Pomiędzy ziemią a...   

Najpierw pojawia się ciemność, ale nie ma w niej nic strasznego. Później tunel, a na końcu świetlisty, wciągający człowieka ciepły blask nicości. Pozostawiamy za sobą świat, troski, zmartwienia, strach. Nie chce się wracać. Z sekundy na sekundę rośnie potrzeba zanurzenia się w ten krąg światła. Powoli ogarnia nas błogość, poczucie szczęścia...

Niezależnie od wyznawanej religii, większość ludzi uważa, że po śmierci czeka ich lepszy świat, egzystencja bez chorób i nieszczęść. Jednym z pierwszych badaczy, którzy odważyli się przyjrzeć temu zjawisku bliżej i je opisać, był naukowiec łotewskiego pochodzenia, dyrektor ds. badań w Parapsychology Foundation w Nowym Jorku, Karlis Osis (zajmował się głównie badaniami nad zjawiskiem postrzegania pozazmysłowego). Jego badania rozpoczęły się pod koniec lat 50. Osis rozesłał ankiety do około 5 tysięcy lekarzy i takiej samej liczby pielęgniarek w USA, w których pytał o ich obserwacje dotyczące wizji towarzyszących umierającym pacjentom. W ten sposób zgromadził ogromną dokumentację, na podstawie której ustalił coś na kształt schematu umierania: gwałtowna poprawa nastroju u konającego, wizje niebiańskich posłańców i niezwykle pięknych miejsc. Zjawisko to nazwał NDE (Near Death Experience - otarcie się o śmierć). Po kilku latach powtórzył te badania w innej części USA i wówczas doszedł do wniosku, że nie da się wyjaśnić tych doznań wyłącznie wpływem leków lub choroby. Na początku lat 70-tych, Osis wraz ze swoim współpracownikiem, Erlendurem Haraldssonem, przeprowadził jeszcze jedną serię badań, ale tym razem w Indiach (uświadomił sobie bowiem, że większość zgromadzonych w trakcie badań w USA wizji miała wiele wspólnego z biblijną wizją zaświatów, dlatego postanowił odwołać się do skrajnie odmiennej kultury i religii). Ten etap badań pozwolił mu na skonfrontowanie amerykańskich wyników z rezultatami badań uzyskanymi w Indiach, co zmieniło nieco jego zdanie na temat tego zjawiska. Osis wyróżnił wówczas 3 czynniki (medyczny, psychologiczny i kulturalny), które mogą mieć wpływ na wspomniane wizje przedśmiertne, ale jednocześnie przyznał, że na ich potwierdzenie nie znalazł w swoich badaniach wystarczających dowodów. Prawdziwe poruszenie wywołał jednak doktor psychologii i filozofii, Raymond Moody, który w roku 1975 opublikował książkę "Życie po życiu". Pozycja ta wstrząsnęła światem żywych. Moody opisał w niej bowiem doświadczenia ludzi, którzy „otarli się o śmierć”, byli reanimowani, ale wrócili do świata żywych. Kolejnym znanym badaczem zjawisk towarzyszących umieraniu był Kenneth Ring, który przeprowadził badania na osobach, które przeżyły śmierć kliniczną.

Ring dopracował model NDE, ustalając 5 jego faz. Pierwsza: głęboki spokój, brak bólu (prawie 60 procent badanych opisywało wspaniałe uczucie, które likwiduje lęk przed śmiercią, smutek oraz wszelkie ziemskie utrapienia). Druga: oddzielenie się od ciała (blisko połowa badanych widziała swoje ciało z wysoka). Trzecia: oddzielona od ciała świadomość "wkracza w ciemność" (pojawia się wrażenie podróży w ciemnej przestrzeni, często określanej jako tunel. Wielu z badanych miało wrażenie, że na tym etapie podejmowana jest decyzja czy wrócą do życia. Przed oczyma zmarłego pojawia się całe jego życie, ma też uczucie czyjejś obecności. Ta istota pomaga mu zrozumieć jego życie - z miłością i wyrozumiałością). Czwarta: ciemność zostaje zastąpiona przez światłość, która wciąga zmarłego w siebie. Piąta: zmarły wkracza w światłość, w świat o cudownej urodzie (spotyka ukochanych zmarłych, a kiedy następuje czas powrotu do ciała, przyjmuje to z niechęcią i ociąganiem).

Większość lekarzy uważa dziś NDE za halucynacje umierającego, wywołane lekami lub niedotlenieniem mózgu. Czy tak jest na pewno? Nie wiem. Pewne jest jednak to, że osoby, które przeżyły NDE, zmieniają zazwyczaj swoje życie i przestają bać się śmierci.

Grafika:

• http://img.dailymail.co.uk/../outofbody2308_468x304.jpg