Milczący cudzoziemcy   

Zastanawia mnie pewien fakt. Dlaczego tak wiele osób, szczególnie młodych, naśmiewa się z ludzi, którzy posługują się językiem migowym? Moim zdaniem, to dziś zjawisko absolutnie powszechne, a przecież umiejętność posługiwania się tym językiem, to trochę jak posiadanie szóstego zmysłu. Określenie „głuchoniemy” ma jednak w naszej kulturze raczej pejoratywny, a nawet obraźliwy wydźwięk, a na dodatek jest mało adekwatne. Przecież głuchoniemi wydają dźwięki, są ludźmi kontaktowymi, tyle że komunikują się z innymi głównie za pomocą swoich dłoni.

Myślę nawet, że dla nich, to my jesteśmy nie za bardzo komunikatywni, bo to w końcu my nie potrafimy nawiązać z nimi kontaktu. Co najmniej kilka razy byłam już świadkiem sytuacji, w której osoba niesłysząca i niemówiąca przyszła do urzędu, aby coś załatwić, a kobieta, która siedziała za biurkiem, patrzyła na nią z przerażeniem i nie miała pojęcia, co ma zrobić. Dlaczego tak jest? Przecież to niepełnosprawność, a nie choroba zakaźna. Dlaczego więc tak wielu z nas boi się kontaktów z tymi ludźmi?

Bardzo dobrze jest znać język migowy. To otwiera nowe możliwości i daje szansę nawiązania nowych kontaktów. Ostatnio coraz popularniejsze stają się kursy języka migowego. Ba, ja miałam już nawet przyjemność wziąć udział w takim kursie i możecie mi wierzyć, że nie było nudno.

Dziś wiem już, że język migowy opiera się na alfabecie daktylograficznym, czyli inaczej na mowie palców, która służy do przekazywanie imion, wyrazów, nazw własnych (w których brak jest znaków ideograficznych, czyli określających całe pojęcie), a także do przekazywanie końcówek wyrazów. Język migowy nie należy do specjalnie trudnych, pod warunkiem jednak, że się przyłożymy i będziemy uczyli się go systematycznie i sumiennie. To trochę tak jak z grą w kalambury, kiedy gramy, przekazujemy innym znaczenia wyrazów mową ciała.

Kilka dni temu w jednej z tarnobrzeskich pizzerii zauważyłam mężczyznę (średni wiek, niezbyt wysoki, czarne włosy), który roznosił długopisy i małe karteczki, na których widoczne były jakieś symbole. Gdy przyjrzałam się bliżej, zauważyłam, że to alfabet głuchoniemych. Okazało się, że człowiek ten prosił w ten sposób innych ludzi o finansowe wsparcie. W pierwszej chwili zastanowiło mnie to, że prosi o pieniądze, ale mimo wszystko zostawiłam mu na stoliku pewną kwotę. Mężczyzna uśmiechnął się do mnie delikatnie i skinął głową. W jego oczach widać było wdzięczność. Kilka dni później dowiedziałam się, że renta takich ludzi wynosi niecałe 500 zł, a przecież w naszym najbliższym otoczeniu naprawdę jest mało takich miejsc, gdzie osoby o takiej niepełnosprawności mogłyby znaleźć zatrudnienie.

Jakiś czas temu czytałam także, że w czasie II Wojny Światowej istniał w ramach Armii Krajowej pluton głuchoniemych. Grupa liczyła około dwudziestu osób. Zamienną nazwą dla tej grupy była „Siekiera”. Po wstąpieniu do tej grupy kandydaci składali przysięgę w języku migowym, a dopiero później przechodzili odpowiednie szkolenie wojskowe. Było im znacznie łatwiej poruszać się po mieście, ponieważ na ich ramieniu widniała biało - czerwona opaska z napisem „Taubstumm”, co w języku niemiecki oznacza głuchoniemy. Posiadali oni również dokumenty (z niemiecką pieczątką) poświadczające ich niepełnosprawność, dzięki czemu nie byli tak często kontrolowani przez patrole. To pozwalało im w miarę bezpiecznie przenosić amunicję, broń, a także listy, dokumenty i podziemne pisma. Można śmiało stwierdzić, że przydali się armii i to nie raz, chociaż nie słyszeli ani też nie mówili.

Niestety nadal doświadczamy sytuacji, w których ludzie zdrowi podszywają się pod głuchoniemych. Przecież trudno jest na pierwszy rzut oka ustalić, czy dana osoba potrafi mówić czy nie, a legitymację niepełnosprawnego bardzo łatwo można podrobić. Ci ludzie to zwyczajni złodzieje, którzy nie tylko odbierają wsparcie potrzebującym, ale i zabijają w zdrowych ludziach wrażliwość na potrzeby niepełnosprawnych.

Grafika:

• http://www.sluchowisko.net...
• http://i.wp.pl...