Sprzeczności i kontrasty
Po sześciu latach od ostatniej płyty, która notabene okazała się niebywałym sukcesem komercyjno-artystycznym, Monika Brodka wydała kilkanaście dni temu kolejny, czwarty już album studyjny zatytułowany „Clashes”. Nasi rodzimi muzycy niezwykle rzadko są rozpoznawani zagranicą, ale Brodka może to zmienić. Wielu krytyków jest przekonanych, że album ten powinien odnieść na Zachodzie prawdziwy sukces.
„Clashes” zupełnie nie przypomina „Grandy” - poprzedniego krążka tej piosenkarki. Jest bowiem dużo bardziej melancholijny i nostalgiczny. Nie brakuje zatem na tej płycie rytmicznych, utrzymanych w zmysłowym nastroju utworów (np. „Horses” czy „Santa Muerte”), ale znajdziemy tu również i takie numery jak „My Name is Youth”, który emanuje szaleństwem i chaosem, a to dzięki ostrzejszemu brzmieniu elektrycznych gitar i wybijającej się na pierwszy plan perkusji.
Brodka odważnie miesza style i epoki. Łączy ze sobą brzmienia typowo rockowe z brzmieniem barokowych organów, musical z gotykiem, nie bojąc się również sięgać po muzykę sakralną. Wydawać by się mogło, że takie eksperymentowanie nie ma prawa się powieść. A jednak da się tego posłuchać. Mało tego! „Clashes” słucha się z prawdziwą przyjemnością. Oczywiście, taka muzyka nie przypadnie do gustu każdemu zjadaczowi chleba, ale bezsprzecznie spodoba się wielu, szczególnie fanom muzyki alternatywnej.
Warto zauważyć, że Brodka zrezygnowała tym razem z elektroniki, na której mocno bazowała w „Grandzie”. Oparła się za to na instrumentach, które niekoniecznie istnieją w muzyce od stuleci, choć nawet przysłowiowi najstarsi górale nie za bardzo mieli okazję na nich grać. Taki egzotyczny nastrój buduje na tej płycie na przykład kalimba, a efekt echa uzyskano tu dzięki szafie pogłosowej. Krytycy określili styl muzyczny „Clashes” jako „delikanty vintage, nad którym unosi się duch New Age”.
W utworze „Funeral” wielu usłyszy zapewne analogię do szaleńczej wizji ceremonii rodem z „Gnijącej panny młodej” Tima Burtona (delikatne dzwonki, przykuwają uwagę w okamgnieniu). Z kolei „My Name is Youth” to nic innego jak krótka, nieoczekiwanie urwana rozmowa z młodością.
Znawcy dostrzegają także w „Clashes” wpływy femme fatale świata muzyki, takich jak choćby Lana Del Rey czy Björk, a także tęsknotę za słowiańską melancholię oraz emocjonalną przestrzeń wyrwaną z twórczości Davida Lyncha. I tu pojawia się kontrast i kolejna sprzeczność, bo mimo wróżby sukcesu album Brodki uznawany jest za zbyt delikatny jak na alternatywę Zachodniej Europy.
Zapewne ogromny wpływ na kształtowanie się płyty miał kontrakt z dużą europejską wytwórnią Play It Again Sam oraz współpraca z uznanym producentem Noah Georgesonem, który powiązany był także z The Strokes, Charlotte Gainsbourg czy Natalią Newsom. Kontrakt ten i współpraca są wynikiem ciężkiej pracy artystki na różnych scenach i jej walki o popularność.
Na koniec chciałbym przytoczyć najkrótszą, ale chyba najbardziej trafną recenzją „Clashes” pióra Mateusza Cyry: „Brodce w szufladkach niewygodnie. Ta płyta cała utkana jest z kontrastów. Metafizyka i zmysłowość. Posępne, kościelne organy i pełen wigoru punk rock. Teksty o namiętności, miłosnym szaleństwie, ale i o kuszącej otchłani śmierci. Clashes jest jak układanka, która wymaga czasu i nie zdradza swoich walorów, gdy patrzymy na garść rozsypanych elementów. Która zaskakuje, gdy pierwsze puzzle zaczynają do siebie pasować i zachwyca, gdy wszystkie trafiają na swoje miejsce, a naszym oczom ukazuje się pełny obraz.”
Zachęcam więc wszystkich do odkrycia nowej Brodki, którą można pokochać albo znienawidzić, ale na pewno nie można obok niej przejść obojętnie. Tak się po prostu nie da, bo „Clashes” wywołuje ogromne emocje. Jakie? Najlepiej przekonać się samemu.
Grafika:
Komentarze [0]
Jeszcze nikt nie skomentował. Chcesz być pierwszy?
