Być wspaniałym to wyzwanie   

Wywiad z Dominiką Wołosz – laureatką XII edycji Samorządowego Konkursu Nastolatków „Ośmiu wspaniałych”

Celem konkursu organizowanego przez Fundację „Świat na tak” jest promowanie pozytywnych, prospołecznych postaw i działań młodzieży na rzecz najbliższego otoczenia: grupy rówieśniczej, sąsiadów, osiedla, szkoły klasy oraz upowszechnianie zachowań życzliwości na co dzień, jako antidotum na agresję i brutalizację życia. Te wymogi spełnia nasza koleżanka z klasy II „e” – Dominika, która od lat działa w ośrodkach pielęgnacyjno – opiekuńczych, akcjach charytatywnych, wolontariacie WOŚP-u, a także opiekuje się i pomaga w rehabilitacji chłopca chorego na porażenie mózgowe. Jest wzorową, sumienną uczennicą, przesympatyczną koleżanką i kulturalną osobą. Pomimo zaangażowania w kwestie społeczne, znalazła chwilę czasu na rozmowę ze mną.

Lesser: Niecodziennie otrzymuje się nagrodę za to, co się robi jako naturalną rzecz – pomoc innym. Jakie to uczucie – być Wspaniałą?

Dominika: To bardzo miłe uczucie. Czuję się dowartościowana, przekonana o tym, że to, co robię ma sens. Mimo wszystko jest to jednak wyzwanie, aby nadal pozostać „wspaniałym”.

Lesser: Właśnie, ten tytuł niesie za sobą ogromną odpowiedzialność za własne czyny, słowa, kroki, wzmaga czujność.

Dominika: Z tą czujnością czasem jest ciężko, bo jestem osobą dość porywczą.

Lesser: Przy tym jesteś wzorem dla innych, nie tylko swoich rówieśników. Zazwyczaj udaje Ci się sprostać wymaganiom, ale co, kiedy odnosisz porażkę na tym szczeblu? Kiedy postępujesz niewłaściwie w swoich oczach i obawiasz się, jak odebrali Cię inni?

Dominika: Staram się być sobą. Jeśli zrobię coś nie tak, czuję się z tym źle, ale wiem, że ci, którzy mnie znają wybaczą mi. Natomiast tymi, którzy tylko czekają aż się potknę, żeby z kpiną w głosie uderzyć tekstem: „i ona jest Wspaniałą?”, staram się nie przejmować, oni niekoniecznie wiedzą, czym jest ten tytuł. Poza tym, ja też jestem człowiekiem – popełniam błędy.

Lesser: A czy ten tytuł zmienił coś w Twoim życiu?

Dominika: Zdeterminował mnie do działania. We współczesnym świecie bardzo mało doświadcza się pomocy od drugiego człowieka. Ja myślę, że warto pomagać.

Lesser: Jak zareagowali przyjaciele, znajomi, nauczyciele, gdy dowiedzieli się o tym wyróżnieniu?

Dominika: Bardzo miło. Nauczyciele gratulowali, przyjaciele cieszyli się i mówili, że są ze mnie dumni.

Lesser: Co teraz? Nie zamierzasz chyba spocząć na laurach?

Dominika: Absolutnie nie. Będę robić to, co aktualnie, a jeśli tylko stanę w sytuacji, gdzie będzie potrzebna moja pomoc – chętnie się podejmę.

Lesser: Jedną z nagród była wycieczka do Wrocławia w gronie pozostałej „siódemki Wspaniałych”, miasta, gdzie odbywała się gala XII edycji Ogólnopolskiego Konkursu Nastolatków „Ośmiu Wspaniałych”. Jak czułaś się w towarzystwie setek polskich Wspaniałych?

Dominika: To była niezapomniana wycieczka: zwiedzanie miasta, wizyty w teatrze, spektakle, gala, na której wyróżniona została Iza Starszyk, promująca nasz tarnobrzeski „Klub 8 Wspaniałych” i cudowni ludzie, pełni ciepła i życzliwości. To niesamowite uczucie być jednym z co najmniej ośmioma setkami ludzi – różnymi, a jednak podobnymi do siebie przez wzgląd na to, czym zajmują się na co dzień.

Lesser: Pozwól, że nieco przybliżę czytelnikom Lessera Twoją postać. Dokończ, proszę, zdania:

Życie jest dla mnie… wyzwaniem.

Ludzie są… czasem okrutni, ale taka ich natura.

Nie mogłabym żyć bez… przyjaciół i jedzenia.

Moja recepta na szczęśliwe życie… Dawaj z siebie to, co masz najlepsze, a szczęście – prędzej, czy później – do ciebie wróci.

Najważniejsze, wg mnie, prawo człowieka to… wolność osobista.

Moim autorytetem jest… moja babcia. To była wspaniała kobieta – pomocna, uczynna, opiekująca się chorymi i zawsze pełna energii i optymizmu.

Moja dewiza życiowa… Życie jest walką – wygraj ją!

Lesser: Dziękuję za rozmowę i życzę Ci, abyś poprzez swoje działania zawsze była Wspaniała.

Dominika: Dziękuję bardzo.