Zachowała się jak trzeba
W obliczu Boga Wszechmogącego
i Najświętszej Maryi Panny,
Królowej Korony Polskiej,
przysięgam być wierny Ojczyźnie mej,
Rzeczypospolitej Polskiej.
Stać nieugięcie na straży Jej honoru,
o wyzwolenie z niewoli
walczyć ze wszystkich sił
aż do ofiary mego życia.
Takimi słowami piętnastoletnia Danuta Siedzikówna została zaprzysiężona na żołnierza Armii Krajowej. „Inka” urodziła się 3 września 1928 roku w małej miejscowości Gruszczewina na Podlasiu. 
Patriotyzm i poczucie miłości do ojczyzny wyniosła z domu, a wynikały one głównie z poczucia przyzwoitości i wierności takim wartościom jak lojalność, uczciwość i prawda.
Na wybór drogi życiowej dziewczyny wpłynęły niewątpliwie bolesne losy jej rodziny. Dorastała w atmosferze opowieści o okrucieństwie, aresztowaniach i zsyłaniu do bolszewickiej Rosji jej ojca.
Zainteresowanie postacią młodej bohaterki w ostatnich latach narasta, także ze względu na tragiczną historię jej życia. „Inka” była postacią szlachetną, nietuzinkową i symboliczną. Pozostała do końca wierna Polsce, honorowi i przysiędze. Nie załamała się w śledztwie. Jej nieskazitelna postać ma szczególną moc. Niezłomna postawa i heroizm dają jej dziś miejsce w Panteonie Narodowych Bohaterów.
„Ince” szybko przyszło doświadczyć słów Rydza Śmigłego: „Niemcy unicestwiają nas fizycznie, Sowietom to nie wystarcza, oni chcą unicestwić nasze dusze. W wolnej Polce żyła jedynie jedenaście lat. Kiedy zamordowano jej ukochaną mamę, wraz z siostrami została pod opieką starej, chorej babci. Śladem rodziców, Danusia razem z rodzeństwem zaangażowała się w działalność konspiracyjną. Została sanitariuszką brygady dowodzonej przez mjr Zygmunta Szendzielarza ps „Łupaszko”. Walczyła przeciw Niemcom, następnie przeciw Rosjanom. Jej odwaga i postawa zaskakiwały. Pomagała nie tylko rannym partyzantom, ale także żołnierzom i milicjantom. Niedługo po zaprzysiężeniu została aresztowana za współpracę z antykomunistycznym podziemiem i „leśnymi oddziałami”. Na pomoc przyszli koledzy, którzy odbili „Inkę” podczas transportu na przesłuchanie. Latem roku 1946 Danusia pojechała do Gdańska. Miała dokupić nowe leki i środki opatrunkowe. 
Tam, w nocy z 19 na 20 lipca, została zatrzymana w wyniku donosu aresztowanej wcześniej sanitariuszki. Podczas przesłuchania torturowana i zastraszana nie podała żadnego ze znanych jej adresów konspiracyjnych ani żadnych danych dotyczących oddziału. Siedzikównę oskarżono
o mordowanie rannych i nakłanianie do egzekucji. Skazano ją wówczas na śmierć. „Inka” nie uległa namowom obrońcy i nie podpisała się pod pismem o ułaskawienie. Żaden z oskarżycieli ani wykonawców wyroku nie poniósł do tej pory kary. W ostatnim grypsie z więzienia napisała: „Jest mi smutno, że muszę umierać. Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba.”
„Inka” została rozstrzelana 28 sierpnia 1946 roku, o godzinie 6:15 rano, strzałem w tył głowy oddanym przez dowódcę plutonu egzekucyjnego, ponieważ żaden z żołnierzy tego plutonu nie chciał jej zabić. Przed śmiercią osiemnastolatka zdążyła jeszcze krzyknąć: „Niech żyje Polska!”
Grafika :
Komentarze [2]
2011-03-23 19:18
Jasne, że Łupaszko-mój błąd:)
2011-03-23 15:23
“W wolnej Polsce żyła jedynie jedenaście lat.” – w jakiej wolnej? Bardziej pasowałoby “Pod nową okupacją żyła jedynie jedenaście lat”.
A historia Inki jest naprawdę... brakuje słów. Szkoda, że na historii nie wspomina się czasów powstania antykomunistycznego.
Poza tym, o ile mi wiadomo, major Szendzielarz miał pseudonim “Łupaszka”, ewentualnie “Łupaszko”, ale nie “Łupaczko” – niby taka drobnostka, a jednak razi.
Polecam piękny spektakl teatru telewizji “Inka 1946”:
http://www.youtube.com/watch?v=LJFMCdL1oNs
- 1
