Odrodzenie   

Siedziała w garderobie. Pozostało jej jeszcze kilka minut. Przeglądnęła się w lustrze, poprawiła włosy, wzięła głęboki oddech i wyszła na scenę. Scena była zasłonięta, ale wiedziała, że widownia jest pełna zarówno bliskich jak i dalekich jej ludzi. Wiedziała też, że będzie tańczyć tak, jakby istniała tylko ona i scena.

Położyła się. Kurtyna się rozsunęła, usłyszała dźwięk muzyki. Zaczęła. Delikatnie w takt muzyki podniosła swe smukłe ciało, ukazując piękną twarzyczkę o bardzo delikatnych rysach. Już wiedziała, że zatańczy jak nigdy dotąd. Przed oczami stanęła jej tamta chwila. Szerokim ruchem ręki zakreśliła w powietrzu półokrąg. Każdy jej ruch odzwierciedlał dźwięki fortepianu, który wydawał z siebie melancholijną muzykę. Delikatna praca rąk, piruet. Przyjęła pozycję Pointe. Cudownie wyglądała stojąc tak na czubkach palców, wyprostowana niczym sosna. Teraz poruszała nogami równie energicznie jak i rękami, synchronizując swoje ruchy z muzyką. Reflektory błysnęły mocniejszym światłem. Już nie tylko fortepian akompaniował jej, włączyły się również skrzypce i wiolonczela. Szybszy takt. A jej ciało odzwierciedlało to wszystko, całą historię, którą chciała opowiedzieć - tańcząc. Wykonała fouette, szybkie obroty z jedną nogą dołączoną do drugiego kolana. Zaraz potem popisowe manege, okrążając scenę w podskokach. Tyle obrotów, figur i jej ciało, które poruszało się z taką determinacją. Każdy mięsień był napięty, ale jej twarz spokojna. Jakby istniała tylko ona. Wyglądała jak łabędź. Zdecydowane, a jednocześnie tak bardzo subtelne ruchy całego ciała. Im piękniejsza i szybsza była muzyka, tym szerszy był też jej uśmiech. Tak, robiła to, co kochała. Robiła to perfekcyjnie. Czuła, że to był taniec jej życia. Teraz scena należała tylko do niej. Z gracją poruszała się po niej niczym Isadora Duncan. Nie można było od niej oderwać wzroku. Każdy gest, każdy ruch, był doskonały. To było jej życie. Finał. Przepiękny piruet. Opadła na scenę niczym liść w jesienny wieczór. To było coś niesamowitego. Ludzie klaskali i klaskali. Były łzy bliskich, ale i wzruszenie na twarzach tych, których nie znała. Owacja na stojąco. Wstała, ukłoniła się i wypowiedziała nieme „dziękuję”.

Natalia ma teraz 17 lat. Kilka lat temu jej życie zmieniło się drastycznie. Była taka jak ja. Chciała skończyć liceum, pójść na studia dziennikarskie. Ale pewnego dnia dowiedziała się, że jest chora. To był rak krtani. Choroba była niestety już w tak zaawansowanym stadium, że nie można było nic zrobić. Ostatnie słowa. Nie pytała „Dlaczego?”. Pogodziła się z tym. Operacja. Straciła mowę, a wraz z nią całą radość życia. A była przecież taka młoda. Rodzice robili wszystko, żeby chociaż w najmniejszym stopniu przywrócić uśmiech na jej twarzy. Udało im się. Zaprowadzili ją do szkoły baletu. Zapytali - Chcesz? Ona kiwnęła tylko głową, bo czuła, że w tańcu się na nowo odrodzi.

***

Ja mogę mówić, mam dwie ręce, dwie nogi, widzę. Czasami boli mnie brzuch lub głowa. Gram w kosza, maluję, fotografuje, śpiewam, gram w szachy lub pływam. To mnie uszczęśliwia. Ważne jest w życiu to, aby robić coś, co będzie tlenem dla duszy. Nikt z nas nie chce chyba stwierdzić po latach, że swoje życie tylko przeszedł. Każdemu zależy, żeby je przeżyć najlepiej jak się da. Ale co zrobić, jeśli spotka nas jakaś tragedia? Pytać „ Dlaczego ja?”. Przecież na tak postawione pytanie nie ma odpowiedzi. Kto odpowie na to pytanie sierocie, niewidomemu, żebrakowi, okradzionemu, okaleczonemu, zdradzonemu. Nie trzeba odpowiadać. Trzeba podać mu rękę, żeby się podniósł, żeby zaczął dostrzegać te najmniejsze rzeczy, żeby się na nowo odrodził. Tragedie nie muszą nam przecież zamykać drogi do spełniania siebie, do marzeń. Czasami trzeba tylko poszukać tych nowych.