Bergxit   

Oprócz wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej zdarzyło się w tym kwiartale jeszcze kilka innych nie mniej istotnych wyjść. Nasza reprezentacja w piłce nożnej po raz pierwszy w historii wyszła z grupy podczas Mistrzostw Europy, polskie okręty w czasie manewrów Anakonda wyszły z sukcesem w morze, a Bergi wyszedł z „Lessera”.

Po tych trzech interesujących i niewymazywalnych z CV latach, mogę powiedzieć jedno – skończył się jeden z najważniejszych epizodów w moim dotychczasowym życiu. Czy w tym czasie czegoś się nauczyłem? Trudno powiedzieć. Mimo niewyrabiania się w terminach, zawsze otrzymywałem kolejną szansę. Czy nadal pozostanę taki lekko nieodpowiedzialny? Być może, bo taka jest chyba ludzka natura. A może jednak wyniosłem z Akwarium coś jeszcze poza dyplomem z podpisami wszystkich moich redakcyjnych koleżanek i kolegów, kubkiem z logo naszego Lesser i milutkim misiem z tym samym epigramem?

Na pewno dużo doświadczeń i wartych powtórzenia spotkań. Na liście moich rozmówców widnieje Grzegorz Braun, Stanisław Michalkiewicz, Artur Dziambor, Wojciech Sumliński. Może uda mi się jeszcze kiedyś z nimi spotkać i porozmawiać. Wiele zarówno tych pozytywnych jak i negatywnych komentarzy. „Jacek21” pozostanie w moim sercu i pamięci prawdopodobnie do końca życia. Zaryzykowałbym teraz, jeśli tylko nadarzyłaby się taka okazja, spotkanie z nim w cztery oczy, chociaż z drugiej strony coś mi mówi, że chyba jednak nie warto. Czy to w tym leży cały urok posiadania w portfelu legitymacji prasowej z logiem „Lessera”?

Chyba jednak nie. Tutaj jest coś znacznie ważniejszego. Świadomość przekazywania setkom ludzi swoich spostrzeżeń i przemycania w tekstach bliżej nieokreślonego – ale jednak własnego – światopoglądu. I chyba to właśnie to motywowało mnie najbardziej do przeprowadzania wywiadów z ludźmi, których warto spytać choćby i o pogodę. Tryb, w którym ma się świadomość, że każde zapisane słowo jest czytane przez żądnych "świeżynek" akolitów mocnego dziennikarstwa, sprawiał, że to moje stukanie w klawiaturę miało głębszy i mocniejszy sens. To właśnie ten czynnik sprawiał, że umawianie się z ludźmi na spotkania, chodzenie za niektórymi miesiącami (czasami bez skutku jak w przypadku pana Stonogi) było silniejsze ode mnie i zabierało mi w niektórych tygodniach lwią część czasu wolnego. Również zamęt, jaki wprowadzały niekiedy napisane przeze mnie słowa – przeistoczenie milczenia w gradobicie pytań. Może nie tyle budzenie sumień, co wątpliwości.

Nawet jeśli dla Ciebie, drogi czytelniku, była to króciutka część Twojego życia, to chwila kiedy Bergi publikował kolejny bardziej brunatny niż gleby Wielkopolski tekst, była dla niego czymś naprawdę znaczącym. Czymś, co pomogło mu spojrzeć na świat odrobinę inaczej i pozwoliło zobaczyć wiele rzeczy, które były dla niego bądź co bądź ukryte za fasadą uprzedzeń, krzyku i stereotypów. Tak właśnie Bergi patrzy dziś na ten fragment swojego życia, robiąc z niego sprawę nieporównywalnie większą, niż jest ona w rzeczywistości. Może przesadza, ale wie, że będzie czuł tęsknotę za tym okresem.

A co się zmieniło przez te trzy lata? Bardzo dużo. W sferze poglądów. W znajomościach, w grupie tych, którzy podają mi rękę i w grupie tych, do których ja swoją szpatławą dłoń wyciągam. Na świecie (UE bez Brytanii, ale z imigrantami, Ukraina bez Doniecka, ale z nazistami, a Tarnobrzeg z prezydentem, ale bez rezydenta).

Smutno opuszczać „Lessera”, w którym czuło się swobodnie, bo wraz z jego opuszczeniem opuszczę też rodzinne miasto i oddam swój oddech innemu, które (jeśli się powiedzie) po kilku latach też pewnie opuszczę i odejdę. Dokąd? Tego jeszcze nie wiem. Jednak zawsze gdzieś głęboko z tyłu głowy, w okolicach płatu potylicznego, będzie tkwił wizerunek pana prof. Ryby siedzącego na nadprożu pracowni języka niemieckiego. Dlatego może zakończę już na tym te swoje rozważania, bo mógłbym się jeszcze bardziej roztkliwić. Może za rok lub za dwa będziesz miał jeszcze okazję, drogi czytelniku, przeczytać gdzieś jakiś tekst Bergiego. Taki dzień zapewne nastąpi, a na razie bywaj!

Grafika: własna