4 pory roku   

Primavera

Rozkwitają pąki przedziwnych kwiatów. Zwierzęta budzą się do życia. Wszystko zaczyna wrzeć, niczym krew krążąca w tętnicach i żyłach. Słońce wstaje szybciej, a do snu kładzie się później. Energia rozpiera wszystko, co żyje. Motyle kolorują niebo kredkami swoich skrzydełek. Przyswajamy oczy do ostrego światła wiosny. Powietrze w płucach świata smakuje przepysznie. Wyborne babki z błota i dżdżownic zaspokoją moje dzienne zapotrzebowanie na kalorie. Leniwie trzeba się obudzić i po długim czasie dać się poznać reszcie świata! Rozregulowany system należy dostosować do gierek pani Wiosny. Czasem plucha, szarawo i deszcz. Innym razem na końcu tęczy w garnuszku pełnym uśmiechu. Słowa rażą po oczach. Poruszamy się już na dwu nogach. Zaczynamy gaworzyć, lecz słowa uciekają czasem z tym zmiennym wiatrem. Burze z piorunami, niczym żarówki rozświetlające ciemne aleje prowadzące do domu. Trzeba się wychować, skoro łono wiosny wydało na świat tak przepiękne pąki miłości.

L’estate

Tu zaczyna się prawdziwe życie. Gorące krajobrazy. Nowi ludzie. Odkrywanie intymnych zakątków pożądania. Chęć zapamiętania Twojej łydki, podudzia, pachwiny. Objęcie ciszy i gong bijących blisko siebie serc. Znamienite gamy barw okalają swoim ramieniem przedziwne lato w głowach ludzi. Podnieś tyłek z piaszczystej plaży. Wyciśnij marzenia uchem lub nosem, czym lepiej. Słońce świeci cały czas, a zaledwie kilka myśli może zmienić plany na przyszłość. Nie ma czasu na humory. Amory. Zmory. Czuć w powietrzu promienie odbite od lica dojrzałego jabłka. W słonym morzu nie ma miejsca na łzy. To nie ta pora. Czekałeś na to? Jak my wszyscy. Nie żałuj zmarnowanych lat, bo niedługo liście zaczną spadać z drzew. Dojrzewają owoce i serca. Mnóstwo decyzji prosi o jakieś konkrety. Nie potrafisz się w lecie wysłowić? To nie ta pora? Teraz powinieneś huśtać się na wiosennej huśtawce obdartej ze wspomnień dziecięcego lakieru. Masz czas na zmartwienia. Kariera? Przeżytki. Obowiązki. Nie lubimy tego, pamiętasz?

Autunno

Gnijące spojrzenia. Zatrute owoce. Poszarzałe rozmowy. Znudzone powietrze. Smród miłości. Rozwód samotnika. Problemy wszechświata. Złośliwość wiatru. Wysuszony deszcz. Złamany parasol. Spalona skrzynka. Ulotne życie. Czarne usta. Wieczna wdowa. Morderczyni! Jesień? Każdy brązowieje. Liście tracą elastyczność, życie, barwnik nadziei. Parada dziadków do orzechów nie jest już taka kolorowa jak miesiąc temu. Nic nie odzyska straconej zieleni. Zastępuje ją barwa khaki w poważnych, wysokich jak drapacze chmur obcasach, czasem w tak zwanym gajerku pod muszką. Jedyne co pozostało, to patrzeć z zazdrością na szczęściarzy z innych kontynentów, kąpiących się w oceanach lata. W gorących promieniach potężnego słońca. Zazdrość to grzech, a wam już nie przystoi grzeszyć jak za czasów letnich. Dobrze jest, mając dwa kwiaty w doniczce, pielęgnować je, podcinać, podlewać, by rosły zdrowe i dawały szczęście. Marny zamiennik, lecz najlepszy z kolekcji diabła. To już nie pora na zmiany. Trzeba trwać w tym jak dawniej, za czasów świetności. Czy to aż takie trudne? Przecież kiedyś było dobrze! Odgrzej tego schabowego, głupia.

L’inverno

Zimno. Deszcz zamienia się w lód, który złamie na kry jakiś wiosenny skrzat. Nie pozostało nic, tylko zamarzać - powoli. Poważnie, nie mogłeś się doczekać dnia numer 365? Czemu? Nie pozostało nam teraz nic, oprócz gratulacji. Głupota wygrana na loterii, a może już bezsilność w woli walki. Widzisz swoją przeszłość przez łzawy śnieżek, zagryzając słodycz goryczą letniego jabłka. Sople zwisające ze starej brody są zimne i pełne pustki. Spadające z chmur zimne płatki śniegu, pod lupą czasu są przepiękne – gdy topnieją. Przeminęło jak jeden dzień. Nie mówcie, że nie macie problemów. Przeżyliście sto lat i trzy dni, nie ponad normę? Czas pożegnań jest trudny. Umieranie nie jest fajne, a to już dziś.

- Żegnaj młodości!

- Bądź zdrów!