Język żyrafy czy szakala?   

W dzisiejszym świecie ludzie mają coraz częściej problemy z… komunikowaniem się. Nie potrafią się ze sobą porozumieć. Najgorsze, że dotyczy to również ich najbliższego otoczenia. Jak to zmienić? Psycholog i filozof dr Marshall Rosenberg opracował taką właśnie metodę, która umożliwia porozumienie się w każdej sytuacji, nawet w tych najbardziej krytycznych. To tzw. Porozumienie Bez Przemocy, zwane również „językiem współczucia”.

Sztuki rozmowy uczy się na specjalnych treningach, a metoda ta wyróżnia dwa style porozumiewania się: empatyczny - żyrafy i agresywny - szakala. Dlaczego wybrano akurat te zwierzęta? Szakal jest raczej oczywisty. Określenie samo w sobie ma już wydźwięk pejoratywny. Natomiast żyrafę wybrano symbolem dzięki długiej szyi (widzi znacznie dalej od innych zwierząt) i ogromnemu sercu (ma największe serce spośród wszystkich ssaków).

Co charakteryzuje te style? Szakal chce zdecydowanie dominować w swoim otoczeniu. Oczekuje, że wszyscy będą spełniać jego żądania. Nie respektuje zdania innych. Atakuje poszczególne jednostki, ale nie indywidualne czyny. Sądzi po pozorach, kieruje się opiniami, rozmawia z poziomu ocen i pouczeń. Nieustannie krytykuje i rani. Z kolei żyrafa jest jego całkowitym przeciwieństwem. Symbolizuje szczerość, umiejętność słuchania, współczucie i chęć zrozumienia rozmówcy. Nie krytykuje innych. Jasno mówi o własnych uczuciach i potrzebach, reagując jednocześnie na uczucia i potrzeby bliźnich.

Celem Porozumienia Bez Przemocy jest stwarzanie szczerych relacji międzyludzkich. Komunikacja tym modelem składa się z tylko bądź też aż, czterech elementów.

Zadanie pierwsze to uzmysłowienie sobie, co się wydarzyło. Bez dodawania doświadczeń z przeszłości czy własnych wyobrażeń. Wymaga powstrzymania się od ocen i wyroków. Po prostu skupienia się na tym, co zaszło. Proste prawda? To lecimy dalej.

Drugie zadanie to wyrażenie swoich uczuć (uwaga: sformułowania rozpoczynające się od słów „czuję, że…” w języku żyrafy nie mówią wcale o uczuciach!). To już jest znacznie trudniejsze, biorąc pod uwagę fakt, że współczesna kultura nie promuje mówienia o własnych uczuciach. Ludzie wolą połknąć tabletkę czy napić się alkoholu. Tymczasem wszystko mogłaby rozwiązać szczera rozmowa. W języku współczucia niezbędne jest jednak nazwanie swoich emocji.

Kolejny element stanowi określenie własnej potrzeby. Bez żadnych aluzji, metafor, ocen, interpretacji czy porównań. Wtedy bowiem rozmówca może doszukać się w naszych słowach krytyki i przyjąć postawę kontrataku bądź ofensywy, a przecież nie o to chodzi. Większość ludzi nie mówi o swoich oczekiwaniach, gdyż nie potrafi ich rozpoznać, a niewypowiedziane i ignorowane potrzeby narastają i kończą się prędzej czy później aferą.

Ostatnim etapem jest po prostu prośba - w żadnym wypadku rozkaz. Powinna mieć ona formę zdania twierdzącego. Należy wyrazić ją jasno, precyzyjnie, w prostych słowach Nie można zakładać, że rozmówca domyśli się, o co nam chodzi.

Wszystkie te elementy były znane ludziom już od wieków i dotyczą najprostszej, i kto wie czy nie najważniejszej, postawy w kontaktach z innymi: sposobu porozumiewania się z szacunkiem i uwagą. Wielu używa ich nieświadomie. Rosenberg uważa, że u podstaw gniewu tkwi zwykła niezaspokojona potrzeba. By uporać się ze złością wystarczy po prostu otworzyć się na drugiego człowieka. Nic więcej. No, może poza odrobiną chęci.

Grafika:

• http://pl.123rf.com/...
• http://chomikuj.pl/...