Piętno wojny, piętno walki w słusznej sprawie
- Ruszać mi się migiem. Prędzej, prędzej! Uciekać stąd. Wróg na linii okopów! Nie zdążymy! Skład amunicji! Czołgi! Kompaaaaaani! Ratuj się kto moż...... Urwane zdanie, niejasny kontekst, utracona myśl, kłębiły się w umyśle Jana Strwosza.
W tamtym momencie nie zdawano sobie sprawy, że piętno walk pozycyjnych doprowadzi do swoistej rzezi, która poskutkuje w większym stopniu armageddonem emocjonalnym, aniżeli przychylnym uśmiechem Fortuny. Dlaczego jednak tak bardzo zabiegano o łaskę Fortuny?
Fortuna. Wizja wygranej nad uciemiężeniem i uzależnieniem od mocarstw, starających się wyeliminować ostatnie pokłady polskości i zagłuszyć dumną nutę "Mazurka Dąbrowskiego". Rok 1914 wycisnął do ostatniej kropli wyimaginowany chwilą dekoncentracji świat wizji, zamierzeń i planów na przyszłość. Wojna - zło niekonieczne...
O tamtych mrocznych chwilach przypominało Strwoszowi jego kalectwo. Utracona noga. Niepełnosprawność. Czy bowiem z utratą części własnego ciała Strwosz nie utracił i tych ludzkich aspektów? Gdzie się podziała jego odwaga? Odwaga, której kiedyś nawet stado wygłodniałych wilków nie zdołałoby zniechęcić do trwania... A może owe wilczury pastwiące się nad szkieletem niepoddającej się Rzeczpospolitej wyżarły do cna resztki mięsiwa prawdy i cielesności polskiego oręża?
***
"[...] Co nam obca przemoc wzięła, szablą odbijemy."
Szabla. Twór materialny. Środek przemocy. Zapalnik agresji... Walka na śmierć i życie uświadamiała każdemu walczącemu w słusznej sprawie, nicość ludzkiego istnienia wobec ogromu celów zamierzonych i uwikłanych w państwowość danej strony świata. Swoista kontemplacja Jana objaśniła mu nieco dokładniej, dlaczego opuścił wówczas ciepły dom, kochającą rodzinę, a przede wszystkim dziewczynę. Miała na imię Anna Wiktoria. Myśląc o kobiecie, którą zostawił, w szczególny sposób zwracał uwagę na drugi człon jej jakże zacnego imienia. Wiktoria.
Zwycięstwo. Ileż to razy na granicy własnej odporności, granicy własnego człowieczeństwa, tłumaczył sobie, iż należy walczyć mimo wszystko. Mimo utrapień i słabości. Tak bardzo siebie teraz nienawidził. Za beznadziejną sytuację obwiniał właśnie siebie. Piętnował swój umysł poczuciem winy. Nieraz, w okopach, zalewał się łzami nad swoim położeniem i prosił Boga o spokojną śmierć w duchu oczyszczenia z grzechów. Teraz tylko Stwórca utrzymywał go przy życiu. Tylko On. Gdyby Jan mógł z własnej inicjatywy zadecydować o sobie, to już dawno śpiewano by mu "Wieczny odpoczynek racz mu dać Panie, a światłość wiekuista niechaj mu świeci". Ale nie! Nie po to tam był. W tym konkretnym miejscu i czasie. Otrzymał misję, którą należało wypełnić. Miał pomóc, strzelać, walczyć, a później doznawać niedołężnego życia (pomimo młodego wieku). Tułając się po zabłoconych, wilgotnych i zimnych schronach, modlił się często o wstawiennictwo. W małej sakiewce nosił również zdjęcie pięknej dziewczyny - Anny. Zrobił je tamtej wiosny, kiedy to natura odradzała się z zimowego terroru.
***
"Od nagłej, a niespodziewanej śmierci wybaw nas Panie".
1918. Sidła "demona, który kosą strąca szeregi istnień" zatrzasnęły się. Teraz emanują już jedynie na kartach historii. Ale i tak w sposób znaczący! Modlitwy, skamlenia, prośby do Najwyższego nie poszły na marne. Polska nie zginęła! Radość, szczęście? A może trud i znój? Strwosz przesuwał te rozmyślania na odległą przyszłość. Teraz ważne było tylko to, co mamy. Na bok broń, granaty! Cieszmy się. Polska odzyskała niepodległość. W imię Boga i Honoru. Niech żyje Wolność i Zwycięstwo! Niech żyje... Powrót do domu, do rodziny, do dziewczyny.
***
Ale na Jana nikt nie czekał. Represje, ból, tęsknota, rozłączyły wszystkich członków jego rodziny. Nikt z bliskich nie mógł podzielać jego radości. Jako bohater, który pokonał znoje, z nadzieją spoglądał na kolejny dzień. Jego rodzina została zesłana na prace przymusowe. Nikt nie wiedział dokąd. Dokumenty zaginęły. Anna Wiktoria zmarła z przyczyn niewyjaśnionych z punktu widzenia "zwyczajnego zjadacza chleba". Dom rodzinny - zniszczony, emanował pustką i chłodem jesiennego poranka.
