Uczucia   

Spokój

Zawsze po burzy nastaje słońce.
Ciepło niczym fala
Rozlewa się po całym organizmie,
A to, co dzieje się wokół, nie budzi przerażenia.
To jakby nosić ciężar na swoich barkach,
Który rośnie i rośnie,
Żeby w końcu odpuścił
I wtedy czuje się jakby skrzydła
Nagle wyrośnięte z naszych pleców,
Unosiły w przestworza.
Nic nie jest w stanie dorównać temu,
Bo nawet, jeśli czuje się radość,
A ciężar mimo wszystko miarowo rośnie
Lub po prostu na barkach spoczywa,
Niepokój się ciągle gdzieś w myśli wkrada
I psuje wszystko,
Chociażby to najlepsze było.

Strach

Paraliżuje całe ciało
Jąkanie, pocenie dłoni i ciarki
Są nierozłączne i przytłaczające,
Przez co normalnie się ruszyć nie można,
A wszystko nagle z głowy wypada,
Ból i otępienie sprawia,
Przeczuwa się tylko to co najgorsze,
Kuli gdzieś w kącie
Mając nadzieję,
Że to co złe teraz,
Przeminie szybko,
Aby więcej tego nie doświadczać.
Szumienie w uszach,
Tętno ogromne,
Przeszkadza w normalnym funkcjonowaniu,
I tylko myśl okropna „co dalej?”
W głowie świta każdemu.

Docenienie

Ciężki trud,
Wiele emocji, wysiłku, pracy…
A jednak w końcu się opłacało.
Kiedy inni przechodzą i chwalą,
Może nawet zazdroszczą…
Cały ten czas nie poszedł na marne,
Ponieważ ktoś podszedł,
Popatrzył i powiedział te magiczne słowa:
„Naprawdę dobra robota”
I wtedy już wiadomo,
Że wszystko jest dobrze,
Chociaż na chwilę.

Bezradność

Czasem jest tak,
Że nawet nadzieja nie pomaga.
Chociaż wciąż jest jej jakaś drobna iskierka,
To jednak czuć,
Że wszystko stracone.
I chociaż chciałoby się coś zrobić,
Nie wiadomo co.
Czasem po prostu się nie da nic zrobić
I tylko się patrzy
Bezsensownie na świat
Zastanawiając się nad jakimś sposobem.
Bo mimo wszystko,
Najgorsze jest to uczucie,
Że już lepiej zrobić cokolwiek,
Niż siedzieć i bezczynnie czekać.

Grafika:

• https://cdn.pixabay.com/