Panie wybaczą, ja nie tańczę   

I po andrzejkach. Magiczny wieczór wróżb i szampańskiej zabawy, poprzedzający adwentowe... szaleństwo przedświątecznych zakupów, już za nami. Zapewne byliście gdzieś wczoraj na imprezie? Wątpię, żeby to kogokolwiek interesowało, ale jako że muszę mieć jakiś wstęp do tego tekstu, dlatego napiszę, że ja nie byłem nigdzie. Według kalendarza andrzejki wypadły w tym roku w piątek, a w piątek to ja z reguły nadrabiam zaległości filmowe.

Nawet gdybym się gdzieś wybierał, a uwierzcie mi, to niezwykle abstrakcyjny koncept, nie bardzo potrafiłbym się tam na miejscu odnaleźć. Wiecie, w tłumie popijających alkohol i gibających się w rytmach disco polo ludzi, nie czułbym się za dobrze. To absolutnie nie mój świat. A gdybym na dodatek był tam jeszcze nagabywany przez skore do tanecznych ewolucji przedstawicielki płci pięknej, musiałbym im stanowczo odmówić, bo… panie wybaczą, ale ja po prostu nie tańczę.

Po części wynika to z tego, że nie umiem i doskonale zdaję sobie z tego faktu sprawę. Nie lubię, nigdy nie lubiłem i raczej nie polubię w przyszłości wykonywania tej czynności, która mi po prostu nie wychodzi. I naprawdę trudno założyć, że jeszcze się kiedyś nauczę albo że wyrobi mi się jakiś nawyk, gdyż mam za sobą pi razy drzwi dziesięć lat nieudolnych prób, porażek, fiask i niepowodzeń na tym gruncie, więc naprawdę wiem, o czym mówię. Po prostu taniec nie jest dla mnie, nie jest moją domeną i nie do końca rozumiem, co ci wszyscy entuzjaści rytmicznego pląsania na parkiecie w nim widzą.

Pewnie jakiś domorosły psycholog powiedziałby, że problem tkwi we mnie, że w mojej podświadomości tkwią zapewne lęki wywołane jakąś traumą z dzieciństwa, która związana jest z przekonaniem albo raczej ze świadomością własnej beznadziejności (ta sama trauma odpowiedzialna jest chyba również za te wszystkie moje sny, w których biegnę za wolno i nie jestem w stanie uciec przed goniącą mnie hordą kosmitów). No bo hej! Gdybym mógł sobie pomarzyć, to bez wątpienia marzyłbym też o tym, aby jakimś sposobem przenieść swoją jaźń do innego, niezniszczalnego, syntetycznego i idealnego pod każdym względem ciała. Taki drobiazg.

Perspektywa udziału w jakichkolwiek zajęciach tanecznych, a - wierzcie mi - były takie epizody w moim jakże burzliwym życiorysie, napawa mnie panicznym lękiem. Odruchowo marszczę czoło i wzdrygam się na samą myśl o czymś takim. Zatańczenie poloneza na studniówce oraz poprzedzające je próby, będą dla mnie prawdziwym koszmarem.

Nie uważam jednak, iż taniec jest „narzędziem szatana”. Ba, miło jest od czasu do czasu popatrzeć na ludzi, którzy spełniają się w tej właśnie dziedzinie. Michael Jackson jest pierwszą osobą, która przychodzi mi w tym momencie do głowy i jest zarazem świetnym przykładem - choreografia w jego teledyskach jest wszak legendarna. Byłem również nie tak dawno (w sobotę szesnastego listopada) na spektaklu tanecznym Studia Tańca i Ruchu FRAM. Namówił mnie kolega, który prosił abym mu towarzyszył, bo nie chciał siedzieć sam na widowni. Dałem się skusić. I nie żałuję. Było fajnie. Trochę krótko, ale fajnie. Podsumowując ten akapit*. Może to dziwne, ale okazuje się, że choć ja sam nie tańczę, to występy innych mogą mi się jednak podobać. Dlaczego? Bo ja szczerze podziwiam ludzi z pasją, którym chce się coś w życiu robić, chociaż ludzie ci przypominają mi jednocześnie o tym, jak bardzo moja egzystencja jest jałowa, nijaka i beznadziejna. Ale brawa dla nich.

Nie zmienia to faktu, iż tańczyć nie lubię. Niech ci wszyscy utalentowani ludzie, których to autentycznie bawi, i którzy tego potrzebują jak kania dżdżu, tańcują sobie do woli i to nie tylko na scenie. Niech zdominują wszystkie dostępne parkiety świata. Dobrze by jednak było, gdyby przy okazji dali sobie spokój z prowadzeniem tanecznych krucjat i nie bagatelizowali argumentów ludzi podobnych do mnie, którzy tak często muszą się bronić przed porażką i związaną z nią publiczną kompromitacją. Chciałbym oficjalnie zaprotestować przeciwko tej tanecznej indoktrynacji i tanecznemu terrorowi w przestrzeni publicznej. Bo, panie wybaczą, ja po prostu nie tańczę i już.

*Musicie przyznać, że byłoby zabawnie, gdyby kiedyś wykorzystano ten tekst na maturze z języka polskiego w zadaniu, które sprawdza poziom zrozumienia tekstu czytanego. Od razu was uprzedzam. Jeśli zestaw będzie zawierał pytanie: „O czym pisze autor w 6. akapicie?”, to w kluczu będzie odpowiedź: „Autor podziwia ludzi realizujących swoje pasje”.

Grafika:

• http://blogspot.com/...
• http://memy.pl/...