Narkotyk   

Narkotyk

stoję na skraju wiersza
który Ktoś mną pisze

w lustrze widzę
bladą rządzę złotych monet

rozdarty przez obietnice
szczelnie zamknięte
razem z godnością
w sercu kamiennego dzwonu

a on

światło moje kładzie w sobie
i pozwala się w nim spalać
spalać

dla sukcesu płonę
ogarkiem duszy
zaprzedanej światu

świecę tylko sobie
w zamkniętej przestrzeni
mojego ego

w koronie z błota
słucham śpiewu dzięcioła
śpiewaj mówię
jeszcze głośniej
władza
władza

płonę
zamarzniętym ogniem
kamiennego dzwonu
który od dawna
nie słucha Poety

Senny wiersz I

W myśli i czasie
W wodzie i krwi
W smaku i zapachu
W oddechu i powiewie
W pamięci i zapomnieniu
w szumie drzew i głosie
łomocącym się w myślach

w każdym zakamarku duszy
żołnierz logiki
wymiata żelazną rózgą
wszystkie wspomnienia
utkane naszymi dłońmi

ogniem dawniej rozpalonym
spala wszystkie drzazgi
wbite wcześniej ukradkiem
w rdzawą skórę mej Miłości

cóż prócz prochu mego serca pozostało mi po Tobie?

Oprócz Ciebie
spaliłem już wszystkie
zakamarki mojej
wyobraźni

*pisany nocą

Senny wiersz IV

Wcale mi nie przeszłaś
Zamknęłaś mi oczy jesienią
Musnęłaś pióro zimą
I wracasz znowu

Wracasz
W stogu zgniłych uczuć
W śpiewie martwych ptaków
W dreszczu starego wiersza
I w gorączce nowego
We łzie nieprzespanej nocy
W księżycowym marzeniu
W głuchym głosie nadziei
W echu głupiej wiary
W chichocie Bogini przypadku

Przechodzisz tylko czasem
Między krętymi alejami
Sennej ulicy wspomnień
Ale znów wracasz
Nowa jak wiosenne dżdże
Ale znana jak lekki podmuch
Powietrza, którym wciąż
We mnie oddychasz

*pisany nocą

Błażej Pałkus