Niezrozumienie   

Jej życie stawało się coraz bardziej monotonne. Coraz mniej rzeczy sprawiało jej radość. Ostatnio nawet przyjaciele nie potrafili jej już pocieszyć. Chodziła z kąta w kąt, jakby czegoś szukała. Ale czego? Sama nie potrafiła tego dokładnie sprecyzować. Z dnia na dzień robiła się smutniejsza i bardziej milcząca.

Jej nastrój widać było w każdym ruchu jej drobnego ciała i każdym grymasie twarzy. Rodzice nie robili jednak nic, aby to zmienić. Doszli do wniosku, że skoro w nauce się nie opuszcza, a swoje obowiązki wykonuje jak zwykle, to widać wszystko jest w porządku. Mylili się. Bardzo się mylili. Nic nie było w porządku. Straciła apetyt, nie mogła spać. Każdego dnia i każdej nocy biła się z myślami. Miała na głowie tyle spraw, że nie dawała już rady. Ale nikt jej nie pomógł. Nikt nie zwrócił uwagi na jej nieme wołanie o ratunek. Żeby chociaż ktoś podszedł i spróbował z nią o tym wszystkim szczerze porozmawiać. Nic z tych rzeczy. Nie chodziło o rady czy wskazówki. Chodziło o kilka chwil rozmowy, uważne wysłuchanie. Ale zabrakło i tego.

Każdego dnia wałęsała się po domu nie mogąc sobie miejsca znaleźć. Każdego dnia siadała w ulubionym kącie, wtulała głowę w poduszkę i cichutko płakała. Nie chciała, by ktoś ją usłyszał. Nie chciała litości lecz zrozumienia. Szukała pocieszenia w książkach i w filmach, ale to pogrążało ją jeszcze głębiej, bo tam wszystko kończyło się happy endem. Wielokrotnie próbowała wyjść na spacer, ale po wyjrzeniu przez okno porzucała ten zamiar. Nawet pogoda dopasowała się nie wiedzieć czemu do jej nastroju - drobny deszcz padający na żółtą trawę odkrytą przez topniejący śnieg. Swój ból wylewała więc na arkusze białego papieru. Tylko to sprawiało jej jakąś ulgę. Tylko to było w stanie jej chociaż na chwilę pomóc. Tylko te białe kartki znały ogrom jej cierpienia. Tylko one wiedziały, jak bardzo jest samotna w tłumie znajomych…

Grafika:

• http://www.foto-fashion.com/klp4.JPG