysłała bilet powrotny w przeszłość.