Kiedy przyjdą   

Straszą nas sankcjami, głodem, Ebolą, świńską / ptasią / krowią (niepotrzebne skreślić) grypą, islamistami, bombami atomowymi, elektrowniami, czipami RFID, globalnym sterowaniem mózgami i czego tam jeszcze chora dusza może zapragnąć. Dzisiejszy świat wydaje się bardziej nieprzyjazny ludziom niż ten, w którym dane było żyć naszym neandertalskim przodkom. Bo wtedy było prościej – wróg, to był ten obcy z dzidą, a przyjaciel, to ten swój, bez.

Dziś wszystko nie już tak proste, oczywiste i jednoznaczne. Świat przybiera barwy jak kameleon, równie urozmaicone jak tęcza na Placu Zbawiciela. A media, karmiąc nas każdego dnia różnymi okropieństwami, pytają znawców współczesnych realiów o to, jak żyć.

Bo spójrzmy prawdzie w oczy, moi drodzy. Kto nas dziś może obronić? Ciebie, koleżanko wracająca w godzinach nocnych naszym pięknym bulońskim parkiem niedaleko bastionu Miejskiej Komunikacji Samochodowej, czy też Ciebie, kolego, otoczony w jakże przytulnej i miłej dla oka uliczce przez kibiców jedynej słusznej drużyny. A kto obroni nasze państwo i nas, czyli zbiorowisko ludzi zamieszkujące (niekoniecznie permanentnie) tereny nad Wisłą i Wartą? Spójrzmy prawdzie w oczy. Nasza armia jest niedoinwestowana, nasze sojusze są wątłe, a sytuacja geopolityczna jest delikatnie mówiąc krytyczna. Powiem więcej, sami nawarzyliśmy sobie tego piwa i najprawdopodobniej sami będziemy musieli je wypić. Konflikt ukraińsko-rosyjski, w którym podjęliśmy się roli dobrego wujka, zaowocował sytuacją, w której Polska nie jest nawet Adasiem Małyszem w kwestii obwodu bicepsa.

Obrazowo mówiąc, Polska jest takim czterolatkiem siedzącym na górce piasku, gdzieś na plaży w Międzyzdrojach i rzucającym z gracją i finezją rzeczonym piaskiem w inne dzieci. Pech chciał jednak, że ten czterolatek jest sam, bo starszy brat nie miał możliwości ani ochoty z nim tam pójść. Na nieszczęście nasz czterolatek trafił właśnie jedną z garści złotego pyłu zanieczyszczonego gdzieniegdzie starymi petami we Władka, dziecko, które przez jedzenie drobiu karmionego paszami niewiadomego pochodzenia obrosło w tłuszcz. Jesteś tym, co jesz, mówią. Pozostaje pytanie, czy mózg Władka doznał już uszczerbku od drobiowych przygód i czy ten przejdzie nad tym wydarzeniem do porządku dziennego, wracając do zabawy patykiem i bliżej niezidentyfikowaną wydzieliną biologiczną koloru brunatnego, czy też jest już na tyle nafaszerowanym nugettsami wojownikiem, że uzbrojony w patyk postanowi odeprzeć atak naszego czterolatka, wkraczając na zajętą przez niego górkę, niszcząc ją i rozpieprzając przy okazji wszystko, na co trafi po drodze.

Teraz całkowicie poważnie. Sytuacja na Ukrainie przybiera w ostatnich dniach fatalny obrót. Bardzo niekorzystny dla Polski. Śledzę to, co się tam dzieje od bardzo dawna i muszę rzec, że z naszego punktu widzenia jest bardzo źle. Jeszcze w połowie lipca tak nie było. Ukraińcy przejęli inicjatywę i wyparli separatystów noworosyjskich z zajętych przez nich terenów w taki sposób, że Hans Guderian byłby z nich dumny. Jednak od połowy sierpnia powstańcy zaczęli systematycznie przejmować odbite tereny, zajmować nowe i przygotowywać się do wzmożenia ofensywy, gromadząc ciężki sprzęt i amunicję (samych czołgów armia Noworosji zgromadziła w tym rejonie półtora raza tyle co Ukraina). Nie mówię już o innych pojazdach pancernych, ciężarówkach, systemach obrony przeciwlotniczej etc. Po prostu nastąpił tak nagły i nieoczekiwany zwrot sytuacji, że możemy jedynie teraz płakać nad tym, że tak niewiele zostało wcześniej zrobione. Nasi ministrowie dopiero teraz zorientowali się, w jak wielkie błoto się rzucili i próbują nas jakoś z tego bagna "ratować". Oby im się to powiodło, bo coś mi się wydaje, że teraz mogą się w tym błocie jedynie wytarzać. A to nie jest takie zwykłe mazowieckie bajorko, tylko groźne zakaukaskie, ruchome piaski.

Drodzy moi, jeśli wypadki potoczą się w sposób, który postawi pod znakiem zapytania szeroko pojęte zdrowie i życie wasze i waszych rodzin, zmierzycie się z dylematem, co jest dla was ważniejsze. Życie na tej oplutej, ograbionej, zhańbionej położonej między Odrą a Bugiem i Bałtykiem a Tatrami ziemi, czy też życie w ogóle. Bo odsuwając na bok wszelkie możliwe naleciałości ideowo-poglądowe, trzeba sobie w końcu uświadomić, co tak naprawdę możemy stracić.

Na polskie ziemie wiele razy w ciągu wieków wtaczało się to, co dziś wtacza się na Ukrainę. Od Mongołów Ugedeja, przez Tatarów Girejów, Rosjan po bolszewickich bandydów. Pochłanialiśmy cały impet ich uderzenia, płacąc za to bardzo często bardzo wysoką cenę. Ta nasza ziemia zawsze była i jest nadal przedmurzem. Pozostaje jednak pytanie, czy jest on nadal tak mocny jak w wiekach minionych. Obyśmy nie musieli tego sprawdzać.

Grafika:

• http://openrevolt16.files.wordpress.com/...
• http://www.abc.net.au/...
• http://countryballs.net/...