Oglądanie grozi śmiercią
Na pewno wielu z was oglądało już zwiastuny filmu „Botoks”. I na pewno też wielu z was po ich obejrzeniu stwierdziło, że będzie to… interesujący film. Reżyser i scenarzysta, Patryk Vega (znany m.in. z „PitBulla”), stwierdził w jednym z wywiadów, że jest to jego najmocniejsze do tej pory dzieło. Co prawda film nie zebrał najlepszych recenzji po pokazach premierowych, ale mimo to postanowiłam wybrać się na niego do kina, by naocznie przekonać się, jak jest naprawdę. Co mogę wam powiedzieć? Interesujący? Owszem. Mocny? Jak najbardziej. Prowokujący? A jakże. A co oprócz tego? Odrażający!
W założeniu reżysera film miał przedstawiać obraz współczesnego polskiego szpitala, czyli miejsca, gdzie każdego dnia wylewa się krew, pot i łzy. I co dostajemy? Na początek dwoje pijaczków, Danielę (Olga Bołądź) i Darka (Tomasz Oświeciński), którzy nagle doznają swego rodzaju olśnienia i stają się po jakimś czasie ratownikami medycznymi, prowadząc jedną z warszawskich karetek. Od tej chwili obserwujemy, na jakie przypadłości zdrowotne cierpią współcześnie warszawiacy, a w bonusie mamy jeszcze sceny erotyczne. A to z psem w mieszkaniu, a to w lesie - co kto lubi. Warto też zauważyć, że co drugie słowo powinno tu być ze względów czysto obyczajowych ocenzurowane i to, że dialogi są tak nieprawdopodobnie nieporadne, że przypominają bardziej te z mało udanych szkolnych przedstawień.
Wydarzenia obserwujemy z perspektywy czterech silnych i borykających się z różnymi problemami kobiet. Poznajemy historię Beaty (Agnieszka Dygant), która po wypadku ze swoim chłopakiem na motorze, usiłuje jakoś uporać się z uzależnieniem od środków przeciwbólowych i zajść w ciążę; Patrycji (Marieta Żukowska), która po rozstaniu z mężem zmienia specjalizację i zostaje chirurgiem medycyny estetycznej; a także Magdy (Katarzyna Warnke), która przeprowadziła ponad siedemset aborcji, by w końcu zmienić zdanie w tej kwestii, gdy sama zachodzi w ciążę. Losy tych kobiet krzyżują się od samego początku. Razem przechodzą przez różne perypetie, jedne dramatyczne, drugie jeszcze bardziej (napaść na ordynatora, przyjaźń z homofobicznym transwestytą czy sprzedawanie fałszywych leków), by w końcu zostać przyjaciółkami
Myślicie sobie pewnie, fabuła w porządku, to o co jej chodzi? Ano przede wszystkim o to, że w mojej ocenie jest spora różnica pomiędzy przedstawieniem problemu „dobitnie”, a „wulgarnie”. Według reżysera film inspirowany jest prawdziwymi wydarzeniami. Być może, ale wybierając się do kina nie byłam jednak przygotowana na oglądanie na ekranie scen nieudanych porodów, umierających, nie do końca rozwiniętych płodów, czy też molestowania seksualnego podczas operacji. Produkcja Vegi przypomina zatem znacznie bardziej produkt jakiejś kampanii antyaborcyjnej. Zwłaszcza sceny finałowe. Może to byłabym jeszcze w stanie jakoś przełknąć, ale nie potrafię już zrozumieć powodu napakowania scenariusza najgorszym możliwym brudem tego świata i ogromną ilością wulgaryzmów, przez co obraz traci na realizmie i odrzuca. Powiem wam, że osobiście widziałam, jak niektórzy widzowie opuszczali salę kinową w trakcie projekcji. Ja po obejrzeniu tego obrazu, odniosłam wrażenie, że wszystko sprowadza się tu do tego, jak wygląda kobieca twarz, talia, pupa, nasze piersi, a nawet pochwa. Nie mam pojęcia, czy był to zabieg celowy, czy też reżyser po prostu tego nie przemyślał. Tak czy inaczej stworzył jeden z najbardziej prowokacyjnych, polskich filmów ostatniej dekady. Zaprezentował nam także pełną listę niepowodzeń naszej służby zdrowia, ale już nie pokusił się i zgłębienie przyczyn takiego stanu rzeczy. W sumie ograniczył się do pokazania galerii obrzydliwych obrazków bez większego sensu, byle było jak najbardziej skandalicznie. Czy naprawdę chodziło mu tylko o to? Trudno uwierzyć, ale film faktycznie jest przerysowany i raczej nie zachęca do refleksji. 
Zapewne bardziej przyczyni się do tego, że widzowie zaczną omijać od teraz szerokim łukiem szpitale, w których pracują upadli moralnie, przekupni lekarze, którzy są w zmowie z koncernami farmaceutycznymi nastawionymi na szybki zarobek.
Produkcja ta ma jak widać wiele wad, ale nieco broni jej obsada. Aktorom udało się bowiem z tych sztucznych napisanych postaci i drętwych dialogów co nieco wykrzesać, choć skłamałabym twierdząc, że ich kreacje wzbudzają w widzach emocje. Muzyka też nie jest najwyższych lotów, ale wpada w ucho. No i humor – typowy dla rodzimych produkcji ostatnich lat, ale skoro film z założenia przeznaczony ma być dla Polaków, to czemu nie?
Myślę, że wielu widzów oczekiwało, że Vega powtórzy tym obrazem sukces „PitBulla”. Według mnie tak się niestety nie stało. Nie mogę powiedzieć, że film mi się nie podobał, ale uważam, iż poruszone w nim problemy można było i należało pokazać w zupełnie inny, mniej wulgarny i odpychający sposób. Umiar to nie tylko w filmie kluczowa sprawa.
Grafika:
Komentarze [6]
2017-11-13 13:50
O pany jo to widza codziennie w sejmie i na ulicy jak kot to robi z ludziem
2017-10-02 21:29
Tekst solidny, a film faktycznie obrzydliwy.
2017-10-02 07:59
przeczytałam z ciekawością i podoba mi się
2017-10-01 21:21
Piszesz coraz lepiej, a ja coraz chętniej Cię czytam.
2017-10-01 21:19
Film ogromnie i mnie rozczarował. W zasadzie zgadzam się z autorką.
2017-10-01 20:48
Może i z połową się zgodzę, ale czy w realnym życiu 3/4 Polaków nie klnie? :))) Jak się wie mniej więcej (powiedzmy sobie szczerze 3/4filmu zostało ukazane w trailerach) że będą takie sytuacje wulgarne czy nieprzyjemne to logiczne, iż na taki film się nie idzie.
- 1
