Jak wykończyć panią K.?   

- Rozwiąż mnie.

- Nie.

- Rozwiąż mnie!

- Nie.

- Ty głupi, bezmyślny szczeniaku, rozwiąż mnie do cholery, albo pożałujesz!

- …

- No, rozwiąż!!!

- Nie.

Patowa sytuacja. Ciskała gromy, bluzgała przekleństwami i groźbami, które w zasadzie były bez pokrycia. Mimo nóg przywiązanych do krzesła, mimo skrępowanych na plecach rąk, wiła się i podskakiwała razem z tanim meblem. Tomek stał i patrzył nonszalancko oparty o futrynę drzwi. Jedną rękę włożył do kieszeni dżinsów, a w drugiej trzymał zapalonego papierosa. Patrzył spokojnie na rzucająca się na krześle facetkę od niemieckiego, a ta zmęczona już tym wariackim podrygiwaniem, zwiesiła głowę na pierś i cichutko zaszlochała.

- Tomku… - błagała – Tomeczku… Proszę cię… Moje ramiona, tak strasznie bolą… - podniosła załzawione oczy i chlipiąc prosiła, żeby ją rozwiązał. Nawet nie drgnął. Wypalił kolejnego papierosa i zgasił go o podeszwę buta. Wyprostował się, westchnął ciężko i pokręcił głową z dezaprobatą.

- Widzisz, Dario… jakaż to ironia. Jak to w życiu role się śmiesznie odwracają. Do tej pory to ja błagałem. A teraz? – podszedł do niej powoli, z ociąganiem. Pochylił się, oparł rękoma o podłokietniki krzesła i popatrzył jej głęboko w oczy, zbliżając swoją twarz do jej tak, że prawie dotykali się nosami.

- A teraz to ty pragniesz i potrzebujesz czegoś, co ja mogę ci dać – mówił coraz głośniej i gwałtowniej – a czego ci nie dam, aby wprowadzić w moje nudne i monotonne życie nieco rozrywki! – Kwiecińska odruchowo schowała głowę w ramiona i usiłowała skulić się w sobie, co go tylko bardziej rozwścieczyło. Złapał ją jedną ręką za krótkie, czarne włosy i szarpnął mocno do tyłu. Krztusiła się słowami i płaczem.

- Tomeczku… Dziecko… Dlaczego to robisz? – załkała przerażona.

- Dlaczego? – wyszczerzył zęby w szalonym uśmiechu – Dlaczego?! Bo jestem pieprzonym hedonistą, ot co! Wszyscy o tym marzą, ale tylko ja to zrobię. – pogładził ją drugą ręką pieszczotliwie po policzku – Hmmmm… A więc na czym to stanęliśmy? – puścił ją i przykucnął za jej plecami szepcząc do ucha:

- Ach tak, już pamiętam. Czasowniki nieregularne! I nie martw się Dario. – okrążył ją i uśmiechnął się szeroko – Zaparzyłem dużo mocnej kawy. To będzie długa noc. A ile się nauczymy, prawda?

Powyższy tekst dedykuję naszemu Skoczusiowi