Sprawdź wirtualne życie Skate’a   

Może was to zdziwi, że postanowiłam napisać słów kilka o grze komputerowej, ale tą grą jestem ostatnio mocno zafascynowana. Ostatnia odsłona Tony Hawk’a nie jest już wprawdzie taka nowa (wydana w 2005 roku), ale mam wrażenie, że nadal jest rozchwytywana i przez starszych, i przez młodszych fanów deski oraz BMX’ów.

Najsłynniejszy deskorolkarz, Tony Hawk, zainspirował niegdyś firmę Activision oraz firmę Neversoft do stworzenia gry, która wprowadziła skater’ów w wirtualny świat deski. Początkiem tej serii był, dziś zaliczany do klasyki gatunku, Tony Hawk’s - Pro Skater. Dzięki tej grze mogliśmy doświadczyć 2 minutowej, ale za to jakże ekstremalnej, jazdy na desce i to w - jak na tamte lata – całkiem niezłej grafice. Pierwsza wersja oferowała, naturalnie w porównaniu z najnowszą, znacznie uboższe możliwości. W najnowszym Tonym Hawku możliwa jest już swobodna jazda po mieście bez żadnych ograniczeń (jedynym ograniczeniem może być tylko nasza wyobraźnia) oraz triki na niedostępnych dotąd BMX’ach.

Wszystkie części Tony Hawk’s - Pro Skater (od I do IV) były niemal identyczne. Różniły się tylko nieznacznie grafiką i trikami. W części drugiej wprowadzono bardzo ważny trik o nazwie „manual”, dzięki któremu mogliśmy jeździć na dwóch kółkach deskorolki. Trick ten pozwalał graczom na utrzymywanie combosów (łączenie wielu trików naraz), w tym także tych na ziemi. Dzięki niemu możliwe stało się zdobywanie ogromnej ilości punktów. W części trzeciej zabrakło natomiast jednego z profesjonalnych skaterów, Boba Burnquista, który zajął się w tym czasie produkcją własnej gry skateboardingowej. Najważniejszą nowością w trzeciej części okazał się być „revert”, dzięki któremu gracz mógł kontynuować wykonywane akrobacje także po wylądowaniu na rampie. "Dzięki tej możliwości gracze wykonywali nie setki trików jednocześnie, a tysiące, czy nawet dziesiątki tysięcy, uzyskując nieprawdopodobną ilość punktów" – twierdzili producenci gry. Kolejną nowością było zastąpienie możliwości kupowania umiejętności gracza za pieniądze przez bardziej realistyczną formę zbierania odpowiednich znaków porozrzucanych po wszystkich dostępnych poziomach. Zmianom uległ również kreator skater’a. Teraz gracz mógł zmienić całkowicie wygląd swojego komputerowego odpowiednika oraz mógł grać inną kobietą niż Elissa Steamer (profesjonalna skater’ka). Ułatwieniem dla graczy stał się także pasek „special”, który napełniał się podczas wykonywania trików, a nie tak jak w poprzedniej wersji dopiero po wylądowaniu skater’a. W czwartej części zaproponowano nam kolejnych kilka nowych tricków: „Skitch” (zaczepianie się o samochody) i „Spine Transfer” (przeskakiwanie z jednej rampy na drugą). I tu skończyła się klasyczna gra, która polegała wyłącznie na wykonywaniu trików.

W następnej części – Underground - otrzymaliśmy możliwość tworzenia skater’a z własną twarzą oraz wieloosobowej gry na platformie PS2. W przeciwieństwie do swoich poprzedniczek, THUG położył ogromny nacisk na fabułę, a w grze nie uświadczyliśmy już trybu znanego z poprzednich części. Pierwszy raz w serii gracz mógł zejść z deskorolki i przemierzać miasta na piechotę, co sprzyjało odkrywaniu niektórych lokacji i wyzwań. W drugiej części THUG rozgrywka toczyła się w drużynie skaterów. Gracz kontrolował w niej grupę 4 zawodników. Przywrócono także tryb klasyczny (znowu 2 minutowe łamanie palców na klawiaturze, by uzyskać jak największą liczbę punktów). W każdej z części mogliśmy za to posłuchać naprawdę dobrej muzy: ACDC, Iron Maiden, Metallica, The Ramones, The Offspring, Sex Pistols i wiele innych. W każdej z części zmieniało się także otoczenie, grafika i sama grywalność (sposób gry). Na rynku dostępne są już jednak nowe części Tony Hawka: Project 8, Proving Ground i Downhill Jam, z których dwie pierwsze przeznaczone są tylko na konsole (zarówno starej jak i nowej generacji), a ostatnia została zaprojektowana na innowacyjną konsolę Nintendo Wii.

Ostatnią, a zarazem najnowszą, częścią wydaną na PC jest American Wasteland, której ulepszenia zapierają dech w piersiach. Pierwszy raz możemy tu jeździć wszędzie, gdzie tylko chcemy, a całe Los Angeles, począwszy od Hollywood aż po South Central, należy da nas! Nowymi trikami są tu m.in. „Handstand Natas Spin” czy „Bert Sidle” (wymyślone przez legendę skateboardingu Tony'ego Alva). I choć w poprzedniej części plansza wydawała się nadzwyczaj wielka, to teraz okazało się, że może być znaaaacznie większa! W tej części posłuchamy również utworów nie mniej znanych zespołów: My Chemical Romance, Fall Out Boy, Taking Back Sudany, Dead Kennedys, Green Day, The Doors i Mastodon.

Minusy gry? Ja nie widzę żadnego. Myślę, że to wspaniały sposób na zabicie nudy, rozładowanie emocji i po prostu świetną zabawę. A może wam, drodzy czytelnicy, coś się jednak w tej grze nie podoba?

Mam nadzieję, że udało mi się choć trochę przybliżyć wam tę grę. Jestem pewna, że to gra dla każdego! Nie tylko dla hardcorowych rozbijaczy desek, ale też i niszczycieli klawiatur. Początkującym polecam szczególnie Tony Hawk’s American Wasteland, gdzie od samego początku uczeni jesteśmy zasad gry.

Grafika:

• http://www.bradygames.com/ShowCover.asp?isbn=0744006287&type=a
• http://www.mtv.com/games/video_games/...
• http://img2.kult-mag.com/photos/00/00/59/74/ME0000597490_2.jpg