Bo tęsknię   

Czy to naprawdę takie dziwne, że tęsknię za Tobą? Może twoją obecność mogłam czuć tylko przez ledwo dostrzegalny moment, bliskość zmieściła się w jeszcze krótszym czasie, zaledwie ułamku chwili. Może dla Ciebie i dla wszystkich innych wokół nie miało to żadnego znaczenia. Może przeszedłeś obok mnie, nie zatrzymując swojego cennego przecież spojrzenia na mojej twarzy. Nie miałeś ani ochoty, ani czasu, by popatrzeć mi w oczy, choć wiele mógłbyś z nich odczytać. Lecz czy to, co byś w nich zobaczył, mogłoby zmienić nasze szczelnie zamknięte światy?

Może dla Ciebie odbicia wszystkich pragnień, nadziei i obaw, cała ja zamieszkała w jednym spojrzeniu to tylko nieznaczący detal, jeden z setek obrazów, jakie chwytasz na co dzień. Nie znam Cię tak bardzo, jak chciałabym poznać, ale nie jesteś mi obcy. Wręcz przeciwnie - nawet nie znam takich słów, którymi mogłabym opisać, jak bardzo jesteś mi bliski i jak mocno przywiązałam się do Ciebie. Nie powinnam, wiem. Nie należy przywiązywać się do ludzi, którzy nigdy sami nie będą czuli przywiązania do nas. Choć przynajmniej nigdy nie złożą nam fałszywej obietnicy, nigdy nie oszukają, więc tak jest chyba bezpieczniej. Tylko co z tego, gdy ja każdego wieczoru aplikuję sobie kolejną porcję złudzeń. I fakt, że nigdy nic mi nie obiecywałeś, nie sprawia, że ból jest mniejszy. Wtedy przynajmniej mogłabym obwiniać Ciebie. W tej sytuacji natomiast winę ponoszę tylko ja. Uwierzyłam swojej wyobraźni, a jej nie można wierzyć. Ona pisze tylko te najbardziej naiwne i przez to nierealne scenariusze. W życiu bywa najczęściej zupełnie inaczej.

A ja i tak, odczytując w pamięci wspomnienia, przez które przemyka twoja postać, uświadamiam sobie, że znaczysz dla mnie coś więcej niż osoby, które mijam na ulicy, w szkole, z którymi przebywam czasem kilka godzin dziennie. To wydaje się być niezrozumiałe, biorąc pod uwagę fakt, że możliwość obcowania z tobą ograniczała sie w moim życiu tylko do paru chwil. Ale wiesz.. gdy zanurzam się w pościeli, gaszę światło i oblewa mnie jedynie blask księżyca, wtedy odkopuję Cię ze sterty moich tworów, zwanych najczęściej marzeniami i spędzam te kilka intymnych chwil z Tobą. Wtedy właśnie najbardziej tęsknię. Dlaczego? Bo mam świadomość, że to tylko twoja marna, może nawet mylna imitacja, a prawdziwy Ty znajduje się setki kilometrów ode mnie. Gdyby tylko chodziło o te cholerne kilometry...