To były piękne dni   

Gra w czwartej lidze, ukochanej drużyny, nie jest z pewnością powodem do dumy dla prawdziwych kibiców „Siarki”. Klubowe długi rosną, na stadionie niedługo nie będzie można rozgrywać meczów, a w najczarniejszym scenariuszu, o którym lepiej nie wspominać, przewiduje się likwidację drużyny seniorów. Nie widać również perspektyw na poprawę. Któż będzie łożył pieniądze na upadły klub? Inwestowanie w piłkę nożną nie przynosi zysków, a bogatych fanatyków futbolu jak na lekarstwo. Zresztą w Tarnobrzegu pewnych struktur nie da się już odbudować. Cóż mogą począć fani w tej prawie beznadziejnej sytuacji? Powspominajmy, bo na tarnobrzeskiej murawie rozwinął się niejeden talent, który grał przeciwko najlepszym. Z pewnością młodsi kibice nie pamiętają tych czasów, ale wiedzą, że Siarka występowała w pierwszej lidze, a do miasta przyjeżdżały ekipy Legii Warszawa, Widzewa Łódź, Górnik Zabrze, Lecha Poznań, co w porównaniu do dzisiejszych wizyt Żurawianki Żurawica czy Izolatora Boguchwała wydaje się czymś abstrakcyjnym. Nasi zawodnicy toczyli zacięte boje z piłkarskimi tuzami.
W debiucie na pierwszoligowych boiskach, tarnobrzescy piłkarze spisali się nadspodziewanie dobrze. Chociaż w pierwszym meczu (15.08.92r.) przegrali z Legią na wyjeździe 2:0, to później było już tylko lepiej. Zajęli 11 miejsce na 18 możliwych, pokonując u siebie Ruch Chorzów i Widzew Łódź (odpowiednio 4 i 5 miejsce n finiszu rozgrywek). W Krakowie wygrali z samą Wisłą 2:0 i bez problemów zapewnili sobie utrzymanie. Kolejny rok spędzony został na dole tabeli, co prawda przed nami ukląkł ówczesny wicemistrz Polski, GKS Katowice (jeden punkt straty do pierwszej pozycji), ale marne 19 punkcików dało 17 pozycję i spadek do drugiej ligi. Po dwunastu miesiącach Siarkowcy powrócili jednak do najwyższej klasy rozgrywkowej. Nie zaprezentowali niestety nic ciekawego: trzy zwycięstwa, sześć remisów i w rezultacie ostatnie miejsce. W tamtym sezonie najwięcej bramek dla Siarki zdobył Krzysztof Zagórski – 5, 4 Andrzej Białek. 14 października 1995 roku zlała nas warszawska Legia. Dwa gole autorstwa Zagórskiego i Edwarda Tyburskiego na nic się nie zdały, gdyż Sylwester Janowski musiał aż siedmiokrotnie wyciągać piłkę z siatki. Dwukrotnie odnieśliśmy zwycięstwa ze Stalą Mielec i raz z Lechem Poznań. Dodam jeszcze, że na niektórych meczach na stadionie przy Alei Niepodległości 2 zjawiało się prawie 5 tysięcy ludzi. W sumie Siarka przez 3 sezony (92-93, 93-94, 95-96) rozegrała 102 mecze, zwyciężając w 19 przypadkach, remisując 24 razy, a 59 razy została pokonana. Nasi piłkarze strzelili 88 bramek, tracąc 169.
Tarnobrzescy szkoleniowcy przez ten czas, (miejmy nadzieję, że wciąż) wyłuskali i wyszkolili utalentowanych piłkarzy, którzy niejednokrotnie pokazywali się piłkarskiej Polsce ze swej najlepszej strony, sławiąc imię naszej drużyny.
Jednym z niech jest Andrzej Kobylański. W Siarce grał od 1989 do 1992. Ostatnią rundę w ekstraklasie. Potem odszedł do niemieckiego 1. FC Köln. Jego największym sukcesem było zdobycie wicemistrzostwa olimpijskiego w 1992 roku. Ostatnio widziany w swoim macierzystym klubie – KSZO Ostrowiec, gdzie tuż przed rozpoczęciem sezonu doznał kontuzji. Jest właścicielem firmy ochroniarskiej.
W Ostrowcu gra Jacek Berensztajn, który został sprowadzony do Siarki z GKS –u Bełchatów, by uratować byt w czołówce. Występował w rundzie jesiennej sezonu 93-94, jednak po spadku pożegnał się z Tarnobrzegiem. Berensztajn swego czasu był uważany za większy talent od Jacka Krzynówka. Tak się złożyło, że jeden kopie piłkę w drugiej lidze, a drugi w Bundeslidze.
Cezary Kucharski, to jeden z najbardziej znanych byłych „Siarkowców”. Grając w naszym mieście (90-94), strzelił 20 goli w 49 meczach. Swoją karierę kontynuował następnie w Szwajcarii, Hiszpanii i Grecji. W barach Legii wywalczył Puchar Polski, Puchar Ligi i Mistrzostwo Polski. Wystąpił wraz z Legią w Lidze Mistrzów. Wziął udział w MŚ w Korei i Japonii. Obecnie czeka na piłkarską emeryturę w Górniku Łęczna. Z pewnością swoją grą nie przynosi ujmy wiernym kibicom z Tarnobrzegu.

Trzeba również wspomnieć, o chyba najbardziej rozpoznawalnym wychowanku Siarki – Mariuszu Kukiełce. W naszym klubie grał do 1996 roku. Później GKS Bełchatów, Roda Kerkrade, Amica Wronki, PAOK Saloniki, Wisła Kraków i aktualnie Dynamo Drezno. W stroju z orłem na piersi rozegrał 20 meczów i trzykrotnie wbił piłkę do bramki przeciwników.
Również gwiazdą polskich boisk jest Tomasz Kiełbowicz – podpora warszawskiej Legii i kandydat do gry w reprezentacji. W latach 93-96 biegał w zielono-czarno-żółtej koszulce, grając w pierwszej lidze 54 mecze i strzelając 1 bramkę. Nosząc emblematy warszawskich klubów (Polonia i Legia), zdobył dwukrotnie Mistrzostwo Polski, i po razie Puchar Polski, Puchar Ligi i Superpuchar. O nim też nigdy nie zapomną kibice.
Troszkę mniejszym dorobkiem legitymuje się Jacek Kuranty. Wychowanek Siarki, który w macierzystych barwach 16 razy pokazał się na boiskach ekstraklasy i dwukrotnie skierował futbolówkę do siatki rywali. Po ośmiu latach wytransferowany został do GKS –u Bełchatów. Właśnie tam powiększa swój dorobek w najwyższej klasie rozgrywkowej.
Piłkarzem, który ma możliwości, by pójść w ślady starszych kolegów z Siarki jest Jarosław Piątkowski. Przyszedł do naszej drużyny z Klimontowianki Klimontów. Rozegrawszy pięć sezonów (99-04), został sprzedany do Kolportera Korony Kielce. Tam nie wywalczył miejsca w podstawowym składzie i przed rozpoczęciem obecnej rundy jesiennej przeniósł się do drugoligowego ŁKS –u Łódź. Wydaje się, że jego grę wkrótce podziwiać będzie szersza publiczność.
Wszyscy prawdziwi kibice pragną, aby na naszym stadionie pojawiły się kolejne perełki, lecz trudno w to uwierzyć patrząc na aktualny skład i postawę naszej drużyny, chociaż...