Gdy będę miał dzieci…   

Nie rozumiem fenomenu tej kreskówki wśród dorosłych i nastoletnich odbiorców, toteż nie będę się do tego odnosił, ale z drugiej strony chciałbym dać wam szansę przeczytania tekstu o My Little Pony, autorstwa kogoś, kto nie jest jednym z bronies. A to chyba nie zdarza się często, hm?

Od czego by tu zacząć? My Little Pony – jak łatwo się domyśleć – to animowana bajka dla małych dzieci. I przez małe dzieci rozumiem takie, które właśnie zaczynają oglądać bajki, do (góra) pięciolatków. Starszym maluchom pewna monotonia oraz idylliczność świata przedstawionego mogą zacząć doskwierać. To znaczy – patrzę przez pryzmat siebie i mojego młodszego brata, gdyż gdy ja miałem pięć/sześć lat, to już wtedy nałogowo pochłaniałem Power Rangers, Pokemony oraz masę innych historii z potworami, robotami etc., a mój brat w tym wieku grał już w RTS-y, RPG-i, jeśli tylko udało mu się dorwać do komputera, więc macie jakoś zakreślony obraz tego, jakimi byliśmy dzieciakami. Dziewczynkom z pewnością perypetie kucyków nie będą się nudzić o wiele dłużej. A przynajmniej tak byłoby w świecie nieopanowanym przez ideologię gender.

Do wyrobienia sobie opinii potrzebowałem pięć pierwszych odcinków i ponieważ wszystkie mniej więcej opierały się o ten sam schemat, to stwierdziłem, że pozostałe sobie odpuszczę i odpalę dopiero z własną pociechą. Czyli za pi razy drzwi dwanaście lat. Odcinki pierwszy i drugi to jedna historia, wprowadzająca widza w barwny świat kucyków i zapoznająca go z bohaterami. Reszta to natomiast pojedyncze epizody, niezbyt subtelnie przemycające jakiś morał.

Przez "barwny świat" rozumiem to, że Equestria, w której rozgrywa się akcja, jest bardzo kolorowym miejscem. Jasne, żywe kolory dominują na ekranie, czyniąc bajkę przyjemną w odbiorze. Nutka przesłodzonego fantasy tu i tam tylko dodaje uroku. Jak widzicie na załączonym wyżej obrazku (i mieliście okazję zobaczyć na fanpejczu przez ostatnie kilka dni) projekty kucyków są mocno karykaturalne, ale moim zdaniem o wiele ładniejsze od tych z oryginalnej serii.

Każda z bohaterek reprezentuje inny stereotyp – Poziomkowe ADHD jest zawsze wesoła i skora do zabawy, Lawendowa Książkoholiczka spędza całe dnie w bibliotece, Nieśmiała Owieczka stara się nie zawracać głowy innym kucykom, z kolei Tęczowa Chłopczyca lata po niebie, popisując się najróżniejszymi akrobacjami. Takie coś jak Breakfast Club, tylko w świecie pełnym jednorożców, pegazów i kucyków.

Na pewno nie podoba mi się ten koncept przechodzenia do świata ludzi. W procesie tym jedna z bohaterek zamienia się w człowieka i spotyka człowiekowe odpowiedniki swoich przyjaciółek. Z tego, co jest mi wiadome, zrobili dwa pełnometrażowe filmy bazujące na tym motywie i no jak dla mnie to to jest chore. Po co przerabiać kucyki na barbiopodobne maszkarony? To znaczy jasne – dla kasy. Niby wszystko spoko, ale gdy jakiś czas temu zobaczyłem te lalki w ofercie bodajże Stonki, no to padłem. Mnie takie coś przeraża.

***

Sama bajka jest jak najbardziej spoko – uczy dzieci pewnych podstawowych odruchów – bądź lojalny, nie dokuczaj innym, dziel się z przyjaciółmi, nie wstydź się prosić o pomoc etc. Jest ładnie narysowana, nie ma tu miejsca na żadne bazgroły, kreska nie jest może przesadnie szczegółowa, ale bardzo schludna. Mój chory umysł nie dopatrzył się tutaj żadnych podtekstów, więc trochę mnie dziwi, że inni dali radę. Tutaj nie ma nic ponad dużą ilość naiwnej słodkości, idealnej dla maluchów.

Śmiało więc można włączać te filmiki dzieciom. Jakbym jakieś prywatne miał, to na pewno by te kucyki oglądało.

Jaskier

Grafika:

• http://archiwum.allegro.pl/...