Miłość pseudopoetki.   

Szybko wbiegła po schodach, trzasnęła głośno drzwiami. Jeszcze chwilę stała o nie oparta. Podbiegła do okna i westchnęła. Stała ze wzrokiem utkwionym w męskiej sylwetce, która powoli znikała w szarej listopadowej mgle. Zdjęła płaszcz, zaparzyła sobie ciepłą herbatę (obowiązkowo z cytryną i dwoma łyżeczkami cukru). Następnie zgodnie z obietnicą zasiadła do maszyny… Przez chwile miała pustkę w głowie, ale już po chwili jej smukłe palce (ozdobione francuskim manicure – wynik 1,5 –godzinnej wizyty u kosmetyczki) zwinnie zaczęły śmigać po klawiaturze, a jedynym odgłosem towarzyszącym jej był zsynchronizowany stukot klawiszy.
Zauważyłam, że Moja Miłość jest wszędzie. Pełno jej w powietrzu. Wdycham ją szesnaście razy na minutę. Czuje jak delikatnie wypełnia me ciało… Najpierw powoli, nieśmiało zdobywa łatwo dostępne miejsca. Potem coraz odważniej rozpoczyna gwałtowny i niemożliwy do opanowania szturm na me serce. Moje kończyny stają się lekkie lecz wykonywanie jakiegokolwiek ruchu przychodzi mi z niebywałym trudem, paraliżuje mnie.
W ułamku sekundy wszystko się kończy, bo wdychając powietrze usuwam z siebie zbędne Odłamki Cierpienia, Ziarenka Zdrady, Pyłek Niepewności, Okruchy Żalu. Zamykam usta – zaczynam więzić w sobie Nasiona Marzeń rozkwitające w Drzewo Spełnienia.
Moja Miłość karmi mnie co rano Ciastkiem Cnoty, delikatnie posypanym Puchem Wdzięczności. Na deser lody z Pucharu Spokoju, przynoszą ulgę... Troszeczkę ochładzają zapał.
Moja Miłość chroni mnie przed złem i gniewem. Otula rozległymi skrzydłami. Udowadnia swoja cierpliwość, przeczekując Burzę Zmartwień w Zaciszu Wolności. Zapoznaje mnie z fałszywymi przyjaciółmi: Bojaźnią i Strachem, żebym nauczyła się doceniać Pewność i szanować Współistnienie.
Nie marznę, bo tkwię miedzy Gorącymi Chwilami, a Ciepłymi Wspomnieniami. Mam ochotę krzyczeć: „Moja Miłość jest Jedna, Jedyna!”. Mój wrzask jest niczym w porównaniu z Szeptem Przeznaczenia.
Czasem mam dość. Pragnę łamać, deptać, ranić, psuć...wówczas dostaje Zastrzyk Lojalności. Chowam się skruszona, winna… Nic nie potrafi zniszczyć Mojej Miłości. Przeszła już wiele. Ugina się pod Ciężarem Doświadczeń. Nadal mknie przez czas. Nawet bezwonny Kwiat Zapomnienia każe mi o niej pamiętać...”
Zadowolona z siebie wyciągnęła z maszyny kartkę i zapakowała ją w białą kopertę. Kto powiedział, że kartki Walentynkowe powinno przesyłać się pocztą? Spojrzała na kalendarz: 13 lutego 2004, niedziela, imieniny Katarzyny i Grzegorza. Już jutro sama wręczy swoją Walentynkę. Wstała, podeszła do okna, nadal w ręku trzymając wyżej wspominaną kopertę. Kolejny uśmiech rozjaśnił jej twarz. Ona już znała swojego Walentego…