Znowu w kamasze?   

Obowiązkowy i powszechny pobór do wojska, od momentu jego zniesienia w Polsce, to jest od roku 2008, stał się tematem wskrzeszającym się samodzielnie (niemal jak feniks), przy okazji każdej mniejszej lub większej, w każdym razie medialnej, interwencji militarnej na świecie. Takoż odżył i ostatnio, po trosze za sprawą zagrożenia konfliktem ukraińskim i powstającym obecnie na terenie Iraku i Lewantu Państwem Islamskim, a po trosze za sprawą pani Rzecznik PiS, która w jednym z oświadczeń wygłoszonych w TVN24 powiedziała, że „powrót do obowiązkowego poboru jest przez obecny rząd brany pod uwagę”. Przyjrzyjmy się zatem troszeczkę bliżej istocie tego problemu.

Politycy rządzącej obecnie w Polsce partii wypowiadali się w kwestii powrocie do poboru już kilkakrotnie. „Były takie oczekiwania społeczne, by z poboru zrezygnować. Jednak z punktu widzenia siły polskiej armii, to na pewno nie był dobry pomysł” - mówił nie tak dawno Adam Lipiński. Przypomnę także, że gdy minister obrony Bogdan Klich znosił obowiązkowy pobór, PiS ostro protestowało, twierdząc ustami swoich polityków, że rezygnacja z poboru wystawi na szwank bezpieczeństwo Polski i interes sił zbrojnych.

Ostentacyjnie duża część zwolenników przywrócenia powszechnego poboru podaje jako główny argument możliwą ewolucję określonych grup społecznych w inne. Podejrzewam, że grupę zwolenników tego pomysłu tworzą głównie ci, którzy nie są zagrożeni poborem lub mają dawno już odsłużyli służbę wojskową, uznając widać, że to daje im naturalne prawo do decydowania, co jest lepsze a co gorsze dla innych. Szczególnie stanowcze są w tej kwestii kobiety, uznając mężczyzn, którzy nie doświadczyli służby wojskowej, za ułomnych lub niepełnowartościowych. W przekonaniach wielu z nich nawet policjant, ratownik medyczny albo strażak, są mniej wartościowi jako mężczyźni, chociaż poziom stresu i zagrożenia życia w tych zawodach jest taki sam jak podczas szkolenia wojskowego (a może nawet wyższy?). Dziwne to, szczerze mówiąc, ale nie mnie oceniać, czy takie podejście jest rozsądne czy też nie. Moim zdaniem poziom zagrożenia życia w wymienionych powyżej przypadkach jest porównywalny, a nawet gdyby w którymś z nich był wyższy, to jakie ma to znaczenie?

Drugi typ zwolenników przywrócenia poboru stanowią mężczyźni, którzy mają już za sobą służbę wojskową, uznając często ten okres w swoim życiu za najlepszych, tak, jak gdyby tylko wtedy byli prawdziwymi ludźmi i byli wolni od wszelkich problemów. Trochę w tym prawdy jest, gdyż nadzór i wydawane rozkazy, odnoszące się do każdej możliwej sfery życia, powodowały, że w wojsku nie trzeba było się przejmować niczym więcej, poza wykonaniem rozkazu. No, ale nie do końca było chyba tak rozkosznie. Nie zapominajmy mimo wszystko o tzw. zjawisku „fali”, które istniało w wojsku i często doprowadzało wrażliwych, młodych ludzi do samobójstw (oparty na faktach film „Samowolka”), zmuszało do dezercji, a co za tym idzie – bycia społecznie wyklętym (oparty na faktach film „Kroll”) bądź też „robiło z nich prawdziwych mężczyzn”. A warto pamiętać, że proces robienia prawdziwego mężczyzny z poborowego był łudząco podobny do procesu robienia człowieka z frajera w więzieniu.

Oczywiście mam świadomość, że taki podział to zbytnie uogólnienie. Istnieją naturalnie także i tacy zwolennicy przywrócenia poboru, którzy rzeczywiście mają rzeczowe argumenty i widzą jego plusy i minusy oraz skutki społeczne. Niewielu jest takich ludzi, ale dobrze, że istnieją. I należy tylko żałować, ze tak trudno im się przebić w mediach, przez te wszystkie całkowicie irracjonalne i trochę szalone głosy „plebejskich” zwolenników. Stuprocentowi przeciwnicy poboru są natomiast skonsolidowani w racjonalnym, wyważonym środowisku, które widzi i plus i minusy, jednak widzi też przewagę wad poboru, nad jego zaletami.

A co autor tego pseudointelektualnego bełkotu sądzi o powszechnym, obowiązkowym poborze?

Według mnie, drogi czytelniku, pobór do wojska w formie takiej jak przed rokiem 2008 jest w obecnej sytuacji ekonomicznej naszego kraju absurdalny. Sądzę, że czynnik ekonomiczny jest w tym wypadku decydujący, a inne są znacznie mniej ważne. Dlaczego? Polski nie stać dziś na wykarmienie i uzbrojenie w nowoczesny sprzęt rzesz poborowych. Chodzi oczywiście o broń i ekwipunek na takim poziomie, by zapewniał każdemu żołnierzowi możliwie wysoki stopień bezpieczeństwa i dawał mu szansę odparcia ewentualnego zagrożeniu. A słaba armia nie stanowi żadnej wartości bojowej. Moim zdaniem lepiej byłoby wskrzesić zaproponowany przez ministra Siemoniaka program Polskiej Obrony Terytorialnej (notabene jeden z niewielu pomysłów starego rządu PO, który mi się spodobał), który zakłada stworzenie sieci oddziałów partyzanckich, operujących w razie jakiegokolwiek zagrożenia bezpieczeństwa państwa - niezależnie od głównych sił zbrojnych - i walczących metodami dywersyjnymi z wrogiem. Taki wariant walki jest chyba najefektywniejszy, bowiem w obu wojnach czeczeńskich, w Afganistanie, w Iraku, w Syrii oraz na Ukrainie daje zaatakowanym państwom istotną przewagę. System Szwajcarski byłby chyba najbardziej adekwatny dla Polski, ponieważ nie tworzyłby tak jak pobór powszechny patologii rodem z więzień, a oprócz tego byłby gwarantem walki i oporu, czyniąc z „każdego progu – twierdzę”. Taki układ pozwoliłby na pełne wykorzystanie potencjału, jaki drzemie w moich rodakach i zapewniłby nam względne bezpieczeństwo (na pewno większe niż obecnie).

Grafika:

• http://i.wp.pl/...
• http://natemat.pl/...
• https://upload.wikimedia.org/...