Trylogia (Meybick Song) - cz. 3
Wypalił ostatniego papierosa i zaczął przygotowania. Czuł niemiłosierną presję. Ralph wciąż w niego wątpił. Patrzył na niego, jakby chciał powiedzieć, że to już koniec. Ana z kolei współczuła mu. Widziała, jak powoli zanika. Przestawał być kimś ważnym. Obydwoje odeszli i zostawili go samego. Był blady jak ściana. Zdjął koszulkę i przyglądał się przez chwilę swojemu odbiciu w lustrze. Czuł wolność, a jednak ledwo żył.
Bar. To właśnie była jego scena. Mikrofon ustawiony na samym środku. Lokal przepełniony głodnymi ludźmi, potencjalnymi widzami. Tego chciał od zawsze. Wykazać się przed kimś więcej, niż tylko przed Ralphem i Aną. Gdy rozbrzmiała muzyka, powoli podszedł do statywu. Nikt jednak nie zwracał na niego uwagi. Był jakby niewidzialny. Wziął głęboki oddech i zaczął przedstawienie.
Czy pamiętasz? Noc, przeszywał wiatr… 
Śpiewał o tamtej pamiętnej nocy. Tej cudownej ucieczce. Wtedy było idealnie. Wszystko się udało. Nikt go nie zatrzymywał. Mógł biec, prosto przed siebie, aż na koniec świata.
Miałem ogień, miałem świat.
Ralph stał z boku i przysłuchiwał się wszystkiemu. Nawet, jeśli by go tam nie było i tak by go słyszał. Meybick był jego częścią. Zawsze obecny.
Doskonale pamiętał tamtą noc. Wtedy nic go nie obchodziło. Miał w głowie jego imię. Czuł, jakby czas przestał płynąć. Nic się nie liczyło. Tylko wolność i ucieczka.
To już przecież tyle lat.
Śpiewał dalej, zaciskając dłonie na mikrofonie. W dalszym ciągu był niezauważalny. Wszyscy zajęci byli konsumpcją. Dla niego miało ogromne znaczenie to, żeby się przejęli. Śpiewał jednak wyłącznie do jednej osoby. Jak zawsze.
Wciąż kocham przeszłość i to co było.
Ralph wiedział, że nie może pozwolić mu odejść. Nie chciał niczego zmieniać, tak samo jak on. Potrzebował go. Nie wiedział dlaczego, ale czuł, że go traci. Wołał w myślach jego imię, ale on już nie chciał z nim grać. Nie potrafił.
W końcu Meybick zwrócił na siebie uwagę ludzi. Ich spojrzenia przeszywały go na wylot. Miał to, czego chciał.
Czuję, że czuję, że mgła tworzy się, tworzy się, tworzy się…
Zanikał.
Wiedział, że odpływa, jednak czuł się świetnie. Był w swoim żywiole. Pływał w dźwiękach piosenki i wymachiwał rękoma. Ralph chciał śpiewać jak on. Chciał być taki odważny i wolny. Właśnie tak jak Meybick Song.
Poczuł się swobodnie. Zaczął tańczyć, wchodził na stoliki, śpiewając w twarze otępionych widzów.
A więc dalej, tańcz.
Nie kierował jednak tych słów do ludzi. Ralph doskonale wiedział, że chciał zachęcić wyłącznie jego, ale nie mógł tego zrobić. Nie miał na tyle odwagi. 
Zatrzymam czas, zdań twych czar.
Znów poczuł się pewniej. Jakby odzyskał część sił. Był przekonany, że się uda, że nie odejdzie na zawsze.
Prowokował widzów. Chciał ich omamić, tak jak robił to zawsze z Ralphem. Ci zaczynali wpatrywać się niego jak w obrazek, jakby ich zahipnotyzował.
Tańczył i śpiewał coraz bardziej dramatycznie, chcąc pokazać, ile jeszcze ma siły. Jakby chciał sam siebie przekonać, że jeszcze coś po nim zostało, że nie odszedł.
Muzyka przestała grać. Piosenka dobiegła końca. Padł na ziemię. Bezsilny i wyprany z emocji. Wszyscy ludzie zniknęli. Przy stoliku siedział tylko on. Zawsze chciał być jak Meybick. Podziwiał go i do tej pory nie wyobrażał sobie życia bez niego. Teraz wszystko się zmieniło. Poczuł, że mgła robi się coraz gęstsza. Tworzyła się i tworzyła, aż w końcu przestali widzieć siebie nawzajem. On odpłynął. Nie było go już. Dał swój ostatni występ i odszedł. Ralph stracił część siebie, lecz czuł się kompletny. Nie potrzebował go już więcej.
Grafika:
Komentarze [0]
Jeszcze nikt nie skomentował. Chcesz być pierwszy?
