Konkretna wizyta, czyli dramat w jednej nie - rozmowie   

Występują: Gospodarz, Śmierć (po raz pierwszy w rodzaju męskim), Narrator i Kurtyna

(słychać pukanie)
GOSPODARZ (męskim basowym głosem): Kto tam?

ŚMIERĆ: Śmierć.

GOSPODARZ (otwierając drzwi z radością): A proszę! Spodziewałem się pana. Może kawki?

ŚMIERĆ (wciąż stojąc w progu): Nie, dziękuję. Przejdźmy do rzeczy.

GOSPODARZ (uprzejmie): W czym mogę panu pomóc? Proszę, niech pan wejdzie. Proszę się czuć jak u siebie w domu.

ŚMIERĆ (wchodzi nie zdejmując zabłoconych butów, kosę opiera o choinkę, kozę przywiązuje do kaloryfera. Siada wygodnie na fotelu, kładzie nogi na stół i wyjmuje papierosa): Ma pan ogień?

GOSPODARZ: Tak, oczywiście (podbiega z zapalniczką). Więc co, przejdzie pan do rzeczy, może ciasteczko?

ŚMIERĆ: Chętnie, zaraz przejdę.

(Gospodarz przynosi ciasteczko. Śmierć przechodzi do rzeczy)
ŚMIERĆ: Musi pan wypełnić PIT za rok ubiegły. Urząd Skarbowy to nie anestezjolog. Nie będzie w nieskończoność ubiegał się o swoje. Widzi pan, oni są zbyt dumni… Potem anonimową ankietę (rozkłada arkusz papierów) – tu się pan podpisze (wskazuje miejsce) – to przez ustawę o ochronie danych osobowych. Muszą wiedzieć, kto nie chce, żeby szastano jego nazwiskiem. Musi pan tu jeszcze złożyć podpis (wyciąga pismo urzędowe. Gospodarz posłusznie podpisuje) Dobrze! (wpada w zamyślenie oglądając swoje papiery). No, musi pan jeszcze napisać podanie.

GOSPODARZ: Jakie podanie?

ŚMIERĆ: No… podanie o zgon. A i niech pan nie zapomni zaznaczyć, gdzie się Pan wybiera.

GOSPODARZ: Jak to gdzie?

ŚMIERĆ: No, do piekła, nieba czy czyśćca.

GOSPODARZ: Czy to konieczne?

ŚMIERĆ: Niestety. Bez tego podania nie wydadzą panu później trumny, to przez nową reformę, czy jak jej tam. Mam jeszcze kwestionariusz o stanie majątkowym (nerwowo zapala następnego papierosa). Gdzieś tu było… O jest! Niech pan napisze, ile ma pan dzieci. Od tego będzie później zależało, ile pan dostanie pieniędzy. Najlepiej niech pan napisze, że nie ma pan wcale. Dostanie pan najwięcej pieniędzy. I tak nikt tego nie będzie sprawdzał. A jak któraś przyjdzie po alimenty, to pan powie, że żadnych stosunków nie miał.

GOSPODARZ: A co ja zrobię z pieniędzmi, skoro już nie będę żył?

ŚMIERĆ: Nie wiem, nie moja sprawa. Ja jestem tylko z urzędu.

NARRATOR: Gdy Śmierć kazał Gospodarzowi wypełnić ankietę pt. “Jakiego proszku pan używa?”, żeby w pośmiertnym Urzędzie do spraw Konsumenta wiedzieli, co mają produkować, ten poirytowany zalał się rzewnymi łzami. Śmierć widząc zdezorientowanie i zrozpaczenie Gospodarza postanowił otoczyć go płachtą swego płaszcza, biorąc go pod swe kościste skrzydła. Gospodarzowi otworzyły się drzwi do kariery urzędnika Skarbowego, a że był bardzo pracowitym uczniem, prędko awansował. I tak oto Śmierć i Gospodarz już zawsze kroczyli ramię w kość ramieniową, jako reprezentant Urzędu Skarbowego i POBORCA PODATKOWY.

KURTYNA...(nie chce spaść – czeka na kontrakt…)