Taka opowieść o niej   

puk puk puk

do twych drzwi
wiecznie zamkniętych
puka postać ci nieznajoma
spoglądasz przez judasza
tam nic nie ma

stuk stuk stuk

wiecznie?
ze spuszczoną głową
siadasz przy drzwiach
zamykasz oczy
i marzysz – chwila
marzysz o niej
przecież tyle o niej piszą

puk puk puk

przerywa ci marzenia –
nie dosięgnięte
bierzesz głęboki oddech

stuk stuk stuk

zamykasz oczy
złotą klamką otwierasz stare drzwi
odwracasz się na pięcie
nie patrząc
tam nic nie ma
odstępujesz parę kroków
niechętnie?
postać podchodzi do ciebie
okrywa cię wielkimi skrzydłami
składa ciepły pocałunek na policzku
wiesz że jej potrzebujesz
każdego nowego dnia
nieprzerwanie
lecz – nie potrafisz docenić tego
co tak naprawdę ci ofiaruje
to uczucie które zwą –
miłością