Niezbadane są wyroki boskie   

- Dlaczego to zjadłeś? Kto ci pozwolił to ruszać?

- Mamo - zacząłem niepewnie - są przecież mikołajki...

- Mikołajki, nie mikołajki, a pieniędzy brakuje jak zwykle! Z bratem się chociaż podzieliłeś?!

Z bratem, ale którym. Miałem ich dwóch i siostry też dwie. Matka całymi dniami harowała jak wół, żeby było co do garnka włożyć, a ojciec i tak wszystko przepijał. W domu bywał rzadko. Zjawiał się wtedy, kiedy matka przynosiła wypłatę. Zabierał prawie wszystko, a z tego, co zostało, z trudem dało się wyżyć. Matka zazwyczaj nie protestowała. Stała w kącie z wypiekami na twarzy i ukradkiem ocierała łzy. Czasami, gdy się odezwała, ojciec kazał jej się zamknąć, a i pięści też nie oszczędzał. Do dziś pamiętam, że jako kilkuletni chłopiec wstydziłem się rozebrać przed zajęciami wychowania fizycznego, żeby mnie koledzy nie wyśmiali.

Wychowałem się w dużym mieście, w starej, ledwo stojącej kamienicy. Pod balkonami trzeba było szybko przebiegać, żeby tynk nie spadł człowiekowi na głowę. Jedynym miejscem zabaw był pobliski trzepak. Jedynym dozwolonym i legalnym. My łaziliśmy po piwnicach, rzucaliśmy kamieniami w psy, straszyliśmy stare babcie, które mrucząc pod nosem coś o wychowaniu pośpiesznie przechodziły na drugą stronę ulicy. W tamtym okresie miałem dwóch najlepszych kumpli: Listonosza i Grubego.

Listonosz nazywał się naprawdę Karol Nowicki. Kiedyś przez przypadek usłyszeliśmy, jak sąsiadki gadały, że matka Karola sypiała z listonoszem, a później urodził się on. I tak na niego zaczęliśmy wołać - Listonosz. Z nim można było konie kraść. Nieraz dostał w domu niezły łomot (na przykład wtedy, kiedy moja matka przyłapała nas na paleniu), a on nic nie wygadał. Ani tego czyj to był pomysł z tymi fajkami, ani skąd je wzięliśmy.

Mieliśmy po dziewięć lat. Siedzieliśmy na trzepaku i gadaliśmy, jak fajnie byłoby być piłkarzem albo policjantem. I wtedy na podwórko wjechała taksówka. Wysiadła z niej kobieta, bardzo ładna kobieta i jakiś chłopak. Chłopak może nie tyle wysiadł, co się wygramolił. Był jakiś mały, gruby i zasapany. Cała kamienica aż huczała od plotek. Okazało się, że ojciec Grubego był księgowym i poszedł siedzieć za jakieś przekręty, a matkę z dzieckiem wyeksmitowali do naszej kamienicy. Gruby od razu chciał się z nami zadawać. Najpierw to go olaliśmy. Gruby nie dawał jednak za wygraną tylko siadał na schodach i ryczał. No to się nim w końcu zajęliśmy. Ale nie tak zupełnie za darmo. Musiał dawać nam się pobawić swoimi zabawkami i kupować nam słodycze. Za to mógł wszędzie z nami łazić. O ile nadążał, bo z tym bywało różnie. Biegaliśmy - on zostawał w tyle. Bawiliśmy się w chowanego - on praktycznie nie mieścił się w żadnej kryjówce. I tak płynęło nasze dziecięce życie.

Kiedy mieliśmy jedenaście lat przyjechali robotnicy i zabrali trzepak. My, w ramach protestu, ukradliśmy jakiejś babie torebkę. I wtedy postanowiliśmy, że policjantami to raczej nie będziemy, bo z nimi to tylko same kłopoty. Zgarnęli nas jakąś godzinę później i odstawili do domów. Jakie dostaliśmy wtedy lanie, to szkoda gadać.

Dwa tygodnie później skończyło się moje dzieciństwo. Najpierw matkę Listonosza wyrzucili z roboty, a kilka dni później przyszli jacyś ludzie i zabrali go do domu dziecka. Tego nigdy nie zapomnę. Prowadzili go, trzymając pod ręce, a on wyrywał się im i płakał. Krzyczał, że chce do mamy, że nie chce do bidula. Po chwili trzasnęły jednak drzwi samochodu i więcej go już nie widziałem. Nie chciało mi się potem żyć. Straciłem najlepszego przyjaciela. Wprawdzie nadal przychodził do mnie codziennie Gruby i wyciągał mnie na dwór, ale ja nie widziałem już sensu w kopaniu piłki i naśmiewaniu się z dziewczyn.

Wtedy zjawił się ojciec. Jak zwykle chciał pieniędzy. Matka mu nie dała, więc zaczął ją lać. Wtedy ona wybiegła z domu i już nie wróciła. Zostałem sam z ojcem alkoholikiem i czwórką rodzeństwa. Moje kontakty z policją zrobiły się teraz częstsze. Najpierw zgarniali mnie za picie alkoholu i zakłócanie ciszy nocnej, a potem także za drobne kradzieże i pobicia. Zadawałem się z nieciekawymi ludźmi. W dniu moich 16 urodzin trochę wypiliśmy i robiliśmy potem jakieś głupie rzeczy. Niewiele pamiętam, ale prokuratur postawił mi zarzut ciężkiego pobicia. Trafiłem do zakładu poprawczego. Ten, który myślał, że ja się tam poprawię, nieźle się przejechał. Siedziałem w tym poprawczaku pięć lat. Po wyjściu na wolność wyjechałem do stolicy. Pewnego dnia, kiedy szedłem zamyślony ulicą, ktoś mnie zaczepił, rzucając zdawkowe "Cześć!". To był Gruby.

***

Teraz z Grubym wynajmujemy małe mieszkanko. Jesteśmy razem bardzo szczęśliwi. Kochamy się. A latem planujemy wyjechać do Holandii i tam zalegalizować nasz związek.