Kto zyskał, a kto stracił?   

Rok 2013 przyniósł jednym klubom piłkarskim upragnione trofea, a innym pozostawił gorzki smak porażki, często w najwyższym możliwym wymiarze. Który klub zyskał, a który stracił? Kto potrafił utrzymać przez cały rok w miarę stabilną, wysoką formę i może dziś ze spokojem patrzeć w przyszłość? Czas na posumowanie minionego roku w najważniejszych europejskich ligach.

Ten rok nazwę "Rokiem Bayernu". Dlaczego? Pięć trofeów – Mistrzostwo Niemiec, Puchar Niemiec, Superpuchar UEFA, Klubowe Mistrzostwo Świata i ten najbardziej upragniony, skradziony im rok wcześniej przez Chelsea – Puchar Ligi Mistrzów. Bayern jak mało który zespół pokazał w tym roku siłę, równowagę w zespole i zdominował europejskie rozgrywki. Grali nie tylko skutecznie, ale też przyjemnie dla oka. Jupp Heynckes odszedł po sezonie, ale pozostawił swojemu następcy drużynę kompletną. Nowy trener Bawarczyków, Josep Guardiola, stanął jednak przed niełatwym zadaniem, jakim jest bez wątpienia wygranie Ligi Mistrzów po raz drugi z rzędu. Zadanie prawie niemożliwe, bo do tej pory nie dokonał tej sztuki żaden klub. Presja wywierana na zespół jest ogromna, ale mają warunki i możliwości by to uczynić. Jak dotąd deklasują rywali w rodzimej lidze i w Europie, a wpadki, takie jak przegrana z Manchesterem City, mogą przydarzyć się każdemu, nawet najlepszym.

Niemcy mają też drugi powód do dumy. Borussia Dortmund aspiruje do statusu elitarnej drużyny, a w roku 2013 zaowocowała wreszcie filozofia właścicieli klubu oraz praca włożona przez trenerów w poprzednich latach. Finał Ligi Mistrzów był dla piłkarzy z Zagłębia Ruhry jak marzenie, jednak kolejne miesiące zmuszają do postawienia przy tym zespole znaku zapytania. Brak mocnej ławki rezerwowych, kłopoty zdrowotne najważniejszych ogniw w zespole i prawie już przesądzone odejście Roberta Lewandowskiego, będzie w tym sezonie sporym wyzwaniem dla Kloppa. Można „Lewego” lubić bądź nie, ale w Borussi, gdzie gra jest ewidentnie pod niego ustawiona, będzie brakować teraz gracza z takimi walorami.

Czas na zespoły z ligi hiszpańskiej. Tak, tak, Real, Ronaldo, Bale ble ble ble, Barcelona, Messi, Neymar, choroba Villanowy, ble ble ble. Barcelona dostała lanie od Bayernu, a Real przegrał z rewelacyjną Borussią. Byłoby po staremu, ale zapaliło się światełko w tunelu, co mnie osobiście bardzo cieszy. Simeone to diabeł wcielony. Impulsywny, nerwowy, często pokrzykujący na piłkarzy, na konferencjach prasowych jest za to oazą spokoju. Atletico podbudowuje się z każdą wygraną. I nic dziwnego, bo pną się od dwóch lat w górę tabeli. Zawsze mnie zastanawiało jednak skąd u nich taki nos do ściągania wybitnych napastników. Wymieniać? Proszę bardzo, był Torres, ale taki grający pięknie, prawdziwy golleador a nie taki patałach jak w Chelsea. Następnie wymiana na Forlana i Aguero, obydwaj odeszli w różne strony i pojawił się Falcao. Monaco wykłada 60 baniek? Żaden problem, Diego Costa przejmuje rolę wiodącego napastnika. Jakby tego było mało, to praktycznie za bezcen przychodzi jeszcze Villa. W pomocy Koke i Turan robią świetną robotę. A na dodatek w Atletico zakochał się prawdopodobnie jeden z najlepszych bramkarzy młodego pokolenia - Thibaut Courtois. Belg czuje się tu na tyle dobrze, że wyraził już chęć pozostania w tym klubie, a nie powrotu do Chelsea, z której został na ten sezon wypożyczony.

