Zwyciężać mimo wszystko   

Każdy z nas bez wyjątku boi się tego co inne i na pierwszy rzut oka niezrozumiałe. Bez względu na to co mówimy i myślimy, zderzenie z nowym, nie odkrytym światem, jest dla nas zderzeniem niewiarygodnie odczuwalnym i szokującym. Dziwimy się gdy widzimy kogoś inaczej ubranego niż my, ekscentrycznego w zachowaniu, nie poddającego się konwenansom i dziwimy się widząc niepełnosprawnego, lub też sprawnego inaczej jak to zwykło się określać zachowując polityczną poprawność.

5 czerwca Anno Domini 2005 na krakowskim rynku odbył się wielki koncert Zwyciężać Mimo Wszystko, połączony z finałem Festiwalu Piosenki Zaczarowanej A na tym rynku w Krakowie. Został on zorganizowany przez Fundację Anny Dymnej, aby promować młodych i zdolnych ludzi, przed którymi los postawił o wiele więcej przeciwności niż przed innymi – by promować niepełnosprawnych. Imprezę w wyjątkowo mistrzowskim stylu poprowadzili: Anna Dymna, Zbigniew Zamachowski i Maciej Stuhr. Podczas koncertu finaliści festiwalu mieli okazję zaprezentować wybrane utwory w duetach, między innymi z: Edytą Bartosiewicz, Anną Marią Jopek, Urszulą, Pawłem Kukizem, Piaskiem, Grzegorzem Turnauem, a nawet Michałem Wiśniewskim. I jak pisze Anna Dymna… „ Zwyciężać mimo wszystko, to święto ludzi chorych, niepełnosprawnych i zdrowych. Ludzi, którzy chcą udowodnić, że choroba i kalectwo nie musi odbierać godności, że osoby niepełnosprawne, mimo trudnej sytuacji losowej, są zwykłymi ludźmi, mają marzenia, pragnienia, ambicje i uczucia jak każdy człowiek; że choroba może być wyzwaniem do działania, uruchamiać ogromne siły. Pokazy sportowe, teatralne, taneczne, plastyczne, to przestrzenie, na których ludzie nazywani niepełnosprawnymi pokazują, jak można zwyciężać, przekraczać niemożliwe i być szczęśliwymi Mimo Wszystko…”

I naprawdę najjaśniejszymi gwiazdami tego dnia byli ludzie niepełnosprawni i nie dlatego, że był to ich dzień, ale że faktycznie ich talent przebijał nieraz gwiazdorstwo i pozerstwo tak zwanych vip-ów. Do dziś po nocach śni mi się niemiłosierny fałsz Sylwii Wiśniewskiej (autorki „12 łez” ) czy też czerwona czupryna byłego lidera zespołu Ich Troje. Ale jednocześnie nadal mam przed oczyma Annę Marię Jopek pomagającą zejść niewidomej dziewczynie po schodach, śmiejącego się Jaśka Melę czy przebierającego skarpetki Maćka Stuhra. Wracając do tych tak zwanych mniej sprawnych, to nie sposób było ich nie docenić, bo nikt z nich nie dostał się tam z jakimś biletem ulgowym, zapewniającym specjalne traktowanie, czy przymknięcie oczu na błędy i niedoskonałości. Wszystko co robił każdy z nich, wykonane było z wielką precyzją i perfekcją. Przy niektórych można było nawet nieco popogować, na przykład przy takim Na górze ( zespole złożonym z osób chorych a grających naprawdę pozytywnego, rozbujanego rocka). Oni wszyscy czuli to, co robili i było to niezwykłe.

I co dalej? Chciałoby się teraz dać prztyczka w lewe ucho tym, którzy takich ludzi palcami wytykają lub traktują inaczej. Nie zawsze wszystko jest tak łatwo zrozumieć i pojąć. Jeden z aktorów stwierdził: „...Wiecie dziewczyny, naprawdę warto było tu przyjechać...” Ja również sądzę, że warto czasem choć na chwilę zatrzymać się i poznać ten świat, który znajduję się tuż obok nas, a jednak tak bardzo daleko. Tak po prostu.