Gdybym tylko miała więcej czasu!
Życie toczy się współcześnie w bardzo szybkim tempie. Uważamy powszechnie, że w związku z tym nie mamy już czasu ani dla siebie, ani dla swoich najbliższych czy też znajomych. Nieraz słyszymy od innych ludzi, aby trochę odpuścić, wyluzować, zwolnić, bo przecież życie nam nie ucieknie, ale czy ci nasi doradcy tak naprawdę sami stosują się do tych swoich mądrych rad? Czy faktycznie potrafią zwolnić, usiąść, złapać oddech i wyrównać tętno?
Lęk przed tym, że może nam tego czasu na coś zabraknąć jest powalający i nie pozwala żyć komfortowo. Dokąd tak pędzimy? Dlaczego tak bezwolnie poddajemy się takiemu trybowi życia lub co gorsza sami go sobie narzucamy, zapominając, że nie jesteśmy z żelaza i możemy przecież nie podołać? Czy naprawdę aż tak ważna jest ta kolejna dobra ocena bądź też pobicie jakiegoś osiągnięcia naszego kolegi lub naszej koleżanki? Ambicja przez cały czas popycha nas do działania. Naturalnie nie widzę w tym nic złego, ale czasami trzeba umieć powiedzieć sobie stop, wziąć głęboki oddech, przeczytać jakąś książkę, obejrzeć jakiś dobry film, czy też spotkać się z znajomymi i pogadać niezobowiązująco o życiu. Pogoda jest już ładniejsza, robi się coraz cieplej, co powinno sprzyjać spacerom, ale czy my w tym całym zabieganiu zwracamy jeszcze na to uwagę? Nie przesadzę chyba, jeśli napiszę, że większość z nas ogranicza się tylko do spojrzenia przez okna. Tak łatwo zapominamy, że goniąc za czymś bliżej nieokreślonym, tracimy tak naprawdę to, co każdego dnia oferuje nam życie i ciągle mówimy o tym, że nam tego czasu brakuje, i że potrzebujemy go znacznie więcej, choć mam wrażenie, że mało kto z nas wie, co z nim mielibyśmy zrobić. Ja postawiłabym to pytanie zupełnie inaczej. Po co nam ten dodatkowy czas, skoro nie umiemy zagospodarować tego, który został nam już dany? Nie macie wrażenia, że każdego dnia tracimy go bardzo dużo, choćby na narzekanie i rozmyślanie, że mamy go za mało? Ciekawi mnie też bardzo, skąd w ludziach bierze się to przekonanie, że gdyby mieli więcej czasu, to fakt ten odmieniłby ich życie, które wtedy byłoby ciekawsze, bardziej dynamiczne i wciągające. W dużym skrócie jak z filmu. Skąd to przeświadczenie, że ten magiczny element, a w zasadzie jego nadmiar, mógłby im życie ułatwić? A co, gdyby tak dało się wyłączyć wszystkie te „czasowe odliczacze”? 
Czy pozbawieni możliwości kontrolowania upływu czasu bylibyśmy w stanie dalej normalnie żyć? Wielu uważa, że byłoby to trudne, bo tak naprawdę potrzebujemy tego stałego napięcia, które nas napędza. Świadomość utraty czasu wywiera często bardzo negatywny wpływ na naszą psychikę. Wiemy o tym, a jednak mimo to nie potrafimy się nim wspierać. Wolimy się mu całkowicie poddawać. Z jakiegoś niejasnego dla mnie powodu wolimy nie pamiętać, że jest on jedną z niewielu rzecz na świecie, której nie da się kupić, choćbyśmy nie wiem jak mocno tego pragnęli. Życie, to pasmo nieustannych wzlotów, upadków, zawirowań, miłych i niemiłych niespodzianek. Życiem w pewnym sensie możemy, a nawet powinniśmy kierować, ale w żaden sposób nie jesteśmy w stanie pokierować czasem, bo nad czasem nie da się zapanować. A skoro tak, skoro nie mamy na niego wpływu, to po co się denerwować? Cieszmy się więc tym, że doba ma 24 godziny (dla jednych tylko, ale dla innych aż) i nie domagajmy się jej wydłużenia choćby o parę godzin, bo to przecież idiotyczne. A nawet gdyby to było możliwe, to i tak szczerze wątpię byśmy poczuli się usatysfakcjonowani i przestali narzekać. Zapewne zaczęlibyśmy domagać się kolejnego wydłużenia doby. Doceniajmy więc to, co mamy, choćby te chwile spędzone z rodziną czy bliskimi, pełne śmiechu i dobrej zabawy, jak i te, które poświęcamy na własny rozwój.
Tak naprawdę nie trzeba nam więcej czasu. Dobra organizacja może nam skutecznie pomóc w sensownym wykorzystaniu tego, który mamy. Śpimy zazwyczaj około 8 godzin, zatem na inne działania pozostaje nam jeszcze 16 godzin. Szczerze mówiąc, sama tego jakoś nie odczuwam, ale królowa nauk wydaje się być tu nieubłagana. A zatem to nie czas jest nam nieprzyjazny. 
To my sami jesteśmy dla siebie wrogiem. Później pójdę spać, ale wstanę jak zazwyczaj i przecież dam jakoś radę. Nie podejmowaliście nigdy takiej decyzji? Jednak ze zmęczeniem nie wygramy. 15 minutowa przerwa na odpoczynek zmienia się więc potem w godzinną drzemkę i tak marnujemy dzień. Rozumiem, że kolejna strona książki lub kolejny odcinek serialu mogą być interesujące, ale w tym wypadku także trzeba znać swoje ograniczenia. Wszytko musi mieć jakiś kres. Także nasze działanie. A my co? Zapełniamy swoje życie błahostkami, które wypełniają nam wolne chwile. A może lepiej byłoby zająć się tylko jedną, ale za to konkretną rzeczą? Po co nam tyle błyskotek, skoro nie mamy ich gdzie położyć? Zajęci ich szukaniem zapominamy często o półce, gdzie można by te nasze skarby ułożyć. Być może przez lenistwo i pozorny brak czasu wolimy jednak cieszyć się wieloma marnymi rzeczami, zamiast jedną porządną. Przedkładamy ilość nad jakość.
Każdy z nas ma jedno życie i powinniśmy robić wszystko, by danego nam czasu na tym łez padole nie zmarnować na rzeczy tego nie warte, bezsensowne działania itd. Nie traćmy więc czasu na zupełnie niepotrzebne rzeczy. Czas nam nie ucieknie, ale nie będzie też na nas czekać. Ostatnio natrafiłam w pewnej książce, którą czytałam, na zdania, które teraz do mnie ciągle wracają: „Wielu ludzi nie zawsze wie, co robić z czasem. Czas nie ma z ludźmi tego kłopotu” oraz „Nigdy nie jest za późno ani za wcześnie. Jest dokładnie wtedy, kiedy trzeba.”
Grafika:
Komentarze [1]
2017-03-16 16:39
Jako maturzysta powiem słynne słowa, wypowiadanie w naszym gronie “jaki czas wolny? jaki czas dla siebie?”. Powytarzają to również nauczyciele. W naszym języku, nie ma czegoś takiego, jak czas wolny.
- 1