Skoro mowa o Chelsea to czas na ligę angielską. Benitez zrobił swoje i w klubowej gablotce znalazł się puchar Ligi Europy. Puchar pocieszenia, bo nie takie ambicje ma klub z Londynu. Teoretycznie ma mu być teraz łatwiej, z kochanym przez The Blues Mourinho, lecz jak dotąd poprawy gry nie widać. Wielkie znaczenie ma też zapewne odejście Fergusona. Ten w swoim ostatnim sezonie poprowadził w końcu razem z Van Persim Czerwone Diabły do wygrania ligi. Prawdopodobnie zdawał sobie jednak sprawę z tego, że jego następca będzie miał ostro pod górkę. Moyes ewidentnie nie daje sobie rady z rozkapryszonymi gwiazdami i drużyna notuje ostry zjazd w dół tabeli. Za cud należy więc uważać utrzymanie Rooneya w drużynie. Opatrzność Boża musi niechybnie nad nimi czuwać, bo ten sam piłkarz przeżywa właśnie kolejną zwyżkę formy i prawdopodobnie bez jego udziału nie jeden mecz byłby przegrany.

Najlepiej na zmianach wyszedł Manchester City. Mancini był wybitnym piłkarzem, ale na wodza raczej się nie nadawał. Co prawda drużyna błąkała się koło trofeów, lecz do ich osiągnięcia potrzebne jest coś więcej niż nie tylko pieniądze, które wpompowuje się w nowe nabytki. Pellegrini wniósł swoim doświadczeniem spokój w szatnię MC. Nasri ustabilizował formę, Toure jest prawdziwym liderem pomocy (jego wizytówką stały się rozrywające siatkę strzały z rzutów wolnych), a Aguero strzela jak na zawołanie. Uważam, że jest zdecydowanie za wcześnie na prognozowanie, czy cokolwiek uda im się w tym sezonie zdobyć. Nie ulega jednak dla mnie żadnej wątpliwości, że jeśli w kontrakt Czylijczyka wpisano cztery lata pracy i faktycznie tak się stanie, to pucharów będzie więcej, niż można by się dziś spodziewać. Zadziwiająca jest też forma Liverpoolu w pierwszej części sezonu. W oczy rzucają się nowy, młody, spokojny bramkarz Suarez i nowy trener, który ma za zadanie przestawić zespół na właściwe tory.

W Ligue 1 był w tym roku jeden niepodzielny lider - Paris Saint-Germain. Osiągniecie 1/8 finału w Lidze Mistrzów, to jednak zdecydowanie poniżej oczekiwań kibiców i właścicieli klubu. Co prawda jest puchar ligi, ale nie oszukujmy się, z kim mają się o to trofeum ścigać? Dobrze się stało, że kolejny klub z tej ligi (AS Monaco, z Falcao w składzie), który otrzymał finansowe wsparcie z arabskiej części świata, zamierza teraz walczyć o najwyższe cele. Oby tylko nie stało się tu to, co przytrafiło się Maldze. Szejk przyszedł, szejk poszedł. Jedno jest pewne. Do czasu, gdy w League 1 będzie grał Ibrahimovic, nikt inny poza PSG ligi tej nie wygra.

W Serie A mieliśmy rok Juventusu. Przewaga nad pozostałymi zespołami jednoznaczna i nie wymaga dodatkowego uzasadnienia. Smutno, bo w rozgrywkach międzynarodowych włoskie zespoły grają raczej piach. Jeszcze bardziej przygnębia to, że kluby o takiej historii jak Milan czy Inter staczają się i możliwości poprawy nie widać. Jedynie Napoli jakoś przędzie (po sprzedaniu Cavaniego). Higuain wraca częściowo do formy zgubionej w trakcie rywalizacji z Benzemą, a Benitez kompletuje zespół. Na początku tego sezonu wydawało się, że Roma będzie miała apetyt na mistrzostwo. Niestety, okazało się, że w pewnym momencie pogubiła punkty i nie zajmie pewnie lepszego miejsca niż 3.

Z lig mi najbliższych pozostała jeszcze rodzima Ekstraklasa. Tu od lat niezmiennie lidera wyznaczyć nie sposób. Aspiracje do gry Lidze Europy wydają się jeszcze realne, ale liczenie na cokolwiek więcej zakrawa raczej na absurd. Legia, pod rządami prezesa Leśnodorskiego wydaje na razie masę pieniędzy, ale wartościowych piłkarzy jak na razie nie sprowadziła. Cierpliwość prezesa i kibiców się wyczerpała. Wyleciał trener Urban, a jego miejsce zajął były przeciętny gracz Manchesteru United – Henning Berg. Śmieszy mnie, gdy czytam w mediach, jakiego to trenerskiego geniusza zakontraktowali włodarze Legii. Kibice MU z całą pewnością świetnie go jeszcze pamiętają. Robił błędy jako obrońca, będzie je robił też jako trener. Nic tam. To i tak mało istotne. Urban, Probież, Bakero czy Ferguson, nasza rodzima liga i tak będzie jeszcze przez wiele lat zapleczem prawdziwego footballu.

Grafika:

• http://www.bild.de/...
• http://lovefootball.pl/...
• http://soccerdailyblog.com/...
• http://www.psg.fr/...