Kobieta też człowiek   

Poniedziałkowe południe, 12 października 2009 roku, było dla mojej klasy wyjątkowe. Tego dnia w Tarnobrzeskim Domu Kultury odbyło się VI Tarnobrzeskie Forum Kobiet, w którym dzięki naszej katechetce, pani Elżbiecie Grządkowskiej, mogliśmy wziąć udział.

Słysząc o takim zgromadzeniu kobiet, wielu przychodzi zazwyczaj na myśl obraz skrajnego feminizmu. Nic bardziej mylnego. Zaproszone na tarnobrzeskie Forum Kobiet panie, to przede wszystkim kobiety aktywne i ze wszech miar wyjątkowe. I to właśnie od nagrodzenia tej najbardziej wyjątkowej spośród nich rozpoczęło się całe spotkanie. Z jedenastu nominowanych w tym roku do tytułu „Wyjątkowej Kobiety Powiatu Tarnobrzeskiego” wybrana została pani Stanisława Stachowicz, która od wielu lat kieruje Stowarzyszeniem Amazonek „Pomocna Dłoń” i przekonuje kobiety, że warto walczyć z nowotworem. Pani Stanisława odebrała nagrodę „Kryształowego Anioła” z rąk Wiktora Stasiaka, zastępcy Prezydenta Tarnobrzega.

My czekaliśmy jednak z niecierpliwością na siostrę Małgorzatę Chmielewską z Fundacji Domy Wspólnoty „Chleb Życia”, która miała wygłosić wykład zatytułowany: „Jak wzbudzić swoja aktywność”

Nie ma, że boli - działaj!

Zapowiedziano wykład. Po chwili na środek sali wyszła szczupła zakonnica w okularach, ciemno-rudym habicie i pikowanej kamizelce.

Każdy z nas słyszał już co nieco o działalności tej fundacji, ale teraz mieliśmy okazję dowiedzieć się wszystkiego u źródła. Siostra opowiedziała zgromadzonym paniom o tym, jak udało jej się powołać do życia 7 domów dla bezdomnych (właściwie od zera) i jak udało jej się zorganizować i przeprowadzić wiele akcji charytatywnych. Uzmysłowiła nam także, że świat ma liczne dziury, które ktoś musi łatać.

Spójrzmy więc na siebie, drodzy czytelnicy. Jak często dostrzegamy potrzeby innych i próbujemy im pomóc? Czy nie wydaje wam się, że ograniczamy się najczęściej do własnego życia, a jeśli już nawet dostrzeżemy, że gdzieś źle się dzieje, to i tak na piedestał stawiamy siebie, a swoją obojętność tłumaczymy bezradnością? Nie jest tak? Nie ma jednak rzeczy niemożliwych. Historie opowiedziane przez siostrę Małgorzatę udowadniały, że wyjście z motyką na księżyc jest możliwe, o ile ma się dużo pomysłów i wytrwałości.

Potrzeba matką wynalazku

Nasz naród uchodzi w świecie za naród malkontentów. Sporo w tym prawdy, ale może warto byłoby coś w tym obrazie zmienić? Wszyscy zdajemy sobie sprawę z tego, jak trudno jest utrzymać domy dla bezdomnych, ale czy staramy się tym ludziom jakoś pomóc? Od siostry Małgorzaty dowiedzieliśmy się, że mieszkańcy tych domów próbują na siebie zarabiać. Słynne stały się już przygotowywane przez nich przetwory owocowe i warzywne, które sprzedawane są nawet w Warszawie czy w Krakowie. Oczywiście należy mieć jednak świadomość, że zdobywane w ten sposób środki finansowe są tylko kroplą w morzu potrzeb, dlatego pomoc sponsorów czy zbiórki żywności są po prostu niezbędne, aby domy te mogły normalnie funkcjonować.

Drapanie sumienia

Pod koniec wykładu siostra skierowała na nasze ręce podziękowania za wolontariat oraz przekazała kilka rad. Nazywając siebie „zawodowym żebrakiem”, uświadomiła nam, że takiej działalności nie należy się wstydzić, bo to po prostu drapanie sumienia innych. Być może dzięki takim ludziom jak siostra Małgorzata i ich działaniom, zaczną też działać i inni? Ważne jest jednak i to, co mocno podkreślała siostra, aby przy tym działaniu pozostać autentycznym i nie robić niczego na pokaz. Nie należy też przejmować się głosami ludzi, którzy po prostu nie wierzą w zwykłą ludzką bezinteresowność.

O tym, że warto obudzić w sobie aktywność i świadomość, traktował również następny wykład, wygłoszony przez panią dr Ewę Kossak. Tym razem wysłuchaliśmy prelekcji na temat wpływu stereotypów i uprzedzeń na postrzeganie kobiety w życiu społecznym i zawodowym.

Podobno wielkość narodu opiera się na przeciętnych obywatelach. Ale jak napisał Ortega Gasset: „Przeciętny poziom nigdy się nie podniesie bez istnienia wzniosłych przykładów, wzorów sprzeciwiających się inercji tłumów i podciągających je wyżej .” I znowu wychodzi na to, że trzeba obudzić w sobie człowieka - choćby i tego przeciętnego.