Niech się dzieje wola nieba?   

Ostatnimy czasy trąbią w mediach o nowym pomyśle miłościwie nam panującej partii politycznej, noszącej jakże wdzięczną nazwę Platforma Obywatelska. Partia, która jeszcze do niedawna głośno mówiła „nie” dla wprowadzania uregulowań prawnych w kwestii aborcji, dzisiaj proponuje „testament życia”, który wg wielu jest pierwszym krokiem w stronę eutanazji. Pytam się więc – chronią oni to życie czy nie?

Jarosław Gowin, polityk PO, a jednocześnie twórca projektu ustawy bioetycznej, w której to znalazło się miejsce dla sławetnego testamentu, uważa, że jego pomysł, a eutanazja, to dwie odrębne rzeczy. Na pierwszy rzut oka należy przyznać temu panu rację. Z technicznego punktu widzenia jest to tylko zaprzestanie uciążliwego i prowadzącego donikąd leczenia, ale czy na pewno?

Eutanazją nazywamy zadawanie śmierci osobie nieuleczalnie chorej w celu skrócenia jej cierpień. Jest ona pojmowana w dwojaki sposób: jako czynna i bierna. Czynna to ta, którą znamy wszyscy – klasyczne uśmiercenie człowieka przez podanie mu odpowiednich środków, w odpowiednich ilościach. Bierna to zaprzestanie sztucznego podtrzymywaniu pacjenta przy życiu, w języku potocznym - odpięcie pacjenta od respiratora. Albo mi się wydaje, albo „testament życia” jest bardziej odpowiednikiem biernej eutanazji.

Medialna burza krążąca wokół testamentu spowodowała, że pan Gowin wycofał się ze swojego pierwotnego pomysłu. Do projektu ustawy zostały wprowadzone poprawki. W chwili obecnej „testament życia” jako dokument nie będzie miał sposobności zaistnienia w życiu. Potencjalny pacjent będzie mógł takowy dokument podpisać tylko wtedy, gdy choroba zostanie u niego stwierdzona, jeśli natomiast staniemy się ofiarami nieoczekiwanego wypadku, w wyniku którego doznamy śmierci klinicznej bądź innej śpiączki, jesteśmy automatycznie pozbawieni tego godnego umierania. Należy też dodać, że po tych poprawkach lekarz wcale nie będzie musiał działać zgodnie z wcześniejszą wolą pacjenta i w świetle prawa nie będzie podlegał żadnej karze.

Stosowanie procedur medycznych, urządzeń technicznych i środków farmakologicznych w celu podtrzymywania funkcji życiowych nieuleczalnie chorego, które przedłuża jego umieranie, wiążąc się z naruszeniem godności pacjenta, w szczególności z nadmiernym cierpieniem – zacytowany fragment z projektu wyjaśnia pojęcie „uporczywej terapii”. Niestety wg Gowina karmienie i nawadnianie osób w stanie śpiączki nie jest już uporczywą terapią. To doprawdy zabawne, kiedy jedno kłóci się z drugim. Czy wy też macie wrażenie, że to nielogiczne?

A teraz czas na coś, bez czego nie ośmieliłabym się wysłać tekstu do redakcji – Kościół. Co ciekawe, uważa on, że zaprzestanie uciążliwego leczenia nie jest eutanazją, więc automatycznie wyraża na to zgodę (!). No tak, po co ma się biedny człowiek męczyć, skoro po niedługim czasie może się sam udusić (to w razie odpięcia go od respiratora). Ale gdy kobieta usunie ze swojego organizmu kilka komórek, bo po prostu nie chce sobie tego bardzo cennego życia zmarnować, to jest uważana za bezwzględną morderczynię. Widzicie związek? Zarówno od strony prawnej jak i moralnej występuje tu moim zdaniem wiele niejasności i sprzeczności.

Moja skromna osoba mówi, że „testament życia” był jak najbardziej słuszną decyzją i jest mi niezmiernie przykro, że po części został wycofany. Dostrzegam też jakąś taką niekonsekwencję rządu w tym co robi. Miejmy nadzieję, że efekt końcowy będzie jednak zadowalający.

Grafika:

• http://e.pardon.pl/pa885/72ef261e00048e044618a975
• http://www.polityka.pl/_gAllery/94/58/94586/0eutanazja600.jpg