W czarnych wichrach przełęczy   

W czarnych wichrach przełęczy

W czarnych wichrach przełęczy
W rumuńskim brzasku strumieni
Witamy Ciebie Draculo...
My, diabli krwi złaknieni

Twój zamek góruje na szczycie
Nad strumieniem łez, sinym
Żalem milczą zimne kamienie
Tętno bije uczuciem prawdziwym

Miłość twa pogrążona
W ciemności krypty zamknięta
Żywa jest w twoim sercu
Przez Boga przeklęta

Tobie tułaczkę zesłał
Zrzucił w otchłań ciernistą
Zapomniał też obietnice
Zapłacił za wiarę ognistą.

Teraz martwy wciąż krążysz
W krwi zatapiasz sumienie
Sprawiedliwość jak wróżka
W absyntu kropli się śmieje