Jesteśmy zwykłymi ludźmi   

Jesteśmy zwykłymi ludźmi

jesteśmy zwykłymi ludźmi
nie wiemy dokąd iść..
może dlatego
w walizkach chowamy życie…
bez sensu zabiegani…
szukamy siebie.
na tej karuzeli..
nie było koników, dzieci,
kolorowych zabawek.
na tej karuzeli byłam Ja..
byłeś Ty… i dziwnie silne uczucia.
Chyba zabrakło wiary… karuzela
nie ruszyła..
staliśmy tak w miejscu..
nie widząc co zrobić.
bo jesteśmy zwykłymi ludźmi
nie wiemy dokąd iść.
może dlatego
każde z nas.. w osobnym miejscu
wspomnieniami się karmi..
po cichu płacze
bo jesteśmy tylko..
zwykłymi ludźmi.




Bo odebrałeś mi wiarę w życie…

dlaczego już
każesz mu odejść...?
zabierasz każdy oddech…
cicho szepcząc…
że będzie ich mniej.
coraz mniej.
aż do ostatniego.
Długo tak będziesz
bawił się w chowanego?
No już! – Zabierz go cicho…
spokojnie…
jeśli musisz.
Tylko nie mów mi,
że tam będzie Mu lepiej…
że tak musi być...
że na każdego przyjdzie pora.
Ja już nie słucham..
Chyba tylko tyle chciałam powiedzieć..
więc Dobranoc, do jutra?
Nie.., dla Ciebie Boże dobranoc
na dłuższy czas..
bo odebrałeś mi wiarę w życie.
Pewnie za parę łez..
odezwę się znowu.
ale dziś.. nie zaufam nawet Aniołom.




Płakałam

jak kałuża płakałam tej nocy…
słyszałeś kiedyś płaczące kałuze??
nie…przecież Ty nic nie słyszysz
przecież nigdy nie słuchasz…
a tak smutno im było…
tym kałużom po deszczu…
bo wiesz..zaczynały wysychać...
co? pytasz dlaczego ja płakałam?
...jakby Ci naprawdę zależało…
jak ty pięknie potrafisz udawać...
poczekaj – daj mi dokończyć..
zaczynały wysychać...
i nikt im nie mógł pomóc..
tylko deszcz…ale ostatniej nocy…
umilkł...tak nagle…zniknął
na ironię...zupełnie jak Ty…
już wiesz dlaczego kapały łzy!