Cuda zwykłej drogi... O pielgrzymce słów kilka.   

Temat taki, a nie inny ponieważ jest mi szczególnie bliski. Zresztą coraz więcej osób decyduje się na podjęcie trudu pielgrzymowania po trasach o różnej długości i różnym stopniu trudności. Być może czytając ten artykuł ujawni się w Tobie nie odkryta wcześniej chęć zyskania miana pielgrzyma?

Zacznijmy jednak od podstawowych informacji. Podczas tych wakacji po raz pierwszy brałam udział w pieszej pielgrzymce do Częstochowy. Z początku uważałam to za niezbyt ciekawą formę spędzenia wakacji, byłam przekonana, że podczas takiej podróży nie spotkają mnie żadne atrakcje. Pomimo tego zaryzykowałam. Z bojowym hasłem o treści "raz się żyje i nie więcej", spróbowałam kolejnej nowej rzeczy w moim życiu. Gdyby nie owo "ryzyko zawodowe"- być może przegapiłabym jedne z najbardziej radosnych chwil jakie mnie dotychczas spotkały. Dziewięć dni wędrówki, podczas których każda chwila przepełniona była sensem. W otoczeniu 1400 jakże różnorodnych osób, łączył nas jeden, wspólny cel- dotrzeć do wytyczonego miejsca. Każda łza i każdy uśmiech zamieniał się w złoto, bo był szczery, prawdziwy, spontaniczny. Przez 1,5 tyg. los wzbogacił mnie o doświadczenie. Spotkałam i poznałam mnóstwo ciekawych osobowości, które pokazały mi świat z zupełnie innej strony niż widziałam go dotychczas. Nabrał on ciepłych barw. Wspaniali ludzie... Choć wielu z nich mogę już nigdy nie zobaczyć, to pozostają po nich wspomnienia pełne światła.

Czego konkretnie może nauczyć taka pielgrzymka? Przede wszystkim uczy jedności, pomaga otworzyć się na drugiego człowieka. Tam nikt nie jest Ci obcy, bo każdy jest Twoim bratem i Twoją siostrą. Tworzysz wspólnotę, która pozwala Ci odczuć, że niezależnie od tego kim jesteś tworzysz element niezbędny do jej stworzenia. Pośród ludzi uczysz się dzielić tym co masz. Jako pierwszy wyciągasz dłoń w celu pojednania...

Jeżeli Twoje życie to nieustanna pogoń za luksusem i dobrami materialnymi to zastanów się czy w tych nietrwałych rzeczach może kryć się wieczne szczęście? Wybierając się na pielgrzymkę umożliwiasz sobie znalezienie prawidłowej odpowiedzi na wyżej postawione pytanie. Podczas wędrówki pokonujesz nie tylko słabości fizyczne, lecz również udoskonalasz się duchowo. Dostrzegasz, że to co daje szczęście nie ma wartości w monetach. Niezbyt komfortowe warunki pozwalają docenić Ci każdą drobną rzecz. Gorąca herbata, kromka chleba, wiadro wody - coraz częściej odczuwasz dobrodziejstwa jakimi jesteśmy obdarowywani. Nawet nocleg w stodole (a takowe się zdarzają) nie jest wcale straszny, gdy spędzasz go po ciężkim dniu wędrówki w gronie życzliwych osób. W efekcie uczysz się zaradności i zdobywasz umiejętność szybkiego przystosowania się do nowych, niekoniecznie komfortowych warunków.

Idąc cały dzień masz czas zarówno na śpiew jak i rozmowy. Możesz też podążać w milczeniu, zagłębiając się we własnych refleksjach... Często podczas pielgrzymki człowiek uczy się modlić. Gdy ludzie otrzymują ten dar, umacniają się w wierze i przepełniają pozytywną energią, która napędza ich do radosnego życia.

Najpiękniejszą nagrodą jest ogromna satysfakcja, szczęście i zadowolenie, gdy po tylu dniach podejmowanych trudów, pomimo kontuzji, wyczerpania i niewyspania docierasz do końca trasy- na Jasną Górę. Ze śpiewem na ustach i łzami w oczach całujesz skrawek ziemi, na który dotarłeś. Obracasz się wokół siebie, a z każdej strony dostrzegasz to samo- wzruszonych ludzi, którzy wypełnili swój cel. Wtedy w głowie rodzi się jedna, jedyna myśl, która zacznie nasilać się z czasem jeszcze mocniej- myśl, że kiedyś tu znowu dotrzesz- również o własnych nogach...