200 lat za resztą Europy   

W miniony piątek piłkarska reprezentacja Polski w piłce nożnej zmierzyła się na Stadionie Narodowym w Warszawie z reprezentacją Ukrainy w eliminacjach Mistrzostw Świata 2014. Mimo wcześniejszych zapowiedzi o walce do upadłego, podopieczni Waldemara Fornalika zawiedli po raz kolejny i dostali srogie baty od naszego wschodniego sąsiada. Przegraliśmy 3-1 po golach Jarmołenki, Husiewa i Zozuli. Honorowego gola dla naszych barw zdobył Piszczek. Mecz był z naszej strony dramatycznie słaby, by nie rzec beznadziejny.

Ale ja nie o tym. Wynik był jaki był. Powiem nawet więcej - sprawiedliwy. Trudno, przegraliśmy, taki jest sport. Mnie znacznie bardziej chodzi jednak o przygotowanie mentalne naszych zawodników i ich zaangażowanie. Zawodników, którzy wielokrotnie w wywiadach mówią o tym, że dla nich gra z orzełkiem na piersi jest zaszczytem i absolutnym priorytetem. No właśnie, czy we wspomnianym meczu dostrzegliście tę niezwykłą motywację i wolę walki u naszych piłkarzy? Ja tego nie widziałem. To smutne, co powiem, ale dla mnie ta ekipa, to grupa indywidualistów i sfrustrowanych gwiazdorów niż drużyna. Chyba musimy się w końcu pogodzić z faktem, że obecnie nie mamy ani drużyny, ani trenera, który potrafiłby coś z tych niezłych w końcu zawodników wykrzesać. Zostają nam więc tylko wspomnienia. No ale i razy można przywoływać pamiętne reprezentacje z lat siedemdziesiątych, czy choćby tę z eliminacji EURO 2008, która walczyła - i to z sukcesami - ze znacznie bardziej wymagającymi przeciwnikami (pamiętacie jeszcze 2:1 z Portugalią w Chorzowie?) i klasyfikowana była na 16. miejscu w rankingu FIFA. No cóż, czasy się zmieniły, ale na nasze nieszczęście zmieniła się także jakość gry naszej narodowej drużyny. To prawda, że w kadrze gra dziś kilku piłkarzy z tamtej drużyny, ale ilu z nich wnosi dziś do niej nadal prawdziwą jakość? Może kapitan tej drużyny, Kuba Błaszczykowski? A nie odnosicie czasem wrażenia, że dla niego gra dla Borussii Dortmund jest jednak ważniejsza? A może Marcin Wasilewski? No tak, ale ten gość kilka meczy pod rząd w podstawowym składzie drużyny Anderlechtu rozegrał ostatni raz w listopadzie. No to może Artur Boruc? No cóż, ten człowiek zawsze wnosił pewną jakość do zespołu i nigdy nie schodził poniżej przyzwoitego poziomu, choć i jemu zdarzały się w przeszłości koszmarne wpadki.

Polska: Boruc - Piszczek, Wasilewski, Glik, Boenisch - Błaszczykowski, Krychowiak, Łukasik (59. Obraniak), Majewski (76. Teodorczyk), Rybus (46. Kosecki) – Lewandowski

Takim składem wyszliśmy na Ukrainę i jak pokazało życie, Waldemar Fornalik po raz kolejny dokonał nie najlepszej selekcji. Na murawę wyszło 11 zawodników, ale nie wyszła niestety drużyna. Brakowało indywidualności, zgrania poszczególnych formacji, a przede wszystkim walczaków, ambitnych wykonawców założeń taktycznych sztabu trenerskiego. Legendarny trener Bill Shankly powiedział kiedyś takie słowa: „Drużyna piłkarska jest jak pianino. Potrzeba 8 gości, którzy będą je nosić i 3, którzy potrafią na tym cholerstwie grać”. Taka jest prawda. A ja nadal nie rozumiem, dlaczego w piątek 11 gości w biało-czerwonych trykotach zabrało się za noszenie tego cholernego pianina? Według założeń trenera, za granie na nim mieli odpowiadać Lewandowski, Błaszczykowski i Majewski, ale żaden z nich nie porwał mnie ani grą, ani swoim zaangażowaniem na boisku. Z całej tej trójki mógłbym wybaczyć kiepską postawę tylko Majewskiemu, który wrócił do reprezentacji po długiej przerwie, ale dla dwóch pierwszych nie znajduję żadnego usprawiedliwienia. I jaka to dla mnie pociecha, że potrafią zagrać dla Borussii i mogą w związku z tym przebierać w ofertach najlepszych europejskich klubów? Ja zapytam wprost. Panie Lewandowski i panie Błaszczykowski, kto, jak nie wy, ma pociągnąć ten wózek z napisem reprezentacja Polski w piłce nożnej? Ile razy będziecie mówić po meczu, że wypada przeprosić kibiców za to, że drużyna nie podeszła do niego z większym zaangażowaniem, albo że słusznie was kibice wygwizdali? Ja mam już tego dość. Dostąpiliście zaszczytu reprezentowania naszego narodu, zarabiacie kosmiczne pieniądze i wy macie tupet, aby powiedzieć kibicom tak bez skrupułów, że wam się nie chciało grać? Panowie piłkarze, to chyba jakieś nieporozumienie. Jak się będziecie dalej tak bawić, to w rankingu FIFA wyprzedzi nas niebawem Haiti czy Sudan, a w kolejnych latach zrównamy się z Andorą, Djibouti, Bhutanem czy San Marino (mniej wtajemniczonych informuję, że państwa te zajmują ostanie lokaty w ww. rankingu). O tym mam marzyć panowie reprezentanci?

Zaangażowanie i walka na całej płycie boiska to klucz do zwycięstwa. Tego nam zbrakło i to odróżnia nas właśnie od światowej czołówki, bo umiejętności piłkarskie jako takie tych dwudziestu panów bez wątpienia posiada. Dlaczego Słowacy, Grecy, Czesi i Ukraińcy potrafią walczyć z pełnym zaangażowaniem, a nasi piłkarze grają tak, jakby odrabiali pańszczyznę? Weźmy może za przykład Portugalczyków, o których była już wcześniej mowa. W drużynie narodowej tego kraju występuje Ronaldo i choć jest niekwestionowaną gwiazdą, to haruje aż miło i z podziwem się ogląda jego grę, bo już na pierwszy rzut oka widać, że dla niego występ w reprezentacji jest czymś więcej niż tylko kolejnym meczem. On biega za dwóch, a niekiedy i za trzech, bo ma świadomość, że stać go na to, aby w pojedynkę ustalić lub odmienić losy meczu. Czy panowie piłkarze Lewandowski i Błaszczykowski nie powinni tego zrobić dla swoich rodaków? Ależ oczywiście, że powinni, tylko im brakuje niestety tego, co odróżnia przeciętnych kopaczy od gwiazd pierwszej wielkości – serca do gry i zaangażowania!

Grafika

• http://www.artykul.com.pl/...
• http://www.glamki.pl/...
• http://natemat.pl/...