Karate Kid   

Kannichiwa! – tak mniej więcej wygląda przywitanie w „języku karate”. Na pewno wiele osób słyszało co nieco o tej sztuce walki wręcz (dla przypomnienia: na pytanie „Co to jest karate?” można odpowiedzieć, że jest to „japońska sztuka walki, w której stosuje się ciosy pięścią, kantem dłoni i nogami, uprawiana jako system samoobrony lub dyscyplina sportowa”. Taką definicję podaje encyklopedia, a słownik wyrazów obcych informuje nas ponadto, że po japońsku „karate” oznacza dosłownie „pustą dłoń”). Bo któż z nas nie chciałby umieć „walczyć”, łamać desek, pochwalić się przed innymi wysportowanym ciałem…? Jednak karate nie do końca na tym polega. Warto uświadomić sobie, że dawniej walka wręcz była walką na śmierć i życie, był to sposób na przetrwanie. Większość osób przychodzących dzisiaj na treningi karate nie myśli o wykorzystaniu tej umiejętności w przyszłości jako „broni”.
Aby zrozumieć tę sztukę walki, warto dowiedzieć się coś niecoś o jej historii. Co prawda, o początkach sztuki karate niewiele można powiedzieć: ani gdzie, ani kiedy powstała. Wiadomo tylko, że gdzieś między V a VII wiekiem naszej ery, w Chinach, powstał system ćwiczeń zdrowotnych (coś na kształt dzisiejszego karate), wzorowany na zachowaniach zwierząt. Z tamtych czasów pochodzą także wzmianki o niejakim Tamo, który uważany jest nie tyle za duchowego twórcę karate, co za jednego z legendarnych patriarchów buddyzmu. W każdym razie, jest to jedno z pierwszych nazwisk pojawiające się w historii karate.
Jednak za czas narodzin „prawdziwego karate” uważany jest XVI w. Istnieje opowieść o tym, jak to do świątyni Shao-lin przywędrował młody mnich Chueh-Yuan Shang-Jen, i tam zapoznał się z „18 rąk Lo-han” (zbiorem ćwiczeń fizycznych opracowanych przez Tamo). Doszedł do wniosku, że te ćwiczenia można przekształcić w system walki wręcz. Po kilku latach opuścił klasztor i spotkał niejakiego Li Chienga, który wraz ze swoim mistrzem uchodzili za ekspertów walki wręcz. Wszyscy trzej, najpierw w klasztorze T’ung-fu, a później w Shaolin doskonalili tę sztukę walki. Właśnie z Shaolin wywodzili się „wędrujący braciszkowie”, słynący z doskonałej umiejętności karate, a sam klasztor stał się więzieniem, z którego mogli wydostać się tylko prawdziwi mistrzowie.
Oprócz Chin, duże znaczenie dla rozwoju karate miała także mała wyspa z archipelagu Ryuku – Okinawa. Nieustanny ruch kupców i marynarzy pomiędzy państwami azjatyckimi, przyczynił się do wymieszania na tej wyspie różnych kultur, a co za tym idzie: różnych umiejętności walki wręcz. Do jej stosowania przyczynił się także, wprowadzony w XV wieku, zakaz posiadania jakiejkolwiek broni na wyspie. Nic dziwnego, że „pan Myiagi” mówił, iż każdy mieszkaniec wyspy potrafi łowić ryby i walczyć karate („Karate kid”).
Tak ogólnie przedstawia się historia walki wręcz. Dziś możemy wyróżnić wiele styli i szkół karate (w samym Hongkongu jest kilkaset szkół boksu chińskiego, zwanego także „kung-fu”)
Dzięki tej sztuce walki można wyrobić sobie takie sprawności jak: „chikara” (siła), „cikuden” (szybkość), „danryoku” (elastyczność) oraz „ryudotai” (płynność). Cechy takie jak „yomi” (zdolność czytania zamiarów z twarzy przeciwnika) czy „zanshin” (pozostawanie w czujnej gotowości) przydają się nie tylko w czasie walki. Poza tym treningi karate uczą pokory i samodyscypliny, a przede wszystkim wiary w siebie (co przyznają sami trenujący). Naukowcy udowodnili, że systematyczne ćwiczenie „kata” koryguje wady postawy i pomaga w prawidłowym rozwijaniu się organizmu człowieka.
W Tarnobrzegu i okolicach (np. w Woli Baranowskiej) istnieje możliwość trenowania karate pod nadzorem doświadczonych instruktorów, posiadających uprawnienia państwowe.
Jednak treningi karate są bardzo trudne i nic dziwnego, że większość chętnych rezygnuje już po pierwszych zajęciach Przede wszystkim nie można się „lenić” i ćwiczyć byle jak, bo nic z tego nie będzie. A wiele osób jest nastawionych na to, że po paru pokazach mogą nauczyć się wszystkiego. Niestety, to jest niemożliwe. Ponadto solidna półtoragodzinna rozgrzewka potrafi odstraszyć nie jednego, a do tego jeszcze dochodzi ból mięśni, który może potrwać kilka dni. Jednak te „tortury” (jak nazwał to pewien „toe suen” – uczeń ) są potrzebne do rozciągnięcia mięśni i ścięgien. Ci, którzy się ich nie boją, mogą znudzić się nauką samych chwytów. Aby osiągnąć wymagany poziom sprawności jeden chwyt trzeba powtarzać nawet kilkadziesiąt razy.
Ale pomimo tego, że treningi karate są trudne i niekiedy nudne, nie można się zniechęcać. Nawet jeśli po kilku miesiącach wysiłku nadal nie będziemy mogli przełamać deski.

Źródła: J. Miłkowski „Karate”