Grypa a Pianista   

* Wtorek, 17:00
Niech wreszcie przestanie padać ten deszcz!
Umrę z przygnębienia... Już mam "doła" wielkości Rowu Mariańskiego, a jak tak dalej pójdzie... o matko - nawet nie chcę myśleć!
Jutro idę wreszcie na "Pianistę" :)), a to na pewno jest bardzo smutny film, więc lepiej niech przestanie padać!!!
A tak w ogóle - ciekawe czy Grazia ma zadanie z matmy?

* Środa, 6:35
Ooo! Moje (?) gardło! Głowa to mi zdecydowanie pęka, chociaż nie mogę znaleźć przyczyny tego stanu rzeczy, bo dziś chyba jest środa, a wczoraj na pewno nie była sobota, więc nie mogłam "interesująco" [czyt. (bez)alkoholowo] spędzać wieczoru... No nie, chyba nie będę chora?
W tym domu to ja już normalnie nic znaleźć nie mogę! Gdzie jest coś przeciwgorączkowego, coś przeciwbólowego, coś na chrypkę, coś na katar, no i w ogóle "coś", i co to jest ta zielono-żółta śmierdząca galaretka?
[postanowienie nr 1: od jutra uczę się domowej apteczki na pamięć i, naturalnie, uzupełniam przy pomocy kogokolwiek, kto się na tym zna, zapasy! - ale to dopiero jutro...]
Muszę się wziąć w garść, bo jak nie pójdę do szkoły, to nie pójdę na film, a takiego kęska nie przegapię. Jestem nawet skłonna napisać dzisiejszy sprawdzian z matmy (Wiem, wiem, niesamowicie się poświęcam pisząc ten sprawdzian, ale cóż zrobić - takie jest życie).

*7:25, autobus
Udało się, tzn. zdążyłam na autobus. Moja koleżanka byłaby na moim miejscu dumna i zachwycona z osiągniętego przeze mnie dziś sukcesu. Ona zawsze mówi, przecierając rano w szkole oczy, że grunt to mieć jednakowe skarpetki... a ja właśnie mam, i to całkiem ładne. Ciekawe, co na teorię Ali powiedziałby Artur - on znów ma "niesparowane" skarpetki. Teraz muszę obmyśleć plan, dzięki któremu przestanę się trząść, bo jak tak dalej pójdzie to do szkoły przyjdę nieźle posiniaczona. Tak naprawdę to nie wiem, czy jest mi zimno, czy boję się tej matmy?

*8:45, korytarz szkolny
Żyję i... żyć będę, przynajmniej do wtorku, zanim profesorka odda sprawdziany.
No a teraz relaks! Idę w towarzystwie mojej fantastycznej, uroczej, cudownej, niepowtarzalnej (oj, chyba nadal mam gorączkę) klasy na "Pianistę". Fajnie... :).
Postanowienie nr. 2.:
Mając świadomość, że akcja filmu rozgrywa się w czasie II wojny światowej, zapewne pojawią się sceny tragiczne, ukazane zostanie postępowanie ludzi nacechowane okrucieństwem wobec drugiego człowieka, postanawiam opanować wszelkiego rodzaju wzruszenie i... nie będę płakać.

*14:05, przed budynkiem kina.
Płakałam! Ale nie byłam sama... To był po prostu fantastyczny film. Wywarł na mnie duże wrażenie...

*18.00, zacisze (?) domowego ogniska.
Jutro polski, więc 38 biednych, skrzywdzonych istot z mojej klasy musi napisać recenzję z "Pianisty". Sama nie wiem, co mam napisać. Po prostu brak mi słów.
"Film Romana Polańskiego pt. "Pianista" to jeden z najlepszych filmów, jakie miałam okazję zobaczyć. "Pianista", powstały na podstawie scenariusza Rolanda Harwooda, to ekranizacja powieści Władysława Szpilmana, polskiego kompozytora żydowskiego pochodzenia, zmarłego w 2000 roku w wieku 88 lat.

W filmie ukazane zostały losy artysty w czasie II wojny światowej, śmierć bliskich, gehenna w gettcie warszawskim, ucieczka z getta, a także pomoc Polaków, a potem niemieckiego oficera, dzięki któremu udaje się Szpilmanowi przeżyć."
I nie wiem co mam dalej pisać, chyba dodam coś o twórcach filmu i o jego konstrukcji.
"... To film o wzniosłej tematyce, opowiedziany przy tym bez patosu, w sposób prosty, jakże docierający do odbiorcy..."
"... Znakomita gra aktorska, zwłaszcza Adriena Brody'ego w roli Szpilmana, ale także niezapomniane, wstrząsające zdjęcia wywarły na mnie ogromne wrażenie..."
"... Ukazana tu tragedia jednego człowieka nie jest wynikiem np. choroby, czy innego niezależnego czynnika. To cierpienie zadane przez drugiego człowieka, bo "LUDZIE LUDZIOM ZGOTOWALI TAKI LOS".