***
Jan Strwosz spędził ostatnie lata życia w domu opieki społecznej. Pracownicy tej instytucji bardzo często narzekali na jego zamiłowanie do samotności. Nigdy nie zezwolił na obejrzenie albumu, z którym przekroczył progi tegoż budynku. Srogim okiem spoglądał na współczujące mu kalectwa osoby. Nikt z jego otoczenia nie wiedział tak naprawdę, jak wyglądała jego przeszłość. Uznany za "szaleńca z albumem" pożegnał się z życiem 01.02.1939r. Miał zaledwie 53 lata.
***
Jego mogiła znajduje się najprawdopodobniej na jednym z wiejskich cmentarzy. Miejscowi ludzie, gdy ich o to spytać, wskazują zawsze na stary, brzydki, porośnięty mchem grób, na którym trudno już nawet odczytać pojedyncze litery. W dzień Wszystkich Świętych nie pali się na nim ani jeden znicz. Grób straszy zaniedbaniem, ale na skorodowanym krzyżu dostrzec można napis: "Jeszcze Polska nie zginęła".
Grafika:
http://m.onet.pl/_m/a9186dc8ee861a6ede9f48195e7e2501,14,1.jpg
http://www.wigry.win.pl/las/rys/bitwa_archiw-sz.jpg
http://www.greendevils.pl/konflikty/konf_xx_wieku/xx_2ws.gif
Komentarze [38]
2007-11-17 20:51
Ja wiem, że w gimnazjum nauczycielka chwaliła wszystkie twoje wypracowania, ale czas zejść na ziemię. Czytam sobie np. to – “Piętnował swój umysł poczuciem winy” – i zastanawiam się o co w ogóle chodzi, jaki w tym sens i jak to się ma do treści utworu. Nie traktuj lesserowych komentarzy jako obiektywnego wskaźnika talentu. Zaprezentowałbyś ten tekst w odpowiednim miejscu, to nie zostałbyś tak ciepło przyjęty.
2007-11-17 19:04
Styl pisania jest unikalny dla każdej osoby. Środki językowe mogą być dowolnie dobierane. Istnieją teksty pisane językiem prostym, ale i takie pisane w sposób złożony (nierzadko celowo!). To tyle na dzisiaj!
2007-11-17 15:39
To kółko wzajemnej adoracji zaczyna być irytujące. :\
Tyle osób cię chwali, że pozwolę sobie na kolejne słowa krytyki. Opanowałeś polszczyznę w dobrym stopniu, ale posługujesz się nią bezmyślnie. Tworzysz językowe potworki, szafujesz słowami bez wyczucia, przeczysz sam sobie. To nie jest właściwe miejsce na długą analizę, zapewniam jednak, że nie piszę tego wszystkiego z zazdrości. Radzę czytać po dziesięć razy swoje teksty. Błędów nie da się uniknąć, ale takie natężenie to przesada.
2007-11-16 19:04
Rolex! Nie ośmielę się nawet komentować Twego Dzieła ;] Gratuluje!!! (A nawiązując do Twojego komentarza-ja nie mam na imię Anka!!!)szkoda że nie pamiętasz ;(;(;(
2007-11-16 16:51
Zajefajny tekst. Naprawdę dobre opowiadanie. Czyta się jednym tchem- a o to chodzi. Ciekawe, interesujące sytuacje. Fajny styl. Tak trzymaj. Ja bym tak fajnie nie napisał. Szacun!
2007-11-16 16:40
Trochę tu grafomanii widzę. :\ Masz talent do konstruowania absurdalnych, sztucznych zwrotów zawierających “inteligentne” słowa.
2007-11-16 16:30
Zdecydowanie nie!!! Pamiętajcie, że każdy praca podlega poprawkom! Ostateczna wersja to tak naprawdę ta, która jest zatwierdzona przez naczelnych. Podsumowując jakikolwiek tekst zamieszczony w niniejszym serwisie, zważcie na cenzurę.
2007-11-15 23:41
rolex zauważyłeś może u siebie ostatnio powiększenie gruczołów piersiowych, huśtawki nastroju oraz nieodpartą chęć przywdziania kolorowych trampek i spódnicy w grochy?
2007-11-15 14:45
no raczej gabarytowo wieżyczka niekoniecznie pasuje do StuG III.
2007-11-15 14:37
If the tanks succeed, then victory follows-Guderian
PS.
Ale chyba zgodzisz sie ze mną że nie jest to Sturmgeschűtz III
2007-11-15 08:02
jeeejku… boje sie was chłopcy.
Bóg z wami.
2007-11-14 16:50
mało widać na tym zdjęciu, na moście faktycznie jest IV, przez pomyłkę napisałem, aczkolwiek może to tez być inny niż Ausf. A bo tych wyprodukowano z 30-40.
ten po prawej, mało widać , PzKpfw III Ausf A lub B, albo jak wcześniej pisałem panzer II
2007-11-14 15:54
Na pierwszym planie widzimy Panzer IV(Sd.Kfz. 161) Ausf.A-poznać można po ośmiu kołach jezdnych. Po prawej stronie znajduje się Panzer III.
Pozdrawiam i zapraszam na :http://www.panzer.punkt.pl/index.htm
2007-11-14 09:23
no! w końcu wspaniały debiut w lesserze. Tylko Rolex, pamiętaj że apetyt rośnie w miarę jedzenia, i żeby ludzi zadowolić musisz się ciągle w kunszcie dziennikarza piąć w górę;)